Asset 14

Ik ben bang

Hard//Talk: Depressie 1

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Na de golf aanslagen van de afgelopen tijd, vindt Mirko dat het tijd wordt om te stoppen met simplistische conclusies trekken.

Laat ik allereerst kort iets zeggen dat eigenlijk geen verduidelijking behoeft. Deze gebeurtenissen hebben weinig te maken met religie, dit is geen strijd der beschavingen, geen tegenstelling tussen culturen, geen 'aanslag op onze lifestyle', hoe graag de sensatiebeluste media en politieke elite met tonnen boter op het hoofd ons ook proberen te overtuigen van het tegenovergestelde. Dit was een aanslag op iedereen, gericht op sociale ontwrichting en verdeeldheid, net zoals de dag ervoor in Beiroet, net als een maand eerder in Ankara, net zoals zo vaak eerder het geval was. De IS heeft in recordtijd een breed en ongebruikelijk spectrum aan tegenstanders bij elkaar gebracht: van  Verenigde Staten en hun Westerse bondgenoten tot Assad, Iran, Hezbollah en de Koerdische socialistische brigades (allen Moslim trouwens en in de frontlinie van de strijd tegen de IS). Het is kortom een gedeelde afkeer die dwars door alle culturen, religies en 'lifestyles' heenloopt. De IS is een fascistische bende, ze vertegenwoordigen helemaal niets of niemand. Iedereen die zich nu verlaagt tot onverdraagzame, racistische en islamofobe taal en daden, moet weten dat ze precies doen wat de daders van deze aanslagen op het oog hadden: sociale ontwrichting en verdeeldheid, wij tegen zij, goed tegen kwaad.

Dit bovenstaande is evident, oninteressant bijna, en zou het vertrekpunt van iedere discussie moeten zijn, de nullijn. De werkelijk relevante kant van dit verhaal is de context van deze aanvallen. De wereld is een slagveld, ook voorafgaand aan gisteren was dat al het geval en niet in de laatste plaats door de rol die onze eigen landen daarbij spelen. Het is naïef te denken dat onze straten en pleinen daar immuun voor zouden zijn. De gebeurtenissen in Parijs waren geen incident zonder context. De  opkomst van de IS kan bijvoorbeeld onmogelijk los gezien worden van onze oorlog in Irak of de rol van onze trouwe bondgenoot Saudi-Arabië. Dáár zou het nu over moeten gaan, dit soort structurele achtergronden moeten we nu bespreken om deze ellende te kunnen duiden.

Toch doet het allereerst vooral pijn. Laten we dus verdrietig zijn en laten we rouwen. En niet alleen selectief wanneer de slachtoffers uit het Westen komen, maar laten we alle slachtoffers van alle terreurdaden in onze gedachten sluiten. De tientallen slachtoffers donderdag in Beiroet en de meer dan 100 slachtoffers in Ankara vorige maand, beiden wederom van de hand van de IS; de tientallen dokters en burgers die in oktober stierven bij het bombardement van de VS op het Afghaanse ziekenhuis; de 2000 (!) doden die vielen bij de aanval van Boko Haram op een Nigeriaanse dorp begin dit jaar; de meer dan 1000 Pakistaanse burgerslachtoffers van Amerikaanse drone-aanvallen sinds 2004, en de lijst is nog veel en veel langer. Ook die terreurdaden zijn “attacks against humanity”. Ook die verdienen 24/7 berichtgeving en stille tochten, onze steunbetuigingen en hashtags.

Maar laat het verdriet niet oppervlakkig of selectief zijn en ons naar simplistische conclusies leiden. Laat het verdriet daarentegen vormend zijn en aanzetten tot saamhorigheid en actie. Tegen moorddadige extremisten, waar dan ook ter wereld. Tegen nodeloze en vernietigende oorlogen overzee, waarvan de gevolgen nog jarenlang dooretteren. Tegen de hypocriete wereldleiders die overal ter wereld hun bommen gooien of verkopen, maar nu ineens ingehaakt de mond vol hebben van 'vrijheid'. Om ons samen in te zetten voor tolerantie, verdraagzaamheid en diversiteit. Niet alleen vandaag, niet alleen op facebook, maar elke dag.

Dat is de enige gepaste reactie op dit soort geweld.

 

Mail

Mirko van Pampus leidt een pendelend bestaan tussen Amsterdam en Londen, waarbij hij in de wereldstad het geld uitgeeft dat hij in het werelddorp verdiend heeft.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Rocher Koendjbiharie ligt in zijn essay het probleem toe: 'Homonationalisme is niks meer dan de voorwaardelijke acceptatie van mensen uit de regenbooggemeenschap ten behoeve van een nationale identiteit en een nationalistische ideologie.' Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Mijn tweede kutland… 2

Mijn tweede kutland…

Toen Iskra de Vries vanuit Polen naar Nederland verhuisde, bleek dat zij niet van een koude kermis thuiskwam, maar naar een koude kermis vertrokken was. Iskra schrijft een verschroeiend eerlijke break-up brief aan het adres van ons kikkerlandje. Lees meer

Schroot voor de kunstkenner 1

Schroot voor de kunstkenner

Wat doet een beschilderd stuk schroot in het Stedelijk? Waarom ruikt het er opeens chemisch en zoet tegelijk? Het is het werk van Selma Selman, die opnieuw definieert wat kunst is en mag zijn. Ivana Kalaš is onder de indruk – en heroverweegt haar eigen positie. Zoetig en naar ijzer – dat aroma komt op... Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer