Asset 14

Bombshell

Filmtrialoog: Bombshell

Redacteuren Eva van den Boogaard, Else Boer en Naomí Combrink togen naar de filmzaal om Bombshell te zien, het verhaal van drie vrouwelijke medewerkers van Fox News die het hoofd van de organisatie beschuldigden van seksuele intimidatie. Een echt feministische film werd het niet, maar de op waargebeurde feiten gebaseerde film leverde genoeg stof tot discussie op.

Else: Wat waren jullie verwachtingen? Ik ben zelf dol op newsroom-films, vond The Big Short bijvoorbeeld erg goed. Een newsroomverhaal met sterke vrouwelijke hoofdrollen, daar had ik dus veel zin in. En ik vind het altijd leuk als vreselijke mannen hun verdiende loon krijgen. Of iets wat daarop lijkt.

Naomí: Ik was wat sceptisch vooraf, omdat de film door een man geregisseerd is. Veel mensen vinden dat overdreven (‘echte kunstenaars kunnen toch alle verhalen vertellen'), maar ja... Sinds The Hunger Games is Hollywood er achter dat films met 'sterke' vrouwen geld opleveren. Maar achter de schermen is het vaak nog business as usual. Van te voren was ik dus bang dat dit feminisme als verdienmodel zou zijn, en geen daadwerkelijk emanciperende film. En dat klopte wel een beetje.

Else: Daarom zag ik het ook eerder als ‘nieuwsverhaal’ - dat is ook waar de regisseur veel ervaring (en succes) mee heeft. Wat vond je minder aan het emanciperende aspect?

Naomí: Dat het weinig vraagtekens plaatste bij de schadelijke rol die deze drie vrouwen zélf spelen – in de levens van alle niet-rijke-witte-vrouwen bijvoorbeeld, die een abortus willen kunnen hebben.

Else: Ik vond het wel interessant dat deze vrouwen overduidelijk geen feministen zijn. De schadelijke rol die zij spelen wordt inderdaad niet erg benadrukt, maar dat vond ik juist goed - uiteindelijk is veiligheid voor iedereen een basisrecht. En ze werden ook niet alleen als helden afgeschilderd.

Eva: Nee precies, dat vond ik ook interessant. En ik vraag me af: moest deze film emancipatie nastreven? Het perspectief vond ik goed gekozen, maar daarmee werd het misschien een minder emanciperende film.

Naomí: Het had sowieso een feministische film kúnnen zijn, ook met dit onderwerp. Want ja, natuurlijk verdient iedereen, hoe verwerpelijk hun standpunten ook, het om veilig en onaangerand te blijven. Maar ik had graag onderstreept gezien hoe problematisch hun politieke standpunten zijn, wat de implicaties daarvan zijn voor de levens van andere vrouwen.

Deze vrouwen worden zelf slachtoffer van een cultuur die ze zo lang zijn blijven verdedigen.

Else: Een goed voorbeeld hiervan was die scène waarin Megyn (gespeeld door Charlize Theron) aan Kayla vraagt of zij ook misbruikt is. En Kayla vervolgens vraagt waarom ze nooit iets heeft gezegd, waarop Megyn zegt dat het niemands taak is om haar te beschermen. Dat vertelde voor mij iets over die problematische standpunten. En ook dat die niet houdbaar zijn.

Eva: Dat hield ook verband met de bedrijfscultuur.

Else: Zeker, maar het is ook een wereldbeeld. Als iedereen voor zichzelf zorgt, wordt er voor iedereen gezorgd, dat idee.

Eva: Ja, erg ieder voor zich.

Naomí: Ik had dat meer benadrukt willen zien. Het is op zich juist een interessant uitgangspunt: hoe deze vrouwen zelf slachtoffer worden van een cultuur die ze zo lang zijn blijven verdedigen.

Else: Inderdaad. Voor mij was dat voor deze film genoeg - andere verhalen zijn zeker de moeite van het vertellen waard, maar dat was misschien te veel geworden. Overigens vroeg ik me af waarom Megyns vete met Trump genoemd moest worden. Om sympathie te wekken of haar motivatie toe te lichten?

Eva: In haar gesprek met Trump kwam dat dubbele heel duidelijk naar voren: dat ze met hem blijft sympathiseren. Voor mij was dat de crux van de film: dat zij zelf die cultuur bekrachtigen, en dat ook blijven doen.

Naomí: Maar het blijft beperkt, doordat hun standpunten als Fox-journalisten weinig worden uitgediept. Tegelijkertijd vraagt de film me wel erg met ze mee te leven. Wat ik ook deed, zeker met dat ijzersterke acteerwerk en mooie script. Toch maakt de film me boos. Want al verdienen deze vrouwen onvoorwaardelijk bescherming tegen aanranding en een onveilige bedrijfscultuur, ze hebben wel Trump aan de macht geholpen, zijn racistisch, transfoob. Waarom al die ruimte voor deze vrouwen, specifiek? En niet voorbij hen kijken?

Else: De assistenten van Megyn worden op een gegeven moment de ‘ogen van het publiek’, wanneer al die vrouwen zich in jurkjes wringen en helemaal meegaan in die cultuur. Ik snap je punt, al vond ik dat aspect juist interessant.

Eva: Ik ook, dat het juist déze vrouwen waren die dit meemaakten. Dat ging zo voorbij aan stereotyperingen.

Else: Vooral het karakter van Kayla (Margot Robbie) vond ik aandoenlijk, hoewel ik haar in het echte leven waarschijnlijk vreselijk zou vinden.

Eva: Oh, grappig, ik vond Kayla dan weer een beetje mwah. Haar karakter voelde er een beetje bij verzonnen om een ander perspectief te kunnen meenemen.

Else: Die scène met dat jurkje was hartverscheurend. Er gebeurt niks en er gebeurt alles. Nou ja, niet niks.

Naomí: Kayla was een sterk personage, ik was met haar het meest begaan. En het was zeker interessant dat het juist deze vrouwen waren, dat is het punt niet. Het is meer dat de film niet nadacht over wat het werk van deze vrouwen voor miljoenen andere vrouwenlevens betekend heeft.

Door haar slipje te laten zien, randt de film haar eigenlijk nog een keer aan.

Eva: Het is een op zichzelf staand narratief dat zich verhoudt tot een groter narratief. Maar ik was blij dat dat niet zo expliciet gemaakt werd.

Naomí: Die scène met dat jurkje was trouwens ook problematisch: zo werd het toch male-gazy. Ze moest haar jurk optillen, en de kijker kreeg te zien wat die Roger wilde zien. We zagen ook wat zij voelde, maar we kregen ook haar slipje te zien. Zo randt de film haar eigenlijk nog een keer aan: een bekend probleem met het in beeld brengen van seksueel geweld.

Eva: Die male gaze was er dan weer niet bij andere scènes, zoals wanneer die man vraagt om de binnenkant van haar hotelkamer te zien. Daar was het duidelijk het perspectief van de vrouw die wordt geïntimideerd.

Else: Sowieso werd er veel níet in beeld gebracht, dat was sterk. Die liftshots, uit de beveiligingscamera, bijvoorbeeld: je ziet alleen Kayla door de gang lopen en je weet wat er gaat gebeuren. Dat gebeurde later nog eens, dat je haar op zo’n beveiligingscamera ziet. Een sterke keuze.

Naomí: Ik vond de film vrij rommelig met perspectief omgaan, vanuit welk personage een moment wordt verteld. Dat ging alle kanten op. Soms hoorde je gedachtes, en dan weer lange tijd niet.

Else: Klopt! Dat is ook de stijl van de regisseur. In The Big Short doorbreken ze de hele tijd de 'vierde wand'. Hier maar een paar keer. Misschien was het ook minder nodig - het verhaal spreekt voor zich. De financiële crisis uit The Big Short had meer uitleg nodig.

Naomí: Soms zat je heel dicht op een personage, en dan werd er ineens gewisseld. Dat kan sterk zijn, maar in dit geval leek het slordig en willekeurig. Alsof daarop werd teruggegrepen wanneer de scriptschrijvers niet anders konden.

Eva: Ik denk dat de film een stuk minder kijkbaar was geweest als daar niet bewust voor gekozen was. Als je zo gaat slingeren met perspectief moet je er wel controle over houden, lijkt me. En het was echt een lekkere film om naar te kijken. Goed geproduceerd.

Het was een zeer aangename middelvinger naar Fox News.

Naomí: Dat klopt.

