Voor de non-stopweek schreef Simone Zwitserloot twee gedichten. Een over wat er gebeurt bij het minste of geringste stootje en een voor Mark Rutte.

voor Mark Rutte

de kracht die ons volgens de natuurkundige theorie op de plaats houdt
heeft de vorm van een ouderwetse klok de meesten bevinden zich in haar buik
een plaatje waarvan niemand precies weet hoe het ingekleurd moet worden

de wekker om half zeven in de file staan koffie drinken bij de automaat aardappels
groenten vlees één glaasje rode wijn het achtuurjournaal een kruiswoordpuzzel

de wekker om half zeven in de file staan koffie drinken bij de automaat aardappels
groenten vlees één glaasje rode wijn het achtuurjournaal een kruiswoordpuzzel

waarnaar je snakt aan het eind van de maand december en wat je jezelf voorneemt
begin januari een bloeddruk van honderdtwintig over tachtig waar je op hoopt
wanneer je met een gek bultje bij de huisarts zit

het aanschouwen van schemerige groene vormen vanuit een autoraam
de losgelaten bloemblaadjes op het tafelblad het maximaal haalbare
op een slechte dag het dieptepunt van een goede dag



ze smelten weg

bij het minste of geringste spatje
sijpelen ze zo door de kieren
van de straat het grondwater in

bij het minste of geringste stootje
blijven slechts de botten op hun plek
stort alles daartussen in

ze blijven pleisters plakken net zo lang
tot er een tweede huid ontstaat hun haren
hangend aan de rand van het perron

mensen vragen: wie is er in het donker
bang er is altijd een schaduw
op die manier een lijnenspel

een visdraad die op spanning staat
uitsluitend de grote vangst binnengehaald
een berk laag voor laag afgepeld

ze spelen weer met blokken en kijk
er wordt schors verzameld geestdrift als
in de knutselles toen met papier-maché