Asset 14

Idols en het stilstaan van de tijd

Hard//Talk: Depressie 1

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Marx zei het al, de geschiedenis herhaalt zichzelf, eerst als tragedie, dan als klucht. Jens kijkt honderdvijftig jaar later naar een nieuwe serie van Idols en beseft dat dat waar is.

In maart 2003 waren de dansvloeren op zaterdagavond leeg. Heel Nederland stemde af op de bloedstollende afvalrace van Idols. Elk weekend identificeerden we ons massaal met het gewone talent van de straat. De mysterieuze Hind, de knappe Jim en de doorsnee Jamai. Het geluk viel de gelukkigen toe. Konden wij daar misschien ook staan? 13 jaar en 85 spin-offs later blaast RTL de oude serie nieuw leven in. Tijd en vooruitgang lijken niet altijd elkaars beste vrienden te zijn.

De talentenjacht werd exemplarisch voor een soort cultuur die we massaal op de bank, samen met een zak chips, verorberden. Elke kreuk werd gladgestreken en elk onderscheid dat we gewend waren te maken werd opgeslokt en door deze fabriek in een mal gewurmd. De punkjongen, het operameisje en het popidool. Zelfs voor de zingende huisvrouw die zich herkent in de teksten van Kurt Cobain was er plek. We kregen Popstars, X-Factors en Voices Of Holland. We kregen zware en lichte kost. We kregen hoog- en laagcultuur. We kregen deskundigen en amateurs. Één pot nat. Om vervolgens de tot God verheven idolen, als de laatste kijkcijfers waren geteld en de lampen in de studio uit gingen, over te laten aan de onverbiddelijke wetten van de realiteit.

Voordat we goed en wel bekomen waren van dit eindeloze broeinest aan ‘artiesten’, staken de commerciële oproepen hun nek al uit voor het recht op al het andere talent dat ons land rijk was. Want stel je voor dat je een ambitieuze mentalist bent en al jaren in slaap valt onder een poster van Uri Geller? Of dat alleen je moeder je keer op keer complimenteert met de prachtige gelaagdheid van je taarten? Iedereen heeft talent! In onze vraatzucht gingen we naarstig op zoek naar nieuwe musicalsterren, modellen, chef-koks, K3-leden, dirigenten, dansers, kindersterren en grappenmakers. Er kwam zelfs een show waar je alleen ‘talent’ hoefde te hebben, wat dat ook was, zodat zelfs de figuurballon-hobbyist uit Assen zijn roeping leek te kunnen verzilveren.

Jeroboams_Idolatry
Nu, 13 jaar later, zijn we weer terug bij af. Idols is terug maar lijkt nogal veel moeite te hebben Idols te zijn. De jury probeert met dezelfde maniertjes het elan van weleer hoog te houden, kijkt elkaar net te vroeg al aan, knikkend dat dit simpelweg het allerbeste moet zijn dat ze ooit hebben gehoord. Martijn Krabbé moet duidelijk wennen aan z’n nieuwe rol. Gepromoveerd van schouder om op te huilen in de green room naar de man met de hakbijl in de jury, schiet hij vol bij een Ariana Grande-impressie van een Christina Aguilera-impressie. Eva Simons onderbreekt een ietwat onzekere puber om te laten zien dat zij wél de hoge noot haalt die het makke lammetje op de ster niet in de tas heeft. Idols 2.0 is of té sentimenteel, of té nep, of té enthousiast of té bot. Idols doet Idols na en de imitatie slaat de plank mis. Zo wordt het programma zelf een van de kandidaten die auditie doet in zijn eigen show en jammerlijk faalt.

Er is echter niets zo exemplarisch voor het stilstaan van de tijd als de jurydeelname van oud-winnaar Jamai Loman. Alsof het allemaal een grote ironische klucht is. Ik zie het voor me. Over een aantal weken is de finale en wordt de kersverse winnaar omringd door gouden confetti. Trotse pauw Jamai loopt richting de superster in wording, gaat naast hem staan en schetst al fluisterend zijn roemrijke carrière: “Over 13 jaar mag je ook plaatsnemen in een Idols-jury die ons nadoet. Je mag op zoek naar een nieuw popidool. Dan sta je net als wij op deze plek. En mag je die kersverse ster vertellen dat hij over 13 jaar jouw plek mag innemen. Cool toch?”

Foto via Wikicommons

Mail

Jens Bezemer (1988) is Hard//hoofd-redactielid, studeert Filosofie van Cultuur en Bestuur aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en werkt als copywriter bij een reclamebureau. Jens verbaast zich nog wel eens. En schrijft dan een stukje. // jens@hardhoofd.com

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst! 

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Wij zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Sluit je ook aan bij Hard//hoofd en zorg dat wij talent een podium kunnen blijven bieden. Als je je vóór 31 december aanmeldt als kunstverzamelaar, ontvang je in januari al je eerste kunstwerk!

Word kunstverzamelaar