Else: Precies! En goede acteurs ook. John Lithgow was heel naar, maar soms ook een beetje sympathiek. Knap gedaan. Wat ik goed verbeeld vond, is hoe slecht die hele bedrijfscultuur is. Niet alleen de seksuele intimidatie, ook pesten op de werkvloer en je ‘minderen’ vreselijk behandelen, wat allemaal onderdeel is van het probleem.

Eva: Dat was een zeer aangename middelvinger naar Fox News.

Naomí: Toch houd ik, ondanks hoe betrokken ik tijdens de film was, een fundamenteel probleem met de film. Met dit verhaal empathie vragen voor deze witte Trump-vrouwen. Zonder er één vrouw van kleur in te laten voorkomen.

Else: Oh ja? Ik vond de frictie die dat oplevert juist een van de betere punten.

Naomí: Er is wel frictie, maar de film kijkt niet verder dan wit feminisme. Vrouwen van kleur bestaan simpelweg niet in dit universum.

Else: Nee, maar de film pretendeert ook niet over inclusief feminisme te gaan. Als deze film heel inclusief was geweest, had dat misschien weer aan geloofwaardigheid ingeboet.

Naomí: Is het ongeloofwaardig dat er vrouwen van kleur bestaan?

Else: Er is een enorme kloof aan ervaringen die niet in deze film voorkomen, maar het was ongeloofwaardig geweest als deze vrouwen zich daar druk om zouden maken. Of bedoel je dat je bijvoorbeeld liever een Kayla van kleur had gezien?

De enige overwinning is dat er een vrouw een broek draagt. Hoera.

Naomí: Oh nee, totaal niet. Dat was vreselijk geweest. Maar je kunt wel erkennen dat deze mensen racisten zijn, en hun rechtse politiek altijd vóór hun rechten als vrouw laten gaan (behalve deze ene keer dan opeens). Bijvoorbeeld door te openen met een nieuwsitem waarin zoiets werd aangestipt. Want we zien in de film nu wel welke consequentie dit voor henzélf heeft, maar er wordt niet genoemd wat voor implicaties dat voor anderen heeft.

Eva: Aan het einde van hun gesprek, als Kayla Megyn verwijt tien jaar lang gezwegen te hebben, wordt wel gehint naar de verantwoordelijkheid die je hebt te nemen als 'machtige' vrouw om ook anderen te beschermen. Ik dacht daar: voor alles is een tijd en plaats. Ik weet niet of de MeToo-beweging had kunnen ontstaan in 2006. Er was ook een historische context waardoor dit zo kon gebeuren. Wat vonden jullie trouwens van de cijfers aan het einde? Au au au.

Naomí: Oef - een mokerslag! 50 miljoen naar de slachtoffers en 65 miljoen naar twee van de daders?! En dan heeft men het over "cancelculture".

Else: Enorm onbevredigend! Dat er dus niks verandert. Gretchen tekent een clausule waardoor ze nooit iets mag vertellen, die mannen krijgen enorm veel geld, Bill O’Reilly wordt de baas (ugh). Ze hebben gewonnen, maar niet écht. De enige overwinning is dat er een vrouw een broek draagt. Hoera.

Eva: Nou ja, en dat deze film gemaakt kon worden? Dat dit out in the open is. Is wel winst toch?

Else: Jazeker! Maar het zijn kleine stapjes. In de meeste krimi’s gaat de crimineel gewoon lekker de bak in.

Naomí: Stapjes waarin je je eigen carrière kan verwoesten om te zorgen dat je aanrander een ontslagpremie van 65 miljoen ontvangt.

Eva: Dat is de realiteit, die wordt weergegeven. En dat vind ik goed. Dat dit nu een verhaal is waarover gesproken wordt, en de gemiddelde kijker snapt ook wel dat dit een onzinoplossing is.

Naomí: Dit verraste me wel aan de film: dat er zo werd gekozen om nog een soort aanklacht te maken. Vond ik sterk. Maar in verhouding met de rest van de film werd dit erg snel afgehandeld. Er werd heel subtiel geconcludeerd dat er niks zou veranderen, terwijl de rest van de film heel expliciet was.

Eva: Volgens mij was het sterk dat dit geen heel activistisch ingestoken film was. En ik denk dat je wel van je kijkers mag verwachten dat ze dat begrijpen. Het was een beetje een fake happy end. Maar ik kon dat ook wel weer plaatsen: een singulier verhaal dat zich afspeelt tegen het decor van een veel groter verhaal. Er kunnen (en moeten) nog veel meer films gemaakt worden over seksuele intimidatie en de machtscultuur die daarbij komt kijken, maar deze film heeft op zichzelf wel bestaansrecht voor mij.

Naomí: Alleen was het decor van het grotere verhaal dan totaal niet goed geschilderd.

Eva: Nee, dat werd nauwelijks geschilderd. Maar met de structuur van de film ging ik lekker mee. Ook omdat het zo goed gefilmd en geacteerd is. Ik zag nog een YouTube-filmpje waarin de echte Megyn en een paar andere karakters uit dit verhaal de film bekijken en bespreken. Erg interessant. Daaruit bleek ook hoe goed Charlize Theron is, die Megyn speelt. Echt een replica. Die bespreking is echt een aanrader. Dat gaf voor mij wel een extra dimensie aan de film.

Je zit op het puntje van je stoel. Maar ten behoeve van wie?

Else: De film was interessant en vermakelijk, al kun je er de nodige asterisken bij plaatsen. Al met al zou ik ‘m aanraden. Omdat het een interessant verhaal is dat goed verteld wordt, met complexe hoofdpersonen.

Eva: Voor mij was het ook een verfrissend perspectief: ik waande me toch even in de wondere wereld van Fox News (die ik normaal vakkundig ontwijk).

Naomí: De film blijft me wel bij, denk ik. En het is een sterk invoelbaar portret van deze specifieke aanrandingscultuur. Het is alleen wel een film die empathie vraagt voor de rijke witte vrouwen die Trump aan de macht hebben geholpen. En er zaten problematische fouten in, zoals de male gaze en het uitwissen van vrouwen van kleur. Je zit wel op het puntje van je stoel. Maar ten behoeve van wie?

Eva: Als je meer filmpjes van die Megyn kijkt, schrik je wel. Over inclusiviteit en racisme gesproken, oeps. Maar het is toch goed dat de film sympathie vraagt, ook voor déze vrouwen, omdat dit een verhaal is dat ook verteld mag worden vanuit een minder voor de hand liggend perspectief. Ondanks mijn mening over Fox News en die presentatrices kon ik me toch met hen identificeren (tot op zekere hoogte) en dat vond ik verfrissend. Nu mogen er nog veel meer Bombshells gemaakt worden met een andere cast of een andere context.

Naomí: Ik ben het daar grotendeels mee eens. Al zou je dit alsnog prima kunnen doen door wél vraagtekens te plaatsen bij de empathie die wordt opgewekt. Niet alleen uit politieke redenen, maar ook uit literaire. Dat had de film een extra laag gegeven.

Bombshell is nu te zien met:

Mail

Redactie

Aida de Jong Aida de Jong (1995) is een illustrator en poppenmaker wonend in Utrecht. In haar werk zoekt ze vaak thema's die haar beangstigen, om er vervolgens met een nieuwe blik naar te kijken.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
Lees meer
het laatste
Komiek schreeuwt tegen wolk

Komiek schreeuwt tegen wolk

Of je vertelt de waarheid, bent grappig en wordt vervolgens gecanceld, óf je bent ‘politiek correct’ en daarmee helemaal niet meer grappig. Daar wil Jihane Chaara het even over hebben. Lees meer

Illustratie van twee bomen. De bomen zijn wit en kaal, en je ziet hun wortels en takken voor een achtergrond van een groene en paarse gradiënt.

Van bladeren tot wortels: liefhebben zonder te verliezen

Hoeveel van jezelf lever je, dan wel niet onbewust, in om samen te kunnen zijn met een geliefde? Stefanie Gordin onderzocht wat Rainer Maria Rilke, Herman Hesse en bell hooks hebben geschreven over deze dynamiek. Ze probeert een antwoord te vinden op de vraag: Wat ging er mis in haar vorige relatie, waar ze juist zo duidelijk hadden afgesproken elkaar niet te verstikken? Lees meer

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

Er is jarenlang gestreden, maar onlangs werd bruinkooldorp Lützerath hardhandig door de Duitse politie ontruimd. Een gesprek over representatie, politiegeweld en de kernboodschap van ‘Lützi Lebt'. Lees meer

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Het publiek bij de allerlaatste voorstelling van Blue, over racistisch politiegeweld, hoefde niet verteld te worden hoe hyperactueel de voorstelling was die ze zagen. Lees meer

Afscheidsrede: ‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, niet een vrije markt’

‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, geen vrije markt’

Marte Hoogenboom blikt terug op haar tijd als hoofdredacteur van Hard//hoofd. Na tweeënhalf jaar dienst vraagt ze zich nog steeds af wat Hard//hoofd eigenlijk is. Lees meer

Van 0-en en 1-en of: waarom ik me eindelijk programmeur durf te noemen

Van 0'en naar 1'en, of: waarom ik me eindelijk programmeur durf te noemen

Als schrijver die 'iets' met computers doet, krijgt Marten Hoekstra vaak de vraag wat dat werk precies inhoudt. In dit essay onderbouwt hij de kracht achter dit ambacht. Lees meer

Nieuws in beeld: De macht van het volk

De macht van het volk

De beelden die uit Iran naar buiten komen zijn schaars. Dat raakt illustrator Pirmin Rengers, die een wereld gewend is waarin media volledig worden gedomineerd door beeld. Lees meer

Hard//talk: Evita 3.0 1

Evita 3.0

De voormalige Argentijnse president Cristina Fernández de Kirchner overleeft een aanslag op haar leven, maar een twaalfjarige gevangenisstraf vanwege corruptie hangt boven haar hoofd. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 3/3: Métro

In ieder geval bleven we stuurloos - Métro

Zelfs de sterkste vriendschappen leden aan betonrot. Vrienden verjaren hier als sprinkhanen, hele groepen ontstonden en verdwenen in enkele seizoenen. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 2/3: Á pied

In ieder geval bleven we stuurloos - À pied

 Voor eenzaamheid heb je geen kostschool nodig. Niemand keek op wanneer ik ‘DRRRAAAAK’ schreeuwde zonder mijn pas te vertragen. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 1/3: Vélo

In ieder geval bleven we stuurloos - Vélo

Tijdens een afdaling vol kinderkoppen ging mijn hangslot uit zichzelf op slot, waarna mijn sleutelbos in een nabijgelegen afvoerputje verdween. Lees meer

Nieuws in beeld: Het kind in het badwater terugvinden

Het kind in het badwater terugvinden

Amerikaanse onderzoekers wisten het geheugen van 150 ouderen te verbeteren middels een schokkend badmutsje. Lees meer

Automatische concepten 78

De natuur huilt droge tranen

Europa maakt waarschijnlijk het ergste droogteseizoen mee in ruim 500 jaar. Lees meer

 1

Tijd voor een dekoloniale Indië-herdenking!

Benjamin Caton organiseert jaarlijks op 16 augustus een dekoloniale Indië/Indonesië-Nederland Herdenking, omdat een grote en groeiende groep mensen zich niet gezien voelt door de Nationale Indië-herdenking, een dag ervoor. Lees meer

Nieuws in beeld: Van Trump mag de FBI de pot op

Van Trump mag de FBI de pot op

Elf 'topgeheime' documenten nam de FBI mee van Donald Trumps landgoed. Hij wil ze terug. Lees meer

Nieuws in beeld: Bomen zijn klaar met de hitte en zetten de herfst in

Bomen zijn klaar met de hitte en zetten de herfst in

Sommige loofbomen begonnen vorige maand al hun bladeren af te stoten - veel vroeger dan normaal. Lees meer

Nieuws in beeld: Iedereen voor? Hallo?

Iedereen voor? Hallo?

De weinige Tunesiërs die kwamen opdagen voor het referendum, stemden massaal voor meer macht voor de zittende president. Lees meer

Nieuws in beeld: We moeten kopen, reizen, vliegen, drinken, eten, feesten, zo niet doorgaan

We moeten kopen, reizen, vliegen, drinken, eten, feesten, zo niet doorgaan

Hoelang kunnen we nog boven de zelfgegraven afgrond blijven bungelen? Lees meer

Nee, Anna Sorokin is geen Robin Hood en dit is waarom

Nee, Anna Sorokin is geen Robin Hood en dit is waarom

Netflix zet in Inventing Anna een oplichtster op een voetstuk. Emma Stomp zet daar vraagtekens bij. Lees meer

Nieuws in beeld: We zitten krap bij gas (dus kolencentrales mogen weer)

We zitten krap bij gas (dus kolencentrales mogen weer)

Om de gasvoorraden te ontzien, mogen de (uiterst vervuilende) kolencentrales jarenlang op volle toeren draaien. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel