De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Boy ziet hoe de krant van 'lux et libertas' hem vanaf zijn iPad toeschijnt. Gaat hier iets helemaal mis?
Zondagmiddag. Ik lees op NRC Q iets onbegrijpelijks over veel te dure auto's die altijd al ontzettend luxe zijn geweest, maar die nu nog luxer zijn geworden. Wat de overtreffende trap van 'luxe' is, vraag ik me af, en of het artikel wel of geen advertentie is voor die merken, met meerdere YouTube-videos van hun reclames er tussendoor.
Zondagavond. Ik klik weer ergens op, iets waarvan ik hoop dat het van De Speld is, hoewel ik beter weet. Een logo met de woorden 'lux et libertas' begroet me. Mijn iPad is oud en langzaam, dus krijg ik alle tijd om het gewicht van die woorden tot me door te laten dringen.
Er verschijnt een ‘hondenselfie’ op mijn scherm. Daaronder een relaas over een verblijf in een asiel, opgetekend door een blaffende ervaringsdeskundige. Of de hond op de foto dezelfde is als de hond die het artikel heeft geschreven, weet ik niet.
Ik haak af na de eerste alinea en scroll naar beneden, benieuwd of het stuk inderdaad niet meer behelst dan een zogenaamd uit de bek van een viervoeter opgetekend ooggetuigenverslag. Ik zie een expert de revue passeren en ook iets over 'wendagen', dat die belangrijk zijn.
Weer scroll ik verder. Onderaan de pagina lonkt het volgende artikel. Ik zie een beeldvullende foto van een zittende, zelfverzekerde vrouw. "Wat wil de huid?", vraagt de titel. Ik weet het niet, wat de huid wil, en ben een beetje bang. Bang dat ik klik en dat er weer dat logo wacht, met weer die tekst: verlichting en vrijheid. Onwillekeurig denk ik aan Kant, aan middelen, aan doelen, en dat er ergens iets niet goed zit.
