Image: Royal Art Lodge

Kathrin Klingner, afgestudeerd fotografe, richtte een blog op voor hedendaagse tekenaars. " />

Image: Royal Art Lodge

Kathrin Klingner, afgestudeerd fotografe, richtte een blog op voor hedendaagse tekenaars. " />
Asset 14

The Kingdom

Hard//hoofd selecteert zorgvuldig uit een oerwoud aan mogelijkheden. In ‘hard//hoofd kiest’ wordt door de redactie een relatief onbekende muzikant, band of kunstenaar uitgelicht. Het is een keuze uit het werk van iemand die volgens hard//hoofd het waard is om te volgen. Deze keer: Kathrin Klingner. Klingner is afgestudeerd fotografe en richtte The Kingdom op, een blog voor hedendaagse tekenaars. Ze licht zelf toe hoe, waarom en wat het is.

The Kingdom is een blog over tekenen. Het begon als volgt: in 2007 studeerde ik af aan de fotografieopleiding van de Gerrit Rietveld Academie. Toen ik niet meer die dagelijkse strubbelingen met de kunstopleiding en de kunst in het algemeen had, voelde ik een enorm gat. Onder andere om dit gat te vullen ben ik begonnen met tekenen.

Begin

Ik had een redelijke kennis van de geschiedenis van de fotografie, maar geen benul van hedendaags tekenen. Op een groepstentoonstelling in Berlijn had ik alleen één prachtige tekening gezien van een Canadese artiest, Marcel Dzama.

Ik begon mijn zoektocht naar hedendaags tekenen op het internet. En omdat ik geen online collecties tekeningen kon vinden begon ik vanaf dat moment aan mijn eigen onderzoek. Dat ik hierdoor geen tijd had voor een postgraduate-depressie, en ook niet om hele seizoenen HBO-series te kijken, was een positieve bijwerking. Ik opende een blog-account, dacht heel hard na over een naam en over wat ik erop moest zetten. Uiteindelijk googelde ik de enige hedendaagse tekenaar die ik kende, Marcel Dzama. Zo begon The Kingdom.

Toen ik eenmaal begonnen was met het zoeken naar tekeningen, kreeg ik steeds meer tips en links van vrienden. Na een paar maanden kreeg ik e-mails van mensen die ik nog nooit had ontmoet. Hoe meer werken ik zag, hoe meer ik van tekeningen ging houden. Het enige dat je eigenlijk nodig hebt om te tekenen, zijn pen en papier. Dat is één van de aspecten waar ik van hou. Mijn eerste herinneringen spelen zich af in een restaurant, met mijn familie om me heen. Iemand had een kladblok en kleurpotloden voor me neergelegd. Meer had ik niet nodig.

Maar toch koos ik er twintig jaar later voor om fotograaf te worden. Fotografie is een geweldig medium, maar om een fotograaf te zijn is een flinke fetisj voor het materiaal nodig: foto-mensen hebben er een hekel aan als er stof op hun negatieven zit. Ze dragen handschoenen wanneer ze hun werk aanraken. Een standaardconversatie gaat altijd over camera’s, lenzen, negatieven en papier. Ik kan me nog herinneren dat ik na mijn afstuderen een kunstenaar ontmoette die ook tekende, en omdat ik niet goed wist wat ik tegen hem moest zeggen, zei ik: ‘Hey, we gebruiken dezelfde soort pen en inkt!’ Hij keek me bevreemd aan. Teken-mensen geven niet veel om materiaal.

Echt handwerk

Nog belangrijker: fotografie is altijd verbonden geweest en zal altijd verbonden zijn met de vraag over “werkelijkheid”. Is dit echt, of in scène gezet? Is deze foto gephotoshopt? Je kunt er niet omheen. Het is er, op het moment dat de foto wordt genomen en het licht chemische sporen achterlaat op het negatief. Tekenen is anders. Wanneer je kijkt naar een tekening kun je je afvragen hoe deze gemaakt is en of het een tekening aan de hand van een foto is. Maar je kijkt vooral naar iets dat iemand met zijn handen gemaakt heeft: een pen die een oppervlak heeft geraakt en een spoor achterlaat. Dat is de schoonheid van tekenen. En daarom raak ik The Kingdom niet beu.

Royal Art Lodge

Royal Art Lodge

Het eerste wat ik ooit op The Kingdom heb gepost was het kunstenaarscollectief The Royal Art Lodge. Tussen 1996 en 2008 bestond dit gezelschap uit Marcel Dzama, Michael Dumontier en Neil Farber. Wat ik meteen leuk vond aan de site was dat er zoveel prachtige, humoristische tekeningen te zien waren, maar de auteur volledig buiten beeld bleef: je kon niet zien wie wat gemaakt had. Dat noem ik echt een collectief. Van sommige tekeningen moest ik zelfs hardop lachen: een reactie die kunst niet vaak uitlokt. Vanaf 2008 maken alleen Faber en Dumontier nog deel uit van de Royal Art Lodge. Inmiddels drie jaar later vind ik het nog steeds de moeite waard om af en toe op hun site te gaan kijken, want er is altijd nieuw en verrassend werk.

Susanne Mewing

Susanne Mewing

Susanne Mewing kwam ik tegen op de website van een Duits online magazine getiteld kuenstlicht.de, wat inmiddels niet meer bestaat. Er was werk van een heleboel kunstenaars te zien, maar Susanne Mewing was degene die het meest bleef hangen. Het is moeilijk te zeggen waarom haar tekeningen me zo raakten. Waarschijnlijk kreeg ik het gevoel dat ik haar zou mogen, als persoon, als we elkaar ooit zouden ontmoeten. Misschien is dit het geheim van zulke tekeningen: het is alsof ze je een kijkje geven in iemands persoonlijke leven en als je de dingen die je van iemand ziet mooi vindt, ontwikkel je meteen een soort artistieke verliefdheid op hun werk. Wat het geheim ook is, Susanne maakt nog steeds prachtig werk. Ze wordt vertegenwoordigd door een galerie in L.A. en ik kom nog steeds graag op haar website om haar werk te bekijken.

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Rocher Koendjbiharie ligt in zijn essay het probleem toe: 'Homonationalisme is niks meer dan de voorwaardelijke acceptatie van mensen uit de regenbooggemeenschap ten behoeve van een nationale identiteit en een nationalistische ideologie.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer

Hondenvoer

Een overleden hondje zorgt ervoor dat moeder en dochter in een strijd belanden. Ze willen beiden laten zien wie er meer van het dier gehouden heeft. In dit verhaal van Keet Winter mondt die spanning tussen de twee vrouwen uit in een pijnlijk diner. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Stranding

Stranding

'Ze ligt hier als aanklacht / op het land gespuugd / om de noodzaak tot evenwicht / tussen mens en water te benadrukken.' Angelika Geronymaki trekt je met dit gedicht over zelfbeschikking en milieuvervuiling mee, als de aangespoelde zeemeermin in een sleepnet gevuld met platvissen, sardientjes en haringen, en slingert je vanuit het zure zeewater op een strand met grijpgrage mannenhanden. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Mijn tweede kutland… 2

Mijn tweede kutland…

Toen Iskra de Vries vanuit Polen naar Nederland verhuisde, bleek dat zij niet van een koude kermis thuiskwam, maar naar een koude kermis vertrokken was. Iskra schrijft een verschroeiend eerlijke break-up brief aan het adres van ons kikkerlandje. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer