Sport is ontroerender dan E.T. Ontroerender dan een documentaire over Unicef zelfs." /> Sport is ontroerender dan E.T. Ontroerender dan een documentaire over Unicef zelfs." />
Asset 14

Huilen met sport

Sport was lang iets dat Joyce' zondag verpestte. Voetbal hier, wielrennen daar. Om nog maar te zwijgen van het veldcrossen. Tijdens de openingsceremonie van de Spelen in Londen gebeurde er een klein wonder. Tranen met tuiten weende ze, om de delegatie van Syrië.

Een van de dingen die ik zo vreselijk vind aan zondag, behalve dat alle winkels gesloten zijn, dat al je vrienden naar hun schoonouders moeten en dat je preventief baalt omdat je de dag erna weer moet gaan werken, is dat er op die dag enkel sport is op radio en tv.

Ik ben nog een van die dinosauriërs die geen digitale tv heeft, alleen een antenne waarmee je de openbare omroep kunt ontvangen. Tv kijk ik niet zo vaak, maar ik kan geen dag beginnen zonder eerst naar de radio te luisteren. Pas dan voel ik me weer verbonden met de wereld, nadat ik uit de duistere krochten van mijn dromen ben gekropen. Bovendien is er maar één zender die niet op mijn zenuwen werkt en dat is Radio 1. Behalve op zondag dan, dan is het sportdag op de openbare omroep. Wielrennen in de zomer, voetbal in de winter en tussendoor nog updates van allerlei obscure sporten als veldcross. Het is vooral het monotone gejeremieer van de sportcommentator dat mij de kast op jaagt. De bal gaat deze of gene kant op en het gaat eindeloos door, dat opdringerige geratel dat een climax belooft die toch niet komt.

Sport op radio of tv, ik ben er geen fan van. Wat er tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen gebeurde, mag dan ook een openbaring heten. Het is een katerige zaterdagavond, en hangend op de bank gaap ik naar de 205 deelnemende landen die zich komen voorstellen: een vlaggendrager voorop, gevolgd door de glunderende delegatie sporters. Honderden trommelaars zorgen voor een majestueuze sfeer. Afghanistan loopt binnen, dan Algerije, Angola. Daar zijn Bangladesh, België!, Belize. De kleine landjes lopen verwonderd het gigantische stadion binnen. Ik krijg een krop in mijn keel. Guam, Iran, Irak, Kiribati. Kiriwat? De piepkleine delegatie uit het piepkleine land dat praktisch net zo groot is als dit stadion, bestaat.

Soedan: zes deelnemers, een lach van oor tot oor (een van hen zou de dag erop meteen asiel aanvragen). Syrië: met tien zijn ze, geen soldaten, geen vrijheidsstrijders, maar atleten marcheren trots voorwaarts, een beetje beduusd ook. Oorverdovend applaus stijgt op. Nu krijg ik tranen in mijn ogen.

Het hek is van de dam. Nog meer dan honderd delegaties passeren de revue en bij ieder nieuw land komen er nieuwe tranen. Als ook nog eens blijkt dat voor het eerst in de olympische geschiedenis ieder land een vrouw heeft afgevaardigd, krijg ik het helemaal te kwaad. IOC-voorzitter Jaques Rogge deelt het op zijn minzame manier mede. Het is zijn laatste jaar. Ik snik nu hard en snot druipt uit mijn neus.

Het is zaterdagavond en ik lig thuis op de bank. Ik krijg sms'jes om mee op café te gaan, maar ik kan niet begrijpen dat niet iedereen hand in hand, hoofd op elkaars schouder mee opgaat in de olympische gedachte. Wereldharmonie speelt zich live af in mijn huiskamer en het is sport dat ons verbindt. Ik lig thuis op de bank maar ik voel me niet eenzaam, miljarden mensen kijken immers met mij mee.

De afgelopen week is voor mij al een emotionele rollercoaster geweest. Ik kijk met dichtgeknepen keel naar het judo (judo!), wielrennen, zeilen, ik volg atletiek en het karabijnschieten. De Belgen doen het goed, en als ze het niet goed doen, verliezen ze prachtig. Is dit het gevoel dat Hollanders voelen als ze opgaan in hun oranjegekte? Ik weet het niet, en mijn trots en meeleven en het gevoel deel uit te maken van iets groots, heeft trouwens niets met België te maken. Het is het afzien dat mij raakt. Het uren, dagen, jaren trainen. Het solitaire streven naar dat ene doel. Dat wordt mij plots duidelijk. En dat is wat mij raakt.

Het mooie aan de Olympische Spelen is daarenboven dat ieder land, hoe arm ook, een kans krijgt. Dat gebeurt door wildcards die het IOC uitdeelt om ook ontwikkelingslanden te laten deelnemen, ook al hebben ze geen faciliteiten om ooit op olympisch niveau te raken. Op die manier is iedereen een beetje winnaar, zoals bij de miniplaybackshow met Hennie Huisman vroeger. Zo heb je bijvoorbeeld de traagste zwemmer ooit: een jongen uit Equatoriaal Guinea die aan de Spelen in 2000 in Sydney deelnam en die nog nooit eerder een 50-meterzwembad had gezien. Toch vestigde hij een record omdat de andere deelnemers gediskwalificeerd waren. Hoe de man zich door het bad ploetert, onder luid applaus van het publiek, is zowat het mooiste dat ik ooit gezien heb. Zeker als je weet dat hij in het jaar dat volgde mocht meetrainen met de Amerikaanse delegatie en zijn techniek ongelofelijk verbeterde.

Dit jaar deed een roeier uit Niger er dubbel zo lang over als zijn concurrenten. Waarschijnlijk had hij nog nooit met het materiaal geroeid dat hij nu tot zijn beschikking had. Hij ziet verschrikkelijk af. Als hij zich uiteindelijk over de meet sleept, zie je schaamte in zijn ogen. Aandoenlijk.

Sport is ontroerend. Ontroerender dan E.T., ontroerender dan een documentaire over Unicef. Als ik even uit de baan van de emorollercoaster dreig te raken, kijk ik sportfilmpjes en geef ik me schaamteloos over aan commerciële emotie. Ik kijk de bovenstaande, officiële trailer van de Spelen van de BBC: Walt Disney met Britse grootheidswaan. Ik staar naar tearjerkende reclamefilmpjes. Maar de enige echte garantie voor tranen bieden de prachtige afleveringen van Goudkoorts met tennister Justine Henin en mountainbiker Filip Meirhaeghe. Je kunt ze herbekijken op Canvas.

--
Dit is een bijdrage van Joyce de Badts (1981), ze studeerde taal- en letterkunde in Gent en woont nu in Antwerpen. Ze werkt als eindredacteur voor het dagblad De Morgen.

Mail

Joyce de Badts is Hard//hoofd-redactielid.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Geen geld maakt ook niet gelukkig

Hard//hoofd zoekt een zakelijk assistent!

Wij zoeken een enthousiaste en veelzijdige zakelijk assistent (x/v/m) die ons zakelijke team wil versterken. In deze functie krijg je de kans om ervaring op te doen met de zakelijke en organisatorische kant van een literair tijdschrift en online platform. Lees meer

Het huis in mijn hoofd

Het huis in mijn hoofd

Wat als technologie je verbeelding probeert te esthetiseren? Mina Etemad bezocht in juni, tijdens de twaalfdaagse oorlog tussen Iran en Israël, de VR-voorstelling From Dust van Michel van der Aa. ‘Het zou troostend moeten zijn, maar hoe kan ik het rijmen met de realiteit hierbuiten?’ Lees meer

Het borrelt 1

Ortolaan

Liefde gaat door de maag, weet de chef in het verhaal van Fleur Klemann. Zorgvuldig bereidt hij al zijn ingrediënten én zijn geliefde: ‘Haar tong die ze langs haar vette lippen haalde, het rozige vlees.’ Lees meer

Naweeën

Naweeën

In Naweeën dicht Vlinder Verouden over vervellen, verpoppen, verschonen, volgroeien en legt zo het proces van veranderen vast. ‘Hier slaat de klok tien en stap ik uit spinseldraden slijmerig warm een / Laatste vinger die glijdt over de plastic bodem van een pot haargel.’ Lees meer

Het borrelt

Het borrelt

‘Vuur raakt water / en alles sist barst klapt fluit schuimt vergaat stijgt verdampt smelt breekt sterft’. Dieuke Kingma dicht over het moment dat het ondergrondse naar boven breekt: zoals bij vulkaanuitbarstingen, of de tweede symfonie van Mahler. Lees meer

Laboratoriumkinderen

Laboratoriumkinderen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In dit drieluik onderzoekt Louise van der Veen in vitro fertilisatie (IVF) als een mogelijke grond van het bestaan. Lees meer

:Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Een nieuw seizoen van Maandagavonden door Nwe Tijd, dit keer ook te beluisteren bij Hard//hoofd. Met Johannes Lievens die zich – tegen wil en dank – in het feestgedruis stort, Ellis Meeusen over de voorpret, Suzanne Grotenhuis met een pleidooi voor kleine vieringen en Freek Vielen opent de avond met twee anekdotes. Lees meer

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wanneer de VVD pleit voor het bijhouden van gegevens over ‘culturele normen en waarden’ van mensen met een migratieachtergrond, over welke normen en waarden hebben ze het hier dan eigenlijk? Rocher Koendjbiharie neemt de eisen onder de loep die de politiek alleen stelt aan mensen die zichtbaar wortels elders ter wereld hebben. ‘Men wil geen vermenging van culturen en geen uitwisseling van gedachten. De echte eis is assimilatie en het afbreken van wortels.’ Lees meer

Als de bodem niet dragen kan

Groeipijn

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Journalist Rocher Koendjbiharie legt uit: 'Homoseksualiteit en vrouwenrechten zijn binnen rechtse kringen vaak pas relevant wanneer ze in relatie tot migratie besproken worden.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer