Asset 14

Pardon meneer, waar is de dichtstbijzijnde huilkamer?

Pardon meneer, waar is de dichtstbijzijnde huilkamer?

In een recent interview over zijn boek Ontvadering, oppert emeritus hoogleraar en schrijver Frank Koerselman dat mannen – en dan vooral vaders – flink moeten zijn, niet moet zeuren, niet klagen, vooral niet huilen. Blijkbaar heerst er een nijpend gebrek aan competente, rijpe vaders in een gefeminiseerde wereld die gedomineerd wordt door ontluisterend weke fenomenen als inclusiviteit en egalitarisme. Het is niet voor het eerst dat hij dat geluid laat horen. In een eerder interview met De Groene Amsterdammer deed Koerselman ook al zijn beklag over het ‘antimasculiene’ klimaat, dat mannen in bittere verongelijktheid of politiek correcte vrouwelijkheid zou jagen. Hun bestaansrecht ‘is onder vuur komen te liggen’, aldus Koerselman.

Hernieuwd vaderlijk gezag binnen een traditionele gezinsstructuur moet volgens Koerselman uitkomst bieden aan een wereld die overspoeld wordt door de tranen van gamende en wenende vaders. Een knoestige boom, dor en traanloos, doemt op voor mijn geestesoog. De droge vruchten aan haar takken zijn de afkeurende, doorgroefde koppen van rijpe vaders die me zullen redden van mijn stuurloze bestaan door me 'mild te bekritiseren'. Een overrijpe vaderkop stort afstandelijk ter aarde, rolt naar mijn voeten.

Verdoemd door vadertranen(?)
Ter illustratie van goed (groot)vaderschap voert Koerselman in NRC een huiveringwekkend staaltje Franse opvoedkunst ten tonele. De emeritus hoogleraar zit met zijn vrouw op een bankje in een park in Parijs, beschouwt een angstaanjagend tafereel van spelende kinderen die elkaar schoppen en slaan en prijst een opa die de vraag om troost van zijn gepeste kleinkind beantwoordt door het kind met zijn gezicht naar de pestkop toe te draaien: “défends toi!” luidt grootvaders pedagogische strijdkreet.

De dood van een kind zou het enige scenario zijn waarin een vrouw mannentranen mag zien

Ik ben waarschijnlijk niet de juiste persoon om de politieke implicaties van de lofzang van Koerselman op een verloren vaderlijke autoriteit te ontwarren. Mijn vingers zijn week, zo zacht, en mijn ogen vaak vol tranen. Ik wierp en werp me constant in de warme schoot van mijn moeder. Mijn opa duwde me nooit in de richting van pestkoppen om te kijken wat er zou gebeuren. Hij was te druk bezig met aardappelen schillen en fantastische verhalen vertellen over hoe hij zijn duim verloor om mij voor politiek correcte stuurloosheid en ander watjesgedrag te behoeden. Ik geloof zelfs dat ik mijn vader eens zag huilen. Door deze ervaringen gedoemd tot een eeuwig rondtollen in de primaire narcistische fase, schrijf ik nu iets over mannen- en vadertranen.

In de hoekjes van het internet waar mannenrechtenactivisten hun gal spuwen, tieren overpeinzingen over huilende mannen zoals die van Frank Koerselman welig. De consensus daar is dat mannen niet moeten huilen, zeker niet in bijzijn van hun ‘bro’s’ en al helemaal niet op plekken waar een vrouw hun schaamte kan zien. Het devies ‘huil nooit in bijzijn van een vrouw’, wordt soms behulpzaam genuanceerd met de bijdrage dat de dood van een kind het enige scenario is waarin een vrouw een mannentranen mag zien. Giftig, natuurlijk. Volgens Koerselman hebben we juist wijze, rijpe vaders nodig om te ageren tegen toxic masculinity. Wat moeten we met #maletears? Hoe kunnen we vaders laten rijpen?

Huilkamers: de nieuwe biechthokjes
Laten we eens in oplossingen denken! In The Crying Book beschrijft dichteres Heather Christle zogenaamde ‘crying rooms’: geluidsdichte ruimtes waarin ouders met huilende kinderen zich even kunnen verschansen om een film of mis niet te verstoren. Deze vindt men vooral in katholieke kerkgebouwen. Ze kunnen daar dubbeldienst doen als ruimte om in te biechten. Christle beschrijft het verhaal van een man die haar vertelde dat hij tijdens zijn eerste biecht zijn hart luchtte op overvloedige en intense wijze. De priester antwoordt hem kil en kort: ‘Keer je tot Christus.’ De man rent wenend weg uit de crying room.

De angst voor de tranen zal ervoor zorgen dat het kind zich onderwerpt aan het vaderlijke gezag

Misschien is zo’n kamer een uitkomst voor weke vaders. Volgens Wikipedia dient zo’n kamer voor wanneer een kind ‘out of control, disruptive enough to distract people’ is. En daar zit de crux. Dit is precies waarom we een vader, zij het een politieke vaderfiguur, een symbolische Vader of slechts de man die je moeder heeft bezwangerd, niet zouden moeten zien huilen: het leidt af!

Schrijver Julio Cortázar – een andere aanrader uit het boek van Christle – oppert enkele aanwijzingen in “Instructions on How to Cry”. Print deze uit en plak ze in de kamer. Plaats nu de (symbolische) vader in de crying room. Hij leest aldaar:

    ‘In order to cry, steer the imagination toward yourself, and if this proves impossible owing to having contacted the habit of believing in the interior world, think of a duck covered with ants or of those gulfs in the Strait of Magellan into which no one sails ever.’

Haal de nu droge, flinke vader uit de crying room. Hij is opgelucht, kan het kind ‘uitdagen’ en ‘confronteren met de realiteit’. Het kind heeft de vader niet zien huilen. Reserveer een enkele vaderlijke huilbui om het kind een goede psychologische oplawaai te geven, maar laat de rest van de tranen geruisloos biggelen in het isolement van de huilkamer.

De angst inboezemende zeldzaamheid van de tranen – als het zien van een Yeti of een wit wief – zal ervoor zorgen dat het kind zich onderwerpt aan het vaderlijke gezag. De uitzonderlijke huilbui die de status quo van wijze dorheid ondermijnt, zorgt dat het kind in het gareel blijft. Het wil niet het risico lopen dat het nog een traumatiserende huilbui uitlokt.

Mocht er nou geen huilkamer in de buurt zijn, dan volstaat het om een zak over het hoofd van de vader te trekken en het kind af te leiden met een korte, maar luide voordracht uit 12 regels voor het leven van Jordan Peterson.

Beeld: Leif Rogers via Flickr.


Mail

Rijk Kistemaker (hij/hem, 1991) kijkt film, schrijft, denkt veel na over het internet en leest vaak allerlei boeken door elkaar. Hij studeerde kunstgeschiedenis en cultural analysis en houdt van memes en de recente restauratie van Het Lam Gods.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Rocher Koendjbiharie ligt in zijn essay het probleem toe: 'Homonationalisme is niks meer dan de voorwaardelijke acceptatie van mensen uit de regenbooggemeenschap ten behoeve van een nationale identiteit en een nationalistische ideologie.' Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Mijn tweede kutland… 2

Mijn tweede kutland…

Toen Iskra de Vries vanuit Polen naar Nederland verhuisde, bleek dat zij niet van een koude kermis thuiskwam, maar naar een koude kermis vertrokken was. Iskra schrijft een verschroeiend eerlijke break-up brief aan het adres van ons kikkerlandje. Lees meer

Schroot voor de kunstkenner 1

Schroot voor de kunstkenner

Wat doet een beschilderd stuk schroot in het Stedelijk? Waarom ruikt het er opeens chemisch en zoet tegelijk? Het is het werk van Selma Selman, die opnieuw definieert wat kunst is en mag zijn. Ivana Kalaš is onder de indruk – en heroverweegt haar eigen positie. Zoetig en naar ijzer – dat aroma komt op... Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer