De Keniaan Geoffrey Mutai won de Boston Marathon met een tijd van 2 uur 3 minuten en 2 seconden. De Boston Marathon is een parcours in een lijn van Zuid-West naar de oostkust en de Keniaan had de hele race de wind in de rug. Zijn tijd wordt dus waarschijnlijk niet erkend als wereldrecord. Dit was de eerste marathongerelateerde tegenslag voor de Kenianen deze week.
De tweede? Louran van Keulen, directeur van de Utrechtse Marathon, startte onlangs een ontmoedigingsbeleid tegen de komst van Afrikaanse lopers, waaronder veel Kenianen, naar de Utrechtse Marathon. De hegemonie van de Kenianen zou demotiverend werken voor andere renners. Lees: ze zijn te snel, die belhamels. Wij Nederlanders willen ook wel eens winnen. Als het aan Van Keulen ligt, krijgen deelnemers zonder Nederlands paspoort 100 euro aan prijzengeld, terwijl Nederlandse deelnemers 10.000 euro kunnen opeisen na het lopen van de winnende tijd.
Ja, zo krijgen we ze wel klein! Er is ook een andere manier om een marathon te winnen als je eigenlijk niet zo hard kunt lopen: Op 21 april 1980 won de Cubaanse Rosie Ruiz de vierentachtigste Boston Marathon, met een tijd van 2 uur 31 minuten en 56 seconden. Dit was een bijzonder goede tijd. Al snel kreeg men argwaan. Rosie was niet erg bezweet en had nogal weke benen voor iemand die zo'n tijd had neergezet. Ook was ze op geen van de foto's van de race te zien. Wat bleek: Rosie had een groot deel van het parcours met de metro afgelegd. Ze had tijdens het ritje zelfs eventjes gekeuveld met een fotografe. Die laatste vroeg haar waarschijnlijk: "Wat doe jij hier?" wijzend naar het nummer op haar buik. "Wat denk je," antwoordde Rosie, "ik neem de metro, anders win je nooit!" Helaas is er in Utrecht geen metro, maar Van Keulen kan altijd nog iets regelen met het busvervoer.

Door Merel Kamp

Het rommelt weer eens in Europa. Terwijl Frankrijk en Italië steggelen over het 'eerlijk delen' van Tunesische immigranten, en de Griekse regering volhoudt dat de megaschuld gewoon afgelost gaat worden, haalt een 'rancunepartij' die zich De Ware Finnen noemt een monsterzege in Finland met een eurosceptische campagne. Veel koddiger dan dat moet het niet worden. Terwijl in de achterkamertjes van de Europese Raad driftig wordt gemarchandeerd met immigrantenstromen, steunfondsen en noodkredieten, voelen de onderhandelaars zich in de nek gehijgd door schertsfiguren als Timo Soini, die op posters in jaren-tachtig-stijl overkomt als een nog minder stijlvolle versie van Hans van Baalen. Hij is tegen seks voor het huwelijk, pro-Israël is en bij gebrek aan Marokkanen heeft hij zijn pijlen gericht op het Zweeds als tweede taal. Als we niet elke dag Geert Wilders op televisie hadden, zou je er bijna laatdunkend jegens Finnen over worden.
Wat we in feite zien is een Europawijde opstand van de losers. Niet van de verdrukten, want met de onderdrukking valt het hier en in Finland wel mee, maar van de mensen die Europa, net als kunst, maar een gat vinden waar de belastingcenten van de kleine man in verdwijnen. En geef ze eens ongelijk. Er is een Europa voor ondernemers, een Europa voor studenten en wetenschappers, een Europa voor politici en ambtenaren, en zelfs een Europa voor de boeren. Maar voor de losers (naar verluidt zijn er in Finland buitenproportioneel veel alleenstaande alcoholistische mannen) betekent Europa vooral 'Poolse klusjesmannen' en 'Griekse schulden'. Het wordt tijd, kortom, dat er ook een Europa voor de mislukkelingen komt.

Door Floris Solleveld

Afgelopen week werden maar liefst drie verschillende tieners opgepakt vanwege dreigtweets. Het ging meestal om voorgenomen imitaties van Alphen aan den Rijn. “Mensen die zoiets roepen of twitteren kunnen er op rekenen dat ze aangepakt worden,” zei een korpschef - in minder dan 140 tekens.
Eén van de opgepakte jongeren dreigde het politiebureau en de coffeeshop van Hellevoetssluis op te blazen. Dat moet wel een weldoordachte actie geweest zijn. Op zijn twitter-account @ITzMeDoubleP staat te lezen hoe hij op de dag van de dreigementen zei: “thuis wachten op me pizza en bendenken watik deze avond weeris ga doen?.. :s”. En even later voegde hij hier nog eens aan toe: “verveel me de kanker”.
De meeste Twitter-plannen worden niet uitgevoerd. Een paar weken voor zijn bomplannen twitterde @ITzMeDoubleP dat hij een trainclubje wilde starten en vroeg of mensen wilden 'joinen'. Hij herhaalde de vraag nog een keer, maar niemand reageerde, waarna hij zijn vrienden wat ziektes toewenste. @Jantine85 zei vanochtend: “Vandaag begin ik echt aan mijn scriptie!” @Dannyboele had ook ambities: "Filmscenario schrijven. Actiefilm met horrorelementen. #hollywoodhereicome".
Er zijn momenteel iets meer dan 400.000 Nederlandstaligen actief op Twitter. De meeste zijn jonger dan dertig en tweeten de hele dag wat ze aan het doen zijn, waar hun 23 volgers dan op reageren (@Bieberfan92: “kk huiswerk”. Reactie van @Bieberlover15: “@bieberfan92 ja FUCK WIZKUNDUHH”). Het is een soort openbare MSN Messenger. Zoek maar eens op 'Stoot hoofd' of 'Plassen' en je zult zien dat om het kwartier iemand meldt dat hij tegen een keukenkastje botste of nodig naar de WC moest.
Het sleutelwoord is natuurlijk: aandacht. @ITzMeDoubleP twittert er inmiddels weer op los. Hij heeft honderd volgers. @marleinoz reageerde op zijn terugkeer: “@ITzMeDoubleP! Je staat in de krant! :P”.

Door Rutger Lemm

'Alphen aan de Rijn', 'Baflo' en Youps tirade tegen consumentisme. Zie hier de onderwerpen van de tien best gelezen artikelen van nrc.nl van de afgelopen week. Een week eerder waren het vooral de Dambrander, de vader van het kind die reeds de vader van het kind was, en de Maastrichtse meisjes die meerdere hoge posities bezetten in het nieuwsoverzicht.
Sinds generatiegenoot Ernst-Jan Pfauth (1986) het stokje overnam als chef internet bij NRC Handelsblad, is er veel veranderd. De verouderde site verhuisde naar een nieuw Wordpress-model, waarbij het idee van een digitale versie van de voorpagina werd losgelaten (zoals hij eerder bij nrcnext.nl had gedaan). Daarvoor in de plaats kwamen twee grote kolommen (‘nieuws’ en ‘het beste van het web’) en werd ‘live blogging’ een nieuw fenomeen dat Grunbergs columns haalde. Voor de layout werd, in lijn van de oude site, voor 'strak' en 'simpel' gekozen. Geheel nieuw was dan weer de nadruk op het 2.0 component: de Top Tien van het nieuws in NRC LAB; blogs van buitenlandcorrespondenten, uitgever en hoofdredacteur op een rijtje; en heuse internet only columnisten, waarvan dit de leukste is.
Wat levert dit nu op? Welnu, een strakke site, zeker. Overzichtelijker ook dan concurrent vk.nl, en qua toon – gelukkig – nog wat minder hijgend dan nu.nl, maar met een duidelijke nieuws light-kant. Een blik op de toptienlijsten van de afgelopen weken leert echter dat die laatste berichten aanzienlijk minder worden gelezen dan het harde nieuws. Misschien omdat we van links naar rechts lezen (‘het beste van’ staat rechts)? Of misschien omdat we als lezers toch behoefte hebben aan 'echt' nieuws? Je zou kunnen zeggen dat, wat dat betreft, veel verandert in krantenland: op papier en digitaal. Maar niet alles verandert. En daarmee heeft Pfauth een goed argument om NRC Lux van de pagina’s van zijn vernieuwde, interessante digitale krant te blijven weren. Heel goed.

Door Philip Huff