Wat te denken over het idee van DE ultieme bastaardkip met betrekking tot diversiteit en menselijke identiteit." /> Wat te denken over het idee van DE ultieme bastaardkip met betrekking tot diversiteit en menselijke identiteit." />
Asset 14

Diversiteit en de kosmopolitische kip

theccp

Er vindt al weken een interne discussie in mij plaats met betrekking tot de vraag: wat vind ik van het idee van een kosmopolitische kip? Ben ik het eens met de ideologie van de Vlaamse kunstenaar Koen Vanmechelen die al 15 jaar verschillende kippenrassen met elkaar kruist met als doel De Superbastaard van alle kippensoorten te ontwikkelen? Een kip die dus genen van alle kippensoorten in de wereld in zich heeft? Maar bovenal, wat vind ik van de metafoor die dit project meedraagt: een menselijke soort na te streven die alle menssoorten in zich heeft?

Natuurlijk is mijn laatste vraag een tamelijk botte formulering van het artistieke concept. Ik ben me er terdege van bewust dat het project raakt aan actuele maatschappelijke onderwerpen als genetische manipulatie, klonen, multiculturaliteit en globalisering. Volgens critici roept het zelfs een ontologische vraag op: wat is onze identiteit, als individu en als soort? Toch illustreert mijn botte formulering het aanhoudend ambivalente gevoel dat ik heb ten opzichte van dit Cosmopolitan Chicken Project.

Hoewel ik in eerste instantie ben gestruikeld over zinsneden als “Daarom blijf ik rassen kapot maken” en "...met als doel een universele kip te laten ontstaan”, wist ik deze later te plaatsen en meer te waarderen. Alsnog heb ik aanhoudend moeite met de gedachte dat deze ideologie afstevent op een 'grijze mens': een toekomstige generatie die weliswaar een stukje genetische geschiedenis van alle menselijke rassen met zich meedraagt en wellicht daarom bijzonder vredelievend is naar zijn 'gelijke' medemens, maar die ook enkel nog generaties zal voortbrengen die 'hetzelfde' zullen zijn. Een wereld vol gelijke mensen. De ultieme saaiheid!

Wellicht is er in deze optimale wereldburgerij inderdaad sprake van vrede. Een stukje bewustwording en poging tot nuancering vind ik altijd een goede zaak, maar in de uiterste betekenis van deze ideologie schuilt voor mij een duistere noot.

In een recente lezing over diversiteit haalde filosoof Bas Haring het idee van 'gesloten eilanden' aan, waarbinnen door concentratie en focus het unieke nog mogelijkheid tot bestaan zou hebben. Hij noemde daartoe onder andere het voorbeeld dat, zowel op landelijk als internationaal niveau, steden steeds meer op elkaar beginnen te lijken. "Neem een willekeurige winkelstraat in een willekeurige stad in Nederland: de diversiteit an sich binnen de stad is ten opzichte van 100 jaar geleden toegenomen. Je vindt echter heden ten dage praktisch dezelfde winkelstraten in elke gemiddelde Nederlandse stad. Landelijk gezien is de diversiteit in 100 jaar dus juist afgenomen." Het is klaar als een klontje dat je voor wol en textiel niet speciaal meer naar Tilburg afreist, of voor kazen naar Gouda, of voor echte zoethoudertjesdrop naar Sneek. Is het unieke van steden langzaamaan echt verloren aan het gaan?

Globalisering, multiculturaliteit en wereldburgerschap: eigenlijk is Vanmechelens project vooral een dierlijke metafoor in een artistiek kader over een maatschappelijke tendens die tekenend is voor deze tijd.

Ik zou me willen opstellen tussen 'het kosmopolitische' en 'het multiculturele'. Ik ondersteun het kosmopolitische idee dat iedereen vanaf zijn geboorte vrij moet zijn in culturele keuze, of zelfs het idee dat elk individu de vrijheid heeft zijn eigen cultuur te creëren. Ik moet hier toegeven dat de metafoor van de "kip die alles kan zijn, omdat hij van alles gemaakt is" inderdaad wel ruimte geeft aan dit idee. Tegelijkertijd stel ik diversiteit en het behoud van (individuele) culturele historie als noodzakelijk voor een toekomst waarin diversiteit nog gekleurd wordt door het unieke. En precies op dit punt vind ik dat het Cosmopolitan Chicken Project met zijn universele bastaardkip een grote steek laat vallen.

PS: In zijn huidige ‘artistieke habitat’ zul je nooit precies weten wanneer de haan zal kraaien, maar ben je nieuwsgierig geworden naar The Cosmopolitan Chicken Project en laat de haan zich toevallig horen als je door de openbare ruimtes van het Muziekgebouw aan ’t IJ loopt: het is werkelijk prachtig.

[audio:http://www.hardhoofd.com/wp-content/uploads/2009/11/haan2x3.mp3]
“Haan” van Koen Vanmechelen. Bron: Muziekgebouw aan ’t IJ

theccp2

De haan en zijn twee dames - die het overigens prima naar hun zin lijken te hebben in hun luxueuze kooi in de expositieruimte van het Muziekgebouw aan 't IJ - zijn nog t/m 6 december 2009 doorlopend te zien. The Cosmopolitan Chicken Project van Koen Vanmechelen. Toegang: gratis.

www.koenvanmechelen.be

www.muziekgebouw.nl

Mail

Malu

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer