Asset 14

Bombshell

Filmtrialoog: Bombshell

Redacteuren Eva van den Boogaard, Else Boer en Naomí Combrink togen naar de filmzaal om Bombshell te zien, het verhaal van drie vrouwelijke medewerkers van Fox News die het hoofd van de organisatie beschuldigden van seksuele intimidatie. Een echt feministische film werd het niet, maar de op waargebeurde feiten gebaseerde film leverde genoeg stof tot discussie op.

Else: Wat waren jullie verwachtingen? Ik ben zelf dol op newsroom-films, vond The Big Short bijvoorbeeld erg goed. Een newsroomverhaal met sterke vrouwelijke hoofdrollen, daar had ik dus veel zin in. En ik vind het altijd leuk als vreselijke mannen hun verdiende loon krijgen. Of iets wat daarop lijkt.

Naomí: Ik was wat sceptisch vooraf, omdat de film door een man geregisseerd is. Veel mensen vinden dat overdreven (‘echte kunstenaars kunnen toch alle verhalen vertellen'), maar ja... Sinds The Hunger Games is Hollywood er achter dat films met 'sterke' vrouwen geld opleveren. Maar achter de schermen is het vaak nog business as usual. Van te voren was ik dus bang dat dit feminisme als verdienmodel zou zijn, en geen daadwerkelijk emanciperende film. En dat klopte wel een beetje.

Else: Daarom zag ik het ook eerder als ‘nieuwsverhaal’ - dat is ook waar de regisseur veel ervaring (en succes) mee heeft. Wat vond je minder aan het emanciperende aspect?

Naomí: Dat het weinig vraagtekens plaatste bij de schadelijke rol die deze drie vrouwen zélf spelen – in de levens van alle niet-rijke-witte-vrouwen bijvoorbeeld, die een abortus willen kunnen hebben.

Else: Ik vond het wel interessant dat deze vrouwen overduidelijk geen feministen zijn. De schadelijke rol die zij spelen wordt inderdaad niet erg benadrukt, maar dat vond ik juist goed - uiteindelijk is veiligheid voor iedereen een basisrecht. En ze werden ook niet alleen als helden afgeschilderd.

Eva: Nee precies, dat vond ik ook interessant. En ik vraag me af: moest deze film emancipatie nastreven? Het perspectief vond ik goed gekozen, maar daarmee werd het misschien een minder emanciperende film.

Naomí: Het had sowieso een feministische film kúnnen zijn, ook met dit onderwerp. Want ja, natuurlijk verdient iedereen, hoe verwerpelijk hun standpunten ook, het om veilig en onaangerand te blijven. Maar ik had graag onderstreept gezien hoe problematisch hun politieke standpunten zijn, wat de implicaties daarvan zijn voor de levens van andere vrouwen.

Deze vrouwen worden zelf slachtoffer van een cultuur die ze zo lang zijn blijven verdedigen.

Else: Een goed voorbeeld hiervan was die scène waarin Megyn (gespeeld door Charlize Theron) aan Kayla vraagt of zij ook misbruikt is. En Kayla vervolgens vraagt waarom ze nooit iets heeft gezegd, waarop Megyn zegt dat het niemands taak is om haar te beschermen. Dat vertelde voor mij iets over die problematische standpunten. En ook dat die niet houdbaar zijn.

Eva: Dat hield ook verband met de bedrijfscultuur.

Else: Zeker, maar het is ook een wereldbeeld. Als iedereen voor zichzelf zorgt, wordt er voor iedereen gezorgd, dat idee.

Eva: Ja, erg ieder voor zich.

Naomí: Ik had dat meer benadrukt willen zien. Het is op zich juist een interessant uitgangspunt: hoe deze vrouwen zelf slachtoffer worden van een cultuur die ze zo lang zijn blijven verdedigen.

Else: Inderdaad. Voor mij was dat voor deze film genoeg - andere verhalen zijn zeker de moeite van het vertellen waard, maar dat was misschien te veel geworden. Overigens vroeg ik me af waarom Megyns vete met Trump genoemd moest worden. Om sympathie te wekken of haar motivatie toe te lichten?

Eva: In haar gesprek met Trump kwam dat dubbele heel duidelijk naar voren: dat ze met hem blijft sympathiseren. Voor mij was dat de crux van de film: dat zij zelf die cultuur bekrachtigen, en dat ook blijven doen.

Naomí: Maar het blijft beperkt, doordat hun standpunten als Fox-journalisten weinig worden uitgediept. Tegelijkertijd vraagt de film me wel erg met ze mee te leven. Wat ik ook deed, zeker met dat ijzersterke acteerwerk en mooie script. Toch maakt de film me boos. Want al verdienen deze vrouwen onvoorwaardelijk bescherming tegen aanranding en een onveilige bedrijfscultuur, ze hebben wel Trump aan de macht geholpen, zijn racistisch, transfoob. Waarom al die ruimte voor deze vrouwen, specifiek? En niet voorbij hen kijken?

Else: De assistenten van Megyn worden op een gegeven moment de ‘ogen van het publiek’, wanneer al die vrouwen zich in jurkjes wringen en helemaal meegaan in die cultuur. Ik snap je punt, al vond ik dat aspect juist interessant.

Eva: Ik ook, dat het juist déze vrouwen waren die dit meemaakten. Dat ging zo voorbij aan stereotyperingen.

Else: Vooral het karakter van Kayla (Margot Robbie) vond ik aandoenlijk, hoewel ik haar in het echte leven waarschijnlijk vreselijk zou vinden.

Eva: Oh, grappig, ik vond Kayla dan weer een beetje mwah. Haar karakter voelde er een beetje bij verzonnen om een ander perspectief te kunnen meenemen.

Else: Die scène met dat jurkje was hartverscheurend. Er gebeurt niks en er gebeurt alles. Nou ja, niet niks.

Naomí: Kayla was een sterk personage, ik was met haar het meest begaan. En het was zeker interessant dat het juist deze vrouwen waren, dat is het punt niet. Het is meer dat de film niet nadacht over wat het werk van deze vrouwen voor miljoenen andere vrouwenlevens betekend heeft.

Door haar slipje te laten zien, randt de film haar eigenlijk nog een keer aan.

Eva: Het is een op zichzelf staand narratief dat zich verhoudt tot een groter narratief. Maar ik was blij dat dat niet zo expliciet gemaakt werd.

Naomí: Die scène met dat jurkje was trouwens ook problematisch: zo werd het toch male-gazy. Ze moest haar jurk optillen, en de kijker kreeg te zien wat die Roger wilde zien. We zagen ook wat zij voelde, maar we kregen ook haar slipje te zien. Zo randt de film haar eigenlijk nog een keer aan: een bekend probleem met het in beeld brengen van seksueel geweld.

Eva: Die male gaze was er dan weer niet bij andere scènes, zoals wanneer die man vraagt om de binnenkant van haar hotelkamer te zien. Daar was het duidelijk het perspectief van de vrouw die wordt geïntimideerd.

Else: Sowieso werd er veel níet in beeld gebracht, dat was sterk. Die liftshots, uit de beveiligingscamera, bijvoorbeeld: je ziet alleen Kayla door de gang lopen en je weet wat er gaat gebeuren. Dat gebeurde later nog eens, dat je haar op zo’n beveiligingscamera ziet. Een sterke keuze.

Naomí: Ik vond de film vrij rommelig met perspectief omgaan, vanuit welk personage een moment wordt verteld. Dat ging alle kanten op. Soms hoorde je gedachtes, en dan weer lange tijd niet.

Else: Klopt! Dat is ook de stijl van de regisseur. In The Big Short doorbreken ze de hele tijd de 'vierde wand'. Hier maar een paar keer. Misschien was het ook minder nodig - het verhaal spreekt voor zich. De financiële crisis uit The Big Short had meer uitleg nodig.

Naomí: Soms zat je heel dicht op een personage, en dan werd er ineens gewisseld. Dat kan sterk zijn, maar in dit geval leek het slordig en willekeurig. Alsof daarop werd teruggegrepen wanneer de scriptschrijvers niet anders konden.

Eva: Ik denk dat de film een stuk minder kijkbaar was geweest als daar niet bewust voor gekozen was. Als je zo gaat slingeren met perspectief moet je er wel controle over houden, lijkt me. En het was echt een lekkere film om naar te kijken. Goed geproduceerd.

Het was een zeer aangename middelvinger naar Fox News.

Naomí: Dat klopt.

Else: Precies! En goede acteurs ook. John Lithgow was heel naar, maar soms ook een beetje sympathiek. Knap gedaan. Wat ik goed verbeeld vond, is hoe slecht die hele bedrijfscultuur is. Niet alleen de seksuele intimidatie, ook pesten op de werkvloer en je ‘minderen’ vreselijk behandelen, wat allemaal onderdeel is van het probleem.

Eva: Dat was een zeer aangename middelvinger naar Fox News.

Naomí: Toch houd ik, ondanks hoe betrokken ik tijdens de film was, een fundamenteel probleem met de film. Met dit verhaal empathie vragen voor deze witte Trump-vrouwen. Zonder er één vrouw van kleur in te laten voorkomen.

Else: Oh ja? Ik vond de frictie die dat oplevert juist een van de betere punten.

Naomí: Er is wel frictie, maar de film kijkt niet verder dan wit feminisme. Vrouwen van kleur bestaan simpelweg niet in dit universum.

Else: Nee, maar de film pretendeert ook niet over inclusief feminisme te gaan. Als deze film heel inclusief was geweest, had dat misschien weer aan geloofwaardigheid ingeboet.

Naomí: Is het ongeloofwaardig dat er vrouwen van kleur bestaan?

Else: Er is een enorme kloof aan ervaringen die niet in deze film voorkomen, maar het was ongeloofwaardig geweest als deze vrouwen zich daar druk om zouden maken. Of bedoel je dat je bijvoorbeeld liever een Kayla van kleur had gezien?

De enige overwinning is dat er een vrouw een broek draagt. Hoera.

Naomí: Oh nee, totaal niet. Dat was vreselijk geweest. Maar je kunt wel erkennen dat deze mensen racisten zijn, en hun rechtse politiek altijd vóór hun rechten als vrouw laten gaan (behalve deze ene keer dan opeens). Bijvoorbeeld door te openen met een nieuwsitem waarin zoiets werd aangestipt. Want we zien in de film nu wel welke consequentie dit voor henzélf heeft, maar er wordt niet genoemd wat voor implicaties dat voor anderen heeft.

Eva: Aan het einde van hun gesprek, als Kayla Megyn verwijt tien jaar lang gezwegen te hebben, wordt wel gehint naar de verantwoordelijkheid die je hebt te nemen als 'machtige' vrouw om ook anderen te beschermen. Ik dacht daar: voor alles is een tijd en plaats. Ik weet niet of de MeToo-beweging had kunnen ontstaan in 2006. Er was ook een historische context waardoor dit zo kon gebeuren. Wat vonden jullie trouwens van de cijfers aan het einde? Au au au.

Naomí: Oef - een mokerslag! 50 miljoen naar de slachtoffers en 65 miljoen naar twee van de daders?! En dan heeft men het over "cancelculture".

Else: Enorm onbevredigend! Dat er dus niks verandert. Gretchen tekent een clausule waardoor ze nooit iets mag vertellen, die mannen krijgen enorm veel geld, Bill O’Reilly wordt de baas (ugh). Ze hebben gewonnen, maar niet écht. De enige overwinning is dat er een vrouw een broek draagt. Hoera.

Eva: Nou ja, en dat deze film gemaakt kon worden? Dat dit out in the open is. Is wel winst toch?

Else: Jazeker! Maar het zijn kleine stapjes. In de meeste krimi’s gaat de crimineel gewoon lekker de bak in.

Naomí: Stapjes waarin je je eigen carrière kan verwoesten om te zorgen dat je aanrander een ontslagpremie van 65 miljoen ontvangt.

Eva: Dat is de realiteit, die wordt weergegeven. En dat vind ik goed. Dat dit nu een verhaal is waarover gesproken wordt, en de gemiddelde kijker snapt ook wel dat dit een onzinoplossing is.

Naomí: Dit verraste me wel aan de film: dat er zo werd gekozen om nog een soort aanklacht te maken. Vond ik sterk. Maar in verhouding met de rest van de film werd dit erg snel afgehandeld. Er werd heel subtiel geconcludeerd dat er niks zou veranderen, terwijl de rest van de film heel expliciet was.

Eva: Volgens mij was het sterk dat dit geen heel activistisch ingestoken film was. En ik denk dat je wel van je kijkers mag verwachten dat ze dat begrijpen. Het was een beetje een fake happy end. Maar ik kon dat ook wel weer plaatsen: een singulier verhaal dat zich afspeelt tegen het decor van een veel groter verhaal. Er kunnen (en moeten) nog veel meer films gemaakt worden over seksuele intimidatie en de machtscultuur die daarbij komt kijken, maar deze film heeft op zichzelf wel bestaansrecht voor mij.

Naomí: Alleen was het decor van het grotere verhaal dan totaal niet goed geschilderd.

Eva: Nee, dat werd nauwelijks geschilderd. Maar met de structuur van de film ging ik lekker mee. Ook omdat het zo goed gefilmd en geacteerd is. Ik zag nog een YouTube-filmpje waarin de echte Megyn en een paar andere karakters uit dit verhaal de film bekijken en bespreken. Erg interessant. Daaruit bleek ook hoe goed Charlize Theron is, die Megyn speelt. Echt een replica. Die bespreking is echt een aanrader. Dat gaf voor mij wel een extra dimensie aan de film.

Je zit op het puntje van je stoel. Maar ten behoeve van wie?

Else: De film was interessant en vermakelijk, al kun je er de nodige asterisken bij plaatsen. Al met al zou ik ‘m aanraden. Omdat het een interessant verhaal is dat goed verteld wordt, met complexe hoofdpersonen.

Eva: Voor mij was het ook een verfrissend perspectief: ik waande me toch even in de wondere wereld van Fox News (die ik normaal vakkundig ontwijk).

Naomí: De film blijft me wel bij, denk ik. En het is een sterk invoelbaar portret van deze specifieke aanrandingscultuur. Het is alleen wel een film die empathie vraagt voor de rijke witte vrouwen die Trump aan de macht hebben geholpen. En er zaten problematische fouten in, zoals de male gaze en het uitwissen van vrouwen van kleur. Je zit wel op het puntje van je stoel. Maar ten behoeve van wie?

Eva: Als je meer filmpjes van die Megyn kijkt, schrik je wel. Over inclusiviteit en racisme gesproken, oeps. Maar het is toch goed dat de film sympathie vraagt, ook voor déze vrouwen, omdat dit een verhaal is dat ook verteld mag worden vanuit een minder voor de hand liggend perspectief. Ondanks mijn mening over Fox News en die presentatrices kon ik me toch met hen identificeren (tot op zekere hoogte) en dat vond ik verfrissend. Nu mogen er nog veel meer Bombshells gemaakt worden met een andere cast of een andere context.

Naomí: Ik ben het daar grotendeels mee eens. Al zou je dit alsnog prima kunnen doen door wél vraagtekens te plaatsen bij de empathie die wordt opgewekt. Niet alleen uit politieke redenen, maar ook uit literaire. Dat had de film een extra laag gegeven.

Bombshell is nu te zien met:

Mail

Redactie

Aida de Jong (1995) is een illustrator en poppenmaker wonend in Utrecht. In haar werk zoekt ze vaak thema's die haar beangstigen, om er vervolgens met een nieuwe blik naar te kijken.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer