Asset 14

De selfie van Michelientje

Conflictmiljonair Vergilius II investeert in het waarmaken van andermans dromen. Een kort verhaal.

Ik noem ze mijn cliënten, maar in feite zijn het gewoon losers. Met hun geknakte gezichten en hun teremensen-zieltjes. Ik verzamel die stakkers. Ik neem ze liefdevol in mijn armen en houd ze een wereld voor waarop zij hopen. Mijn naam is Vergilius II. Als conflictmiljonair investeer ik in potentieel mislukte dromen.

Dit moet ik uitleggen. Ik beschik over behoorlijk veel geld. Vies veel, om exact te zijn. Maar mijn fortuin heb ik natuurlijk niet verdiend met het investeren in andermans armzalige dromen. Die leveren in de praktijk maar weinig op. Conflicten zijn vaak veel lucratiever dan dromen. Daarom ben ik geregeld in Limburg te vinden, een streek die ik al enige tijd bezit. Limburg is zo’n beetje de Toren van Babel: omdat iedereen er een spraakgebrek heeft, liggen de conflicten gewoon voor het oprapen.

Dat investeren in dromen doe ik simpelweg voor mijn plezier. Maar ook uit naastenliefde natuurlijk. Want wie niet kan delen, zal ook nooit vermenigvuldigen. Laatst, op een feestje, beschreef ik mijn karakter als nobel en edelmoedig. Ik zag de mensen om mij heen goedkeurend knikken. Dit is belangrijk, want zo wil ik later herinnerd worden.

Mijn cliënten komen vanuit het hele land naar mijn kantoor – Vergilius II / Dream Broker / Kerkstraat 148b – en ik luister naar hun ellendige verhalen. Meestal sta ik hen toe om te huilen. Soms huil ik een beetje met hen mee. Ik kan dat heel teder, heel charmant en ingetogen.

Dit betekent niet dat elke zielenpoot zomaar op mijn hulp kan rekenen. Nee, daar kan ik niet aan beginnen. Ik kies alleen de grootste droevelingen met de stoutste dromen. Ik vertel hun dat ik die dromen kan waarmaken. Dat ze geluk hebben mij tegen het lijf te lopen. Want uiteindelijk draait het natuurlijk altijd om geld. En daar heb ik genoeg van. Meer dan genoeg, zouden sommigen misschien zeggen.

Wat ik mijn cliënten niet vertel, is dat ik hun dromen uiteindelijk altijd laat mislukken. Dit is het belangrijkste onderdeel van mijn hulp. Volwassen mensen die het in hun hoofd halen te dromen zijn namelijk sowieso ten dode opgeschreven. Dit is algemeen bekend, alleen nog niet wetenschappelijk bewezen.

Wanneer ik klaar ben met mijn cliënten hebben zij werkelijk niets meer over. Ze kunnen alleen nog omhoog. Ik heb velen heel sterk terug zien komen, zoveel dat ik op dit moment even geen voorbeelden kan noemen.

Begin deze week kwam er een negenjarig meisje mijn kantoor binnen huppelen, haar naam was Michelientje. Ze vroeg: ‘Ben ik hier aan het juiste adres om mijn hartenwens te laten vervullen?’

Ik was onder de indruk van haar eloquentie en haar prachtig dikke haar. Hoewel ik zoiets normaal nooit zou doen, stond ik op om haar stoel aan te schuiven. Ik kan wel zeggen dat ik onmiddellijk verknocht was aan haar.

Illustratie: Lisa-Marie van Barneveld

Niet alleen Michelientje zelf, maar ook haar droom ging mij aan het hart. Ik begreep het verlangen dat zij koesterde. Michelientje zat op school en zag haar klasgenootjes de godganse dag selfies schieten met hun telefoons. Michelientje vertelde dat het haar droom was ooit zelf een keer zo’n selfie te kunnen schieten. Ze moest er gewoon de hele dag aan denken. Ze wilde een selfie op de schommel, of eentje in de klas. Een selfie met een dampende appeltaart die ze zelf had gebakken, of eentje in het zwembad, onder water. Er was niets in de wereld dat zij liever wilde dan een eigen selfie, maar het kon nu eenmaal niet, vertelde ze met tranen in haar ogen. Want Michelientje, die had geen armen.

Natuurlijk wist ik wel dat zo’n handicap bepaalde beperkingen met zich meebrengt, maar aan zoiets gruwelijks denk je niet. Ik voelde een diep medelijden met haar.

Michelientje zei: ‘Ik heb de onbedwingbare behoefte om mezelf te fotograferen. Ik wil dat de hele wereld mij ziet. Ik wil dat de wereld mij wel honderd keer per dag ziet.’

Ik klapte in mijn handen. ‘Ik ook,’ riep ik, ‘ik wil ook dat de wereld mij honderd keer per dag ziet.’ Ik was helemaal verrukt van dit fijne wezentje. Ondanks haar fysieke toestand was ze totaal niet op haar mondje gevallen. Je zag ook dat ze intelligent was. Voor iemand zonder armen wist ze verschrikkelijk veel van het leven.

Voor die wijsheid had Michelientje flink moeten betalen. Behalve haar armen, had ze ook haar ouders verloren. Of nu ja, een vader had ze nog wel. Na de kraamdood van haar moeder had ze enkele jaren bij hem in huis gewoond, maar hij had zijn mismaakte dochter verantwoordelijk gehouden voor het verlies van zijn vrouw en behandelde haar als vuil. Toen Michelientje vier jaar oud was, werd zij door jeugdzorg uit huis geplaatst omdat haar vader haar mishandelde. Pleeggezinnen stonden nu eenmaal niet te springen om een kind zonder armen, dus groeide Michelientje op in een weeshuis. Haar vader, Rick, had zijn dochter nooit meer een blik waardig gegund.

Om haar nek had zij twee smoezelige overhemden hangen. Een rooie en een groene. Het was het enige tastbare dat zij van haar vader bezat. Roderick en Groenerick, noemde ze de overhemden. Die hemden stonken een uur in de wind, en je kon duidelijk zien dat zij gewoon was haar mond en ook haar neus er aan af te smeren.

Ik besloot geheel belangeloos alles voor Michelientje te betalen - normaal gesproken gaf ik mijn cliënten altijd een lening. Dat het investeren in potentieel mislukte dromen mij niet om het geld te doen was, betekende niet ik er geen geld voor vroeg. Ik deed het met vieze, vette rentes, opgenomen in kleine, zwarte lettertjes.

Voor Michelientje besloot ik een uitzondering te maken. Ik weet ook niet waarom. Misschien was het de manier waarop ze lachte.

Eerst probeerden we het met een van mijn selfiestokken, maar met dat ding tussen haar tanden had ze op haar selfies een vreselijk ongelukkig gezicht. We moesten iets anders bedenken.

Ik besloot een soort korset voor haar te laten bouwen, met een ring om haar middel, waarlangs een selfiestok zich middels een motortje zou kunnen bewegen. Met een afstandsbediening ter grootte van een muntstuk tussen haar kiezen, zou zij in 360 graden selfies kunnen schieten.

Het korset zat Michelientje als gegoten. Ze sprong in de rondte en met haar kaken klikte ze de ene na de andere foto. Ze nam een selfie in de klas, en eentje onder water. We bakten een appeltaart en schoten selfies met spetters deeg in haar gezicht. Ze nam een selfie terwijl ze wild op de schommel slingerde. Door haar enthousiasme, en omdat zij zich natuurlijk niet kon vasthouden, vloog ze binnen de kortste keren zo van haar schommel af. Klik-klik-klik hoorde ik haar door de lucht voorbij komen. Eenmaal op de grond, schoot ze zelfs een selfie van haar bloedlip. Zuigend op een afgebroken stuk tand zei ze: ‘Dit is het mooiste dat me ooit is overkomen.’

Maar ik had grotere plannen met Michelientje. In mijn privévliegtuig vlogen we de hele wereld over. We schoten selfies in Moskou, Tokyo, Rio de Janeiro. Bij het Colosseum, het Guggenheim museum, en de Chinese muur. Met onze rug ernaartoe zagen we maar weinig van al dat moois, maar dat was bijzaak. We hadden immers de foto’s nog.

In Groenland, met het noorderlicht op de achtergrond, leek Michelientje een beetje uitgeblust. Daarbij stond ze te rillen van de kou. Ze vroeg of ik haar vaders overhemden, Roderick en Groenerick, over haar hoofd wilde trekken, dus dat deed ik. Ze wilde graag naar huis, zei ze. Snel schoot ik zelf nog even een tiental selfies met de groengele waas op de achtergrond. Die stond buitengewoon goed bij de kleur van mijn ogen.

Michelientje zei: ‘Wat moet ik nou met al die selfies?’

Ik begreep niet wat ze bedoelde. Ik vertelde haar dat je die foto’s uploadde op je computer en dan op Facebook en Instagram zette. Dat het eigenlijk heel simpel was. En dat het belangrijk was dat je zoveel mogelijk likes of hartjes kreeg. Dat het daar allemaal om te doen was.

Michelientje werd vreselijk boos en stampte met haar voetjes op het ijs. ‘Wat moet ik nou met al die foto’s waar ik alleen zelf op sta.’ Plotseling was haar boosheid verdwenen en keek ze heel verdrietig.

Ze zei: ‘Wie maakt er nou alleen maar foto’s van zichzelf? Ik wil geen selfie. Ik wil een foto met mijn vader.’ Ze snikte. De mouwen van haar overhemden, Roderick en Groenerick, hingen als lege hulzen langs haar magere heupen.

Ik heb nooit goed met teleurstellingen om kunnen gaan. Ik was helemaal murw geslagen. Dit was het punt waarop ik haar droom had kunnen laten klappen, zoals ik normaal bij mijn cliënten gewoon was. Maar ik deed het niet. Gedwee volgde ik Michelientjes nieuwe wens op, vanaf het vliegveld namen we een taxi naar het huis van haar vader.

Rick had inderdaad behoorlijk losse handjes. Ik moest zelfs wat handlangers inhuren om hem op zijn stoel vast te binden om het halfgezin op de gevoelige plaat vast te leggen. Maar voor Michelientje maakte dat niet uit, ze zat helemaal te stralen van geluk.

Ik liet de foto’s via de snelservice voor haar ontwikkelen, terwijl we thee dronken op mijn kantoor. Toen ik ze voor Michelientje neerlegde, schoof ze de selfies met haar neus zo van het bureaublad op de grond. De foto met haar vader nam ze liefkozend tussen haar kaken. Ze lachte. En als ze had gekund, had ze vast nog uren in haar handjes geklapt.

Deze column is geschreven voor het filmfestival GoShort, met als thema: Selfie.

Mail

Derk Fangman kon als klein jongetje eerder praten dan zijn meeste leeftijdsgenoten. Meeuwvogel was zijn lievelingswoord, daar scoorde hij veelvuldig mee.

Lisa-Marie van Barneveld is editorial illustrator. Ze houdt van korte deadlines en moeilijke onderwerpen. Haar geheime superkracht is meer verf op haar handen/kleren/tafel/kat krijgen dan op het papier.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Rocher Koendjbiharie ligt in zijn essay het probleem toe: 'Homonationalisme is niks meer dan de voorwaardelijke acceptatie van mensen uit de regenbooggemeenschap ten behoeve van een nationale identiteit en een nationalistische ideologie.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer

Hondenvoer

Een overleden hondje zorgt ervoor dat moeder en dochter in een strijd belanden. Ze willen beiden laten zien wie er meer van het dier gehouden heeft. In dit verhaal van Keet Winter mondt die spanning tussen de twee vrouwen uit in een pijnlijk diner. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Stranding

Stranding

'Ze ligt hier als aanklacht / op het land gespuugd / om de noodzaak tot evenwicht / tussen mens en water te benadrukken.' Angelika Geronymaki trekt je met dit gedicht over zelfbeschikking en milieuvervuiling mee, als de aangespoelde zeemeermin in een sleepnet gevuld met platvissen, sardientjes en haringen, en slingert je vanuit het zure zeewater op een strand met grijpgrage mannenhanden. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Mijn tweede kutland… 2

Mijn tweede kutland…

Toen Iskra de Vries vanuit Polen naar Nederland verhuisde, bleek dat zij niet van een koude kermis thuiskwam, maar naar een koude kermis vertrokken was. Iskra schrijft een verschroeiend eerlijke break-up brief aan het adres van ons kikkerlandje. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer