Niets beter dan in de zomerhitte afkoelen in een donkere bioscoopzaal. Alhoewel, afkoelen? De nieuwe film van Abdellatif Kechiche, regisseur van La vie d'Adèle, is sensueel, warmbloedig en hormonaal. Eindredacteuren Jozien Wijkhuijs, Nils von der Assen en Mathijs Hoogenboom lieten zich drie uur lang meevoeren met Amin, Ophélie en pasgeboren lammetjes.

Nils: Jozien, wat is je eerste gedachte?

Jozien: Dat de liefde kut is en ik nog een zak chips wil. En ik voel me alsof ik op vakantie ben geweest. Van te voren dacht ik: drie uur! Maar ik had het laatste uur wel echt nodig. Ik vond het begin best beklemmend, met al die mannen die als haaien om die meisjes heen zwermen. Vonden jullie het een goede film?

Mathijs: Eerlijk gezegd: nee.

Nils: Ik zat ook met die drie uur en toen kwam er na 30 seconden al een dampende – nogal lange – seksscène, en ik dacht: daar gaan we weer. Ik heb ook La vie d'Adele van deze regisseur gezien, dus 'vreesde' een porno-epos van drie uur.

Mathijs: Dat schijnt in zijn straatje te liggen, begreep ik?

Jozien: Ik dacht ook: oh nee, nu al. Eerst dacht ik dat hij dat expres deed. 'Oké, hier heb je mijn male gaze'.

Mathijs: Met die male gaze kreeg ik het idee dat het de bedoeling was dat ik die objectificatie zat werd, als een soort kritiek op man-vrouwverhoudingen in de Arabische cultuur. In dat opzicht was het geslaagd.

Jozien: Ja. Ik werd daar eerst heel ongemakkelijk van. Maar het was vet hoe de camera die oogbewegingen nabootste.

Nils: Dat vond ik de hele film door heel gaaf.

Mathijs: Maar… drie uur lang?

Nils: Ik heb geboeid zitten kijken. Vooral naar Amin en Ophélie. Die eerste scène tussen hen, dat ongemak, zij die nog natrilt, hij die nagloeit. En alles wat daarna komt.

Ik kende ook ooit een Ophélie; om gek van te worden

Jozien: Wist je dat ik heel laat doorhad dat hij haar wil? Terwijl dat voor anderen heel duidelijk was. Maar dat zegt misschien iets over mij.

Nils: Steeds vroeg ik me af: is hij nou echt verliefd op haar? Amin was best onpeilbaar. Maar laten komt het wel uit ja.

Mathijs: Ha, dat was mij wel vroeg duidelijk. You guys don't recognize love when you see it! Maar Amin was wel een stoïcijnse zwijger inderdaad.

Nils: Hij slaagt erin alle shit die hij om zich heen ziet weg te lachen, tót die zoenscène van Celine (het meisje dat hem het eerst opviel) en Ophélie (het meisje dat hem uiteindelijk gek maakt) – toen werd het hem te gortig.

Mathijs: Als het een film van anderhalf uur was, had ik hem zeer geslaagd gevonden. Op een gegeven moment had ik het wel gezien: jongemannen die zich misdragen en de meisjes die het weglachen.

Nils: De meisjes doen mee! Paringsdansen van twee kanten, wat mij betreft.

Mathijs: Ze doen eraan mee, maar laten het vooral over zich heenkomen.

Jozien: Je kunt Ophélie met moeite een slachtoffer noemen. Al zijn de mannen wel het meest aan het jagen.

Nils: Niet alleen de mannen nemen de rol van verleider op zich: ook de vrouwen een paar keer (in Amins geval bijvoorbeeld).

Jozien: Ja, ze gaat ook keihard vreemd, en dat is nog niet eens zo erg, maar ze praat dat zelf helemaal goed.

Mathijs: Klopt, het was niet volledig zwart-wit.

Jozien: Nee, dat is het mooie. Ik ben zelf al die typetjes weleens geweest: degene die niet doorheeft dat de jongen tegen wie ze klaagt verliefd op haar is. Degene tegen wie wordt geklaagd terwijl hij/zij zelf wil. Degene die denkt 'ach joh, dat zien ze niet'. Ik vond dat heel goed gedaan.

Nils: Haha, en ik dacht: ik heb al deze types wel een keer ontmoet! Ik herkende er veel in. Ik kende ook ooit een Ophélie; om gek van te worden.

Jozien: Precies. Ik had echt met Amin te doen op het eind.

Nils: Die lange scènes, trouwens. Dat lijkt wel echt iets van de regisseur. We hebben twee lammetjes geboren zien worden, god nog aan toe! Wel heel mooi.

Mathijs: Dat was absoluut prachtig.

Ik ergerde me ontzettend aan het gedrag van de mannen en de vrouwen, maar op het eind voelde ik toch die zomernostalgie

Nils: En er komt dus nog een canto no. 2, dan zullen die (naakt-)foto's die Ophélie Amin in het vooruitzicht gesteld heeft, wel verder uitgesponnen worden.

Mathijs: Dit was inderdaad canto numero uno. Het gekke was: ik ergerde me ontzettend aan het gedrag van zowel de mannen als de vrouwen, maar op het eind voelde ik toch die zomernostalgie.

Jozien: Dat had ik ook. Toch mooi. Qua muziek en beelden, die doen je erg naar het strand verlangen. Mag ik trouwens een domme vraag stellen? Wat is Mektoub?

Nils: Het betekent het lot. Het lot beslist binnen de liefde, zoiets.

Jozien: Meer de hormonen als je het mij vraagt, in dit geval.

Mathijs: Haha, evenmin te temmen Jozien.

Jozien: Ik had aan het einde het idee dat ze echt dronken waren. Ik vond het dronken-zijn heel goed gespeeld. Vooral van de actrice die Céline speelde.

Nils: Kan heel goed zijn dat ze echt dronken waren. Sommige scènes zijn zo lang dat niet alles gescript kan zijn; er komt vast improvisatie bij kijken. Er werd goed geacteerd. Naturel, geloofwaardig, juist ook door die lange scènes.

Jozien: Dat zie je in de eerste scène al, met die dialoog tussen Amin en Ophélie. En die zwemscènes! Die deden het hem helemaal voor me. Met die muziek eronder!

Nils: Ja. Dat willen we allemaal wel... Wát mooi was dat. Gister nog geluisterd.

Ik wil meteen weer naar het strand. (En terug naar Ophélie)

Jozien: Ik voel me dan wel een sukkel, door precies de reactie te tonen die de regisseur wil, maar soit. Dat neem ik dan maar voor lief. Het is immers juli.

Mathijs: Heel nostalgisch die scènes. Niets mis mee, om in de film mee te gaan toch?

Nils: Dat is prima. Ik wil ook meteen weer naar het strand. (En terug naar Ophélie).

Mathijs: Haha in love much?

Jozien: Was zij je favoriet ja? Om het even plat te zeggen: er was op dat vlak veel te kiezen. Niet in het minst om de korte broekjes.

Mathijs: Sorry, maar bij die broekjes zag ik gewoon een geile regisseur achter de camera staan.

Nils: Ophélie deed me denken aan een vroegere perspoonlijke favoriet, denk ik. Maar ze is wel manipulatief en losbandig en alles wat die moedertjes zeiden. Ik dacht – net als Amin – eerst dat ik Celine het leukst vond, maar Charlotte bleek meer naturel.

Jozien: Ja! Céline is gaaf, maar irritant. Dat ze de hele tijd op die schoot van die oom wil zitten. Dat vond ik misselijkmakend. Oké, ik ben helemaal voor vrije liefde. Maar die oom was iets te veel het stereotype van de vieze oom.

Nils: Een ouwe glijer ja. Ik ben benieuwd naar deel 2 hoor.

Jozien: Ik ben vooral benieuwd hoe je hier een deel 2 aan maakt. Behalve de verschrikkelijk duidelijke cliffhanger.

Nils: Wat, de laatste scène? Die vond ik wel lief juist. De twee die elkaar ‘verdienen’.

Jozien: Ja. Normaal ben ik niet zo hard over overspel in films, maar hier wordt er zo irritant over gedaan. Alsof de vrouw hier het gelijk aan haar kant heeft en iedereen die er wat van zegt z'n kop moet houden.

Mathijs: Is dat niet juist het mooie? Van de mannen verwacht je het en denk je 'ach ja typisch'. Maar van de vrouw is het opeens fout. Ik heb het idee dat de regisseur ons erg bewust heeft willen maken van onze eigen verwachtingen en van onze eigen blik.

Jozien: Dat is heel goed gedaan.

Nils: (En dan hebben we het niet eens gehad over het feit dat het een Tunesisch-Franse community is en er doorlopend wordt gerookt, gedronken en genaaid. Maar dat hoeft ook niet; helemaal geen zin in. Fijn dat het daar totaal niet over ging, ook in de film).

Jozien: Haha, inderdaad fijn dat we het daar niet over hebben.

Mathijs: Vind je dat een tegenstelling dan, die gemeenschap en dat gedrag? Volgens mij is het ook weer niet zo controversieel.

Nils: Nee, precies, goed dat het gewoon een gegeven is.

Mathijs: Maar het was wel een belangrijk element, die culturele houdgreep van moraal en zeden in een westers vakantieoord.

Jozien: Waar zijn ze eigenlijk? Niet in Nice. En niet in Parijs.

Nils: Een vissersdorp, las ik. (Maar dat moest ik dus opzoeken want het werd niet duidelijk).

Jozien: Eigenlijk wel prima dat het er niet toe doet.

Mathijs: Maakt het universeel of niet?

Nils: Ja. Gewoon een zomerhitteverhaal zoals we het allemaal wel kennen.

Jozien: Ga je naar deel 2, Mathijs?

Mathijs: Oh... Nee, ik ga niet naar deel 2. Nils sowieso wel, die heeft al een kaartje gekocht volgens mij.

Jozien: Ik ga mee.

Nils: Tot slot: van wie gaan we dromen?

Jozien: Moeilijk, aangezien iedereen z'n masker wel kwijt is. Laten we zeggen Amin, wel zo eerlijk. Of Céline, want... kom op.

Mathijs: Precies dat, als er iemand in mijn dromen welkom is, is het Amin wel.

Nils: En de lammetjes dan?

Jozien: DE LAMMETJES! Die wens ik een lang en gelukkig leven in de melkindustrie.

Mathijs: Lammetjes komen meestal in de vleesindustrie terecht, sorry.

Nils: Dit was ook een soort dansende vleesindustrie. Van drie uur.

Jozien: Maar ze waren in deze film in ieder geval gelukkig. Voor wat het waard is.

 

Mektoub, My Love is nu te zien met: