Sander Ritman is Verpleegpoëet: hij wast, verzorgt en schrijft. Ditmaal is hij op bezoek bij een mevrouw die vindt dat het wel mooi is geweest. Dit verhaal en vele andere zijn te vinden in zijn debuutbundel.
“Wat vindt uw zoon er eigenlijk van, dat u niet meer doorbehandeld wenst te worden?”
“Mijn jongste begrijpt het volkomen, hij had er meteen vrede mee. Voor mijn oudste is het iets moeilijker te accepteren. Hij wil voor me blijven vechten, zoals ik dat vijftig jaar geleden deed voor hem en zijn broertje.”
“Moet ik uw haren ook wassen?”
“Ja, als je wilt graag. Gelukkig zit er nog wat op m’n hoofd, dat kan ik maar beter koesteren.”
Mevrouw moest laatst door de MRI-scan om te kijken of er geen uitzaaiingen waren. Die werden niet gevonden. In plaats daarvan constateerden ze wel een nieuwe tumor. Nu zat de kanker zowel in haar longen als in haar dikke darm. Als ze zich niet zou laten behandelen zou ze uiteindelijk komen te overlijden. Hoe lang dit zou duren konden ze niet zeggen.
“Op mijn dertigste had ik ook al kanker. Ik weet wat bestraling is. Drie jaar van mijn leven heb ik verschillende therapieën ondergaan. Een uitputtingsslag waar ik doorheen ging omdat het moest. Mijn lichaam werd alleen nog in beweging gezet door iets buiten mezelf. Een stem die mij vertelde dat ik door moest gaan.”
“Maar u heeft het overleefd dus”, zeg ik met mijn handen in haar haar.
“Ik moest wel. M’n jongste was toen drie jaar oud en m’n oudste zeven. Op sommige momenten ging ik liggen van de pijn en vermoeidheid, sloot ik mijn ogen en maakte ik me niet meer druk of ik ze nog zou openen. Tot ik weer aan mijn kinderen dacht.”
Ik masseer mevrouws hoofdhuid. Niet uit sympathie, maar gewoon omdat ik dat lekker vind. Met mijn vingertoppen over die schedel, door dat natte, lekker ruikende haar. Het zijn de kleine dingen die dit werk aantrekkelijk maken. “Wat vindt uw arts hier eigenlijk van?”, vraag ik, met mijn middelvingers cirkelend rond haar slapen.
Illustratie: Marleen Krijnen
“Toen ik mijn huisarts aan de telefoon had en het hem vertelde, vroeg hij: 'beseft u dan wel mevrouw, dat u dood gaat?' Waarop ik zei, “dat gaan we toch allemaal dokter”.
“Hij vindt het een moedig besluit. Ik vind het gewoon realistisch en trouwens, ik denk dat mijn haren nu wel schoon zijn.”
-
Gek van de Verpleegpoëet? Geobsedeerd door de zorg? Of gewoon altijd 's nachts wakker te maken voor een mooi Zeer Kort Verhaal? Wat u nodig heeft is De Verpleegpoëet. Geschreven door Sander Ritman. Uitgegeven door hard//hoofd.
