Asset 14

Idols en het stilstaan van de tijd

Hard//Talk: Depressie 1

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Marx zei het al, de geschiedenis herhaalt zichzelf, eerst als tragedie, dan als klucht. Jens kijkt honderdvijftig jaar later naar een nieuwe serie van Idols en beseft dat dat waar is.

In maart 2003 waren de dansvloeren op zaterdagavond leeg. Heel Nederland stemde af op de bloedstollende afvalrace van Idols. Elk weekend identificeerden we ons massaal met het gewone talent van de straat. De mysterieuze Hind, de knappe Jim en de doorsnee Jamai. Het geluk viel de gelukkigen toe. Konden wij daar misschien ook staan? 13 jaar en 85 spin-offs later blaast RTL de oude serie nieuw leven in. Tijd en vooruitgang lijken niet altijd elkaars beste vrienden te zijn.

De talentenjacht werd exemplarisch voor een soort cultuur die we massaal op de bank, samen met een zak chips, verorberden. Elke kreuk werd gladgestreken en elk onderscheid dat we gewend waren te maken werd opgeslokt en door deze fabriek in een mal gewurmd. De punkjongen, het operameisje en het popidool. Zelfs voor de zingende huisvrouw die zich herkent in de teksten van Kurt Cobain was er plek. We kregen Popstars, X-Factors en Voices Of Holland. We kregen zware en lichte kost. We kregen hoog- en laagcultuur. We kregen deskundigen en amateurs. Één pot nat. Om vervolgens de tot God verheven idolen, als de laatste kijkcijfers waren geteld en de lampen in de studio uit gingen, over te laten aan de onverbiddelijke wetten van de realiteit.

Voordat we goed en wel bekomen waren van dit eindeloze broeinest aan ‘artiesten’, staken de commerciële oproepen hun nek al uit voor het recht op al het andere talent dat ons land rijk was. Want stel je voor dat je een ambitieuze mentalist bent en al jaren in slaap valt onder een poster van Uri Geller? Of dat alleen je moeder je keer op keer complimenteert met de prachtige gelaagdheid van je taarten? Iedereen heeft talent! In onze vraatzucht gingen we naarstig op zoek naar nieuwe musicalsterren, modellen, chef-koks, K3-leden, dirigenten, dansers, kindersterren en grappenmakers. Er kwam zelfs een show waar je alleen ‘talent’ hoefde te hebben, wat dat ook was, zodat zelfs de figuurballon-hobbyist uit Assen zijn roeping leek te kunnen verzilveren.

Jeroboams_Idolatry
Nu, 13 jaar later, zijn we weer terug bij af. Idols is terug maar lijkt nogal veel moeite te hebben Idols te zijn. De jury probeert met dezelfde maniertjes het elan van weleer hoog te houden, kijkt elkaar net te vroeg al aan, knikkend dat dit simpelweg het allerbeste moet zijn dat ze ooit hebben gehoord. Martijn Krabbé moet duidelijk wennen aan z’n nieuwe rol. Gepromoveerd van schouder om op te huilen in de green room naar de man met de hakbijl in de jury, schiet hij vol bij een Ariana Grande-impressie van een Christina Aguilera-impressie. Eva Simons onderbreekt een ietwat onzekere puber om te laten zien dat zij wél de hoge noot haalt die het makke lammetje op de ster niet in de tas heeft. Idols 2.0 is of té sentimenteel, of té nep, of té enthousiast of té bot. Idols doet Idols na en de imitatie slaat de plank mis. Zo wordt het programma zelf een van de kandidaten die auditie doet in zijn eigen show en jammerlijk faalt.

Er is echter niets zo exemplarisch voor het stilstaan van de tijd als de jurydeelname van oud-winnaar Jamai Loman. Alsof het allemaal een grote ironische klucht is. Ik zie het voor me. Over een aantal weken is de finale en wordt de kersverse winnaar omringd door gouden confetti. Trotse pauw Jamai loopt richting de superster in wording, gaat naast hem staan en schetst al fluisterend zijn roemrijke carrière: “Over 13 jaar mag je ook plaatsnemen in een Idols-jury die ons nadoet. Je mag op zoek naar een nieuw popidool. Dan sta je net als wij op deze plek. En mag je die kersverse ster vertellen dat hij over 13 jaar jouw plek mag innemen. Cool toch?”

Foto via Wikicommons

Mail

Jens Bezemer (1988) is Hard//hoofd-redactielid, studeert Filosofie van Cultuur en Bestuur aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en werkt als copywriter bij een reclamebureau. Jens verbaast zich nog wel eens. En schrijft dan een stukje. // jens@hardhoofd.com

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer