Asset 14

Biechten met een schoon geweten

Imre en zijn vader betreden het fictieve boevenpad om te verbergen dat zij brave jongens zijn. Wat gaat er schuil achter onschuldigheid?

Op de lagere school van mijn vader werden leerlingen eens in de zoveel tijd naar de pastoor gestuurd om te biechten. Dat klinkt ouderwets en dat was het ook – zelfs voor de jaren vijftig. Maar mijn vader groeide op in een uithoek van Limburg en daar was de tijd stil blijven staan. Dat bleek ook uit andere dingen: er zaten alleen jongens bij hem in de klas, de school werd gerund door paters, en lijfstraffen waren aan de orde van de dag. De sfeer uit een plattelandsroman van Hugo Claus, stel ik me zo voor.

Biechten was voor mijn vader en zijn klasgenoten geen ritueel dat je over kon slaan als je braaf was geweest. Het was een verplicht nummer. Je móest dus ook altijd iets op te biechten hebben. En daar begonnen voor mijn vader de problemen. Hij hád nooit iets op te biechten.

‘Wat heb je allemaal uitgespookt afgelopen week?’
‘Niks zondigs, meneer.’
‘Dat is gelogen. Jongens van jouw leeftijd misdragen zich aan de lopende band.’
‘Ik kan echt niks bedenken.’
‘Nonsens. Je hebt vast je zus gepest? Of heb je soms de naam van de Heer misbruikt?’

Een brave jongen zijn? Mijn vader kwam er niet mee weg. Uiteindelijk begon hij de pastoor dingen op de mouw te spelden om het hem naar de zin te maken.

‘Ik heb appels gestolen van de groentekar,’ zei hij dan bijvoorbeeld.
Daar kon de pastoor wel wat mee.
‘Dat is zeer kwalijk mijn zoon. Maar als je twee weesgegroetjes zegt, worden je zonden kwijtgescholden.’

Toen ik in het kader van de Biechtweek mijn zonden op tafel wilde leggen voor Hard//hoofd, liep ik tegen dezelfde moeilijkheid aan als mijn vader: ik ben eigenlijk best braaf. Nooit appels gestolen van de groentekar, geen xtc gebruikt, altijd opgestaan voor ouden van dagen in de tram. Met zo’n ongeschonden blazoen kun je niet aankomen bij een biechtmoeder of -vader. Ze lachen je uit.

Dit overdenkend, ontstond het voornemen om iets te ondernemen waarmee ik wél met een gerust hart op een biechtstoel plaats kon nemen. Iets waarvan de consensus is dat het echt niet mag. Iets slechts…

Ik begon met het opstellen van een lijstje:
- De fiscus oplichten
- Vernielingen aanrichten op straat – auto’s bekrassen etc.
- De geliefdes van goede vrienden het hof maken
- Een restaurant verlaten zonder te betalen
- Anoniem een politicus bedreigen (of chanteren)
- Kledingstukken van huisgenoten verduisteren
- Niet komen opdagen bij een afspraak

Met elke zondige daad die ik toevoegde aan het lijstje, voelde ik me ongemakkelijker. Toch besloot ik het plan door te zetten. Ik koos een relatief onschuldige slechte daad, als inwijding in de wereld der deugnieten. Het echte werk zou daarna vanzelf volgen.

*

Met het zweet in mijn handen sta ik daarom twee dagen later bij de kassa van de Albert Heijn. Het is geen ouderwetse kassa met een lopende band, maar zo’n onbemande waar je zelf je producten moet scannen. Een collega tipte me om hierheen te gaan toen ik vertelde over mijn biechtambities.

‘Zoek zo’n zelfscan-Albert Heijn en reken gewoon de helft niet af.’

Het klonk zo eenvoudig. Maar nu ik daadwerkelijk naar een scan-en-go-Albert Heijn ben gefietst, voel ik me alsof ik een map vol getekende karikaturen van Kim Jong-un over de Noord-Koreaanse grens probeer te smokkelen.

‘Diefstal? Wij melden dit altijd aan de politie’, zo waarschuwt een bordje. Een oude vrouw, die met twee broccoli’s bij de weegschaal staat, kijkt argwanend mijn kant op. Ook een jongetje met een Fidget Spinner staart me al kauwgom kauwend aan. In mijn poging om casual te doen, kom ik juist overdreven verdacht over, zo lijkt het.

Haastig scan ik mijn snoeptomaatjes en een doosje smintjes, doe ze in mijn tas en druk op de knop om af te rekenen. In mijn mandje liggen een potje biologische pesto en een avocado, klaar om gestolen te worden. Ik hoef deze producten alleen maar achteloos in mijn tas te doen en weg te lopen.

Maar dan gaat het mis. Hoewel ik op de optie ‘geen kassabon’ heb gedrukt, wordt er plotseling toch een bon uitgeprint. Dat gebeurt blijkbaar bij één op de zoveel klanten, zodat medewerkers steekproefsgewijs kunnen checken of alles wel wordt afgerekend. Een meisje in een blauw pak komt mijn kant op. ‘Mag ik de bon controleren, meneer?’ Even denk ik: nu valt het doek. Maar meteen neemt mijn overlevingsinstinct het over.

‘Sorry, ik drukte per ongeluk al op afrekenen,’ zeg ik snel. ‘Maar ik moest deze pesto en avocado nog scannen.’
‘Weet u hoe het scannen werkt?’
‘Nee, eigenlijk niet helemaal,’ lieg ik.
Een meewarige blik valt me ten deel.
‘Ik help u wel even.’

Het meisje scant de producten voor me en drukt op ‘betalen’. ‘Bedankt en tot ziens,’ zegt het apparaat. Ik bedank het meisje, stop haastig de biologische pesto en avocado in mijn tas – wat een armetierige dingen om überhaupt te willen stelen! – en verlaat de winkel.

*

De volgende dag is het tijd voor mijn Hard//hoofd-biecht. Mijn eerste stappen op het boevenpad zijn uitgelopen op een debacle, door alle stress ben ik in een middag tien jaar ouder geworden, en ik heb nog steeds niks op te biechten voor de Biechtweek.

Alhoewel. Ergens had die priester uit Limburg natuurlijk een punt. Heeft niet iedereen wel wat op te biechten als je maar diep genoeg graaft? En is mijn poging tot winkeldiefstal in dat licht niet eigenlijk een afleidingsmanoeuvre om maar zo ver mogelijk weg blijven van de zaken die ik écht niet bloot wil geven?

De sadistische gedachten die ik soms heb over mensen om me heen, de websites die ik bezoek in de incognitomodus, mijn struisvogelgedrag als het gaat om de wereldproblemen, mijn wegswipe-criteria op Tinder – het zijn allemaal dingen waarover ik het liever niet heb in een biechthokje.

Wat dat betreft pakte mijn vader het eigenlijk best slim aan. Gewoon het spel meespelen en een fictieve zondige daad opdissen om maar van het gezeur af te zijn. Is dat misschien de enige uitweg?

Tijd om hier langer bij stil te staan heb ik niet. Ik word geroepen om ter biecht te gaan. Aarzelend stap ik het hokje in en neem plaats op het harde houten bankje.

‘Wat heb je me te vertellen, mijn zoon?’

Mijn zonden liggen op het puntje van mijn tong. Is dit het moment om voor eens en voor altijd mijn meest schaamtevolle geheimen te onthullen, in een ultieme poging om absolutie en zielenrust te verkrijgen?

‘Nou?’

‘Ik heb appels gestolen van de groentekar.’

Afbeeldingen uit De appeldieven en De Blaauwkuip (Wikimedia Commons)

Mail

Imre van Son is (eind)redacteur bij Hard//hoofd en beter in tafelvoetbal dan je zou denken.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer