Asset 14

Frances Ha

Frances Ha volgt de 27-jarige Frances (Greta Gerwig), die met haar beste vriendin in Brooklyn woont, en zonder veel succes een carrière als danseres nastreeft. De film volgt haar terwijl de toch al niet zo stevige fundamenten onder haar bestaan langzaam in lijken te storten. Wat vinden Julia, Sanne en Rutger van deze hipster-Amélie in houthakkersbloes, wiens leven soms griezelig veel op dat van hen lijkt?

Julia: Kennen jullie dat, verliefd zijn op je vrienden?

Sanne: Ja! Ik heb een paar jaar in een soort sitcom-situatie geleefd, met twee jongens in een heel smerig appartement. We hadden een oude Nintendo en mijn beste vriendinnen kwamen regelmatig langs om tot vier uur ‘s ochtends Super Mario-competities te houden. Maar ik associeer dat soort dingen vooral met mijn studententijd, die nu toch echt wel achter me ligt.

Rutger: Ik herkende wel heel erg dat je zoveel van elkaar houdt dat je er onzeker en competitief van wordt. Je bent de beste vrienden, maar voelt je tegelijk niet echt bij elkaar op je gemak. Raar is dat.

Julia: Frances en haar beste vriendin Sophie worden door iemand omschreven als “een lesbisch stel dat geen seks meer heeft”. Vriendschap kan zo intensief zijn. En hartverscheurend. Ik ben in mijn leven tot nu toe vaak degene geweest die het uitmaakte, in ruil voor echte verkering. Ik wil niet overdrijven, maar er zijn tranen gelaten.

Sanne: Ja, ik ook. En dan kwam ik later met hangende pootjes terug.

Rutger: Nee, bro’s before hoes. Sowieso.

Sanne: Laat je vriendin het niet horen, Rutger.

Julia: Bullshit. Ik ben twee keer verloofd geweest met een beste vriendin, maar het is toch gewoon een stilzwijgende tijdelijke overeenkomst. Hoes gaan voor. In de onsterfelijke woorden van John Legend: Friends may come and they may go / but through the years I know / I will stay with you.

Sanne: Nou… ik heb wel eens meegemaakt dat al mijn vriendinnen mijn vriendje een klootzak vonden. Op dat moment realiseerde ik me opeens hoe diep dat gaat, want toen het erop aankwam koos ik niet automatisch voor de liefde. Ik bedoel, relaties zijn toch altijd onzeker, en als je niemand meer hebt om met hangende pootjes naar terug te keren als je hart gebroken is – wat dan?

Rutger: Jongens, dit was precies mijn probleem met de film. Het was allemaal herkenbaar, maar te herkenbaar. Onze eigen verhalen zijn net zo interessant, maar daarvoor had ik niet naar de film gehoeven. Ik had liever anderhalf uur met jullie gepraat.

Sanne: Wij hadden een beter script over onze levens kunnen schrijven dan: “En toen woonde ik samen met een vriendin en toen weer ergens anders en toen ging ik naar Parijs en toen ging ik een dansvoorstelling maken EINDE.”

Julia: Maar dan blijft bij mij het knagende gevoel over: “Heb ik eigenlijk wel meer te vertellen?” De leegheid van dit verhaal is wel confronterend. Want ja, de wereld staat in brand, maar ik maak me ook een stuk meer zorgen over mijn creatieve carrière die nog moet beginnen... oh God daar ga ik al. Ik ben gewoon ook zo’n personage. Blegh.

Rutger: Noah Baumbach maakt mumblecore: extreem realistische films met een nadruk op natuurlijke dialogen en alledaagse gebeurtenissen. Ik heb Greenberg en The Squid and The Whale (gebaseerd op de scheiding van zijn ouders) ook gezien. Die waren ook al zo saai. Op zich vind ik het semi-autobiografische vet: kijk naar Woody Allen, en nu Lena Dunham en Louis CK. Maar als je geen goede grappen kunt maken of scherpe dialogen en situaties schrijft die het niet-bijzondere toch bijzonder maken, is het gewoon saai.

Julia: Eh, maar waarom wilde je dan per se naar deze film?

Rutger: Ik dacht dat Greta Gerwig, zijn nieuwe vlam en de hoofdrolspeelster, een goede invloed zou hebben. Zij speelde in de meest ongemakkelijke seksscène ooit, in Greenberg. Maar eigenlijk had ik al uit allerlei interviews geconcludeerd dat ze een vreselijk pretentieus en zeikerig stel zijn. SORRY, oké?

Sanne: Nou ja, Adam zat er in. Van Girls. Die heerlijke t-shirtloze timmerman.

Julia: Het is oké. Ik had mijn vrienden ook al lang niet gezien. Nu hoef ik ze de komende maand ook niet te bellen.

Sanne: Om niet over alles heen te kotsen: het begon heel leuk en licht. En ik heb ook wel gelachen. Ergens halverwege stortte het een beetje in, maar ik vond de herkenbaarheid van sommige scènes wel bijzonder.

Julia: En de manier waarop we New York zagen. Niet groots en meeslepend of rauw, maar huiselijk. Vooral buiten en in de metro. Een geloofwaardige plek.

Rutger: Toevallig zag ik net dit artikel op The Onion. Jezus, $1200 per maand aan huur! Dromen zijn duur. Wat ik me trouwens afvraag: zijn we echt zulke zeikerds? En zo dom? Ik hoorde een oudere vrouw naast me de hele tijd zuchten: “Doe nou niet... Neehee!” Dat vind ik soms ook vervelend aan Girls, dat het voor oudere generaties zo makkelijk wordt gemaakt om ons te lui en naïef te vinden. Terwijl dat ook meevalt.

Julia: Shit, ja. Zo had ik het nog niet bekeken. Vandaar dat ze zich totaal niet bezwaard voelen om hun hele pensioenplezier op ons af te wenden. Stelletje geboefte. Oproep aan alle filmmakers: stop ermee twintigers neer te zetten als redelijk humoristische naïeve narcisten! We krijgen een minderwaardigheidscomplex! Bovenop onze depressies en besluiteloosheid! Teken hier de petitie!

Sanne: Wij als generatie zijn nog te jong om echt een thema te hebben, dat is het probleem. Over een paar jaar komen wellicht de Irak-comedy’s en de Justin Timberlake-biopics. Maar nu hebben we gewoon nog geen verhaal. Want mumblecore of niet, een verhaal moet wel ergens over gaan. Ik zat gewoon te hopen dat Frances overreden of verkracht zou worden. HIV! Wat dan ook.

Rutger: Ja maar dan zou ze waarschijnlijk weer ironisch overreden of verkracht worden. Er meteen over bloggen en zeggen dat het haar deed denken aan een of andere Franse cultfilm. Op feestjes opscheppen: “Ik ben net verkracht en het viel tegen.”

Sanne: Met haar houthakkersbloes.

Julia: In een – overigens zeer positieve - recensie van De Volkskrant wordt Frances gekarakteriseerd als een “typisch verwend kindmens van eind twintig, die vooral zichzelf moet vinden”. Raakte Frances Ha misschien toch een gevoelige snaar bij ons?

Rutger: Misschien was het voor de recensent allemaal nieuw, maar ik kende dit verhaal al voordat ik de film had gezien. En volgens hebben wij wel meer dan dit te vertellen Sanne, juist óók over dat niet-weten. Kijk maar naar Oh Boy, de veel betere zwart-wit-Berlijn-versie van Frances Blah.

Sanne: Om heel eerlijk te zijn draag ik zelf ook wel eens een houthakkersbloes.

Rutger: Ik heb zin om weer eens naar Berlijn te gaan.

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Geen geld maakt ook niet gelukkig

Hard//hoofd zoekt een zakelijk assistent!

Wij zoeken een enthousiaste en veelzijdige zakelijk assistent (x/v/m) die ons zakelijke team wil versterken. In deze functie krijg je de kans om ervaring op te doen met de zakelijke en organisatorische kant van een literair tijdschrift en online platform. Lees meer

Het huis in mijn hoofd

Het huis in mijn hoofd

Wat als technologie je verbeelding probeert te esthetiseren? Mina Etemad bezocht in juni, tijdens de twaalfdaagse oorlog tussen Iran en Israël, de VR-voorstelling From Dust van Michel van der Aa. ‘Het zou troostend moeten zijn, maar hoe kan ik het rijmen met de realiteit hierbuiten?’ Lees meer

Het borrelt 1

Ortolaan

Liefde gaat door de maag, weet de chef in het verhaal van Fleur Klemann. Zorgvuldig bereidt hij al zijn ingrediënten én zijn geliefde: ‘Haar tong die ze langs haar vette lippen haalde, het rozige vlees.’ Lees meer

Naweeën

Naweeën

In Naweeën dicht Vlinder Verouden over vervellen, verpoppen, verschonen, volgroeien en legt zo het proces van veranderen vast. ‘Hier slaat de klok tien en stap ik uit spinseldraden slijmerig warm een / Laatste vinger die glijdt over de plastic bodem van een pot haargel.’ Lees meer

Het borrelt

Het borrelt

‘Vuur raakt water / en alles sist barst klapt fluit schuimt vergaat stijgt verdampt smelt breekt sterft’. Dieuke Kingma dicht over het moment dat het ondergrondse naar boven breekt: zoals bij vulkaanuitbarstingen, of de tweede symfonie van Mahler. Lees meer

Laboratoriumkinderen

Laboratoriumkinderen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In dit drieluik onderzoekt Louise van der Veen in vitro fertilisatie (IVF) als een mogelijke grond van het bestaan. Lees meer

:Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Een nieuw seizoen van Maandagavonden door Nwe Tijd, dit keer ook te beluisteren bij Hard//hoofd. Met Johannes Lievens die zich – tegen wil en dank – in het feestgedruis stort, Ellis Meeusen over de voorpret, Suzanne Grotenhuis met een pleidooi voor kleine vieringen en Freek Vielen opent de avond met twee anekdotes. Lees meer

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wanneer de VVD pleit voor het bijhouden van gegevens over ‘culturele normen en waarden’ van mensen met een migratieachtergrond, over welke normen en waarden hebben ze het hier dan eigenlijk? Rocher Koendjbiharie neemt de eisen onder de loep die de politiek alleen stelt aan mensen die zichtbaar wortels elders ter wereld hebben. ‘Men wil geen vermenging van culturen en geen uitwisseling van gedachten. De echte eis is assimilatie en het afbreken van wortels.’ Lees meer

Als de bodem niet dragen kan

Groeipijn

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Journalist Rocher Koendjbiharie legt uit: 'Homoseksualiteit en vrouwenrechten zijn binnen rechtse kringen vaak pas relevant wanneer ze in relatie tot migratie besproken worden.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer