Asset 14

Nog lang geen Tatjana

Nog lang geen Tatjana


Ik sta op de ijsbaan en ik baal ontzettend dat ik niet Tatjana Volosozjar ben. Om me heen krioelen kinderen die om de haverklap even besluiten op het ijs te gaan liggen, vrouwen die al rijdend met elkaar bijkletsen en oude heren die niet helemaal in de gaten hebben dat het hier in principe eenrichtingsverkeer is. De zon is fel, vliegtuigen maken scherpe vouwen in de lucht, vanuit de binnenbocht klinken de rats-rats-geluiden van de vaartmakers. Ik probeer vooral rust, kalmte en trots uit te stralen – per slot van rekening heb ik jarenlang op schaatsles gezeten en heb ik dat pootje-over toch onder de knie. Maar helaas ben ik al twee keer gevallen, heb ik al een kleuter van de ijzers gereden en ben ik dus nog lang geen Tatjana Volosozjar.

Zoals altijd bij schaatsweer, en al helemaal bij het kijken naar de Olympische Spelen, komt er iets verongelijkts over me. Ik ben dus géén topsporter geworden, denk ik als ik Kjeld Nuis van start zie gaan. Ik heb dus niet alles op alles gezet om, zoals Tatjana Volosozjar en haar partner Maksim Trankov, de meest perfecte kunstschaatskuur ooit uit te voeren. Iduna heeft van allerlei dingen met haar leven gedaan, maar keihard trainen om de beste schaatsster van de wereld te zijn, is er niet één van.

Vanuit die schaatsverongelijktheid hop ik moeiteloos over op andere levenszaken die ook niet gelukt zijn. Vaak gaat het via toneelschoolstudent naar concertvioliste, en via overtuigd vegetariër naar de minder algemene zaken. Soms kom ik uit bij Evan, een jongen met wie ik een kans liet lopen.

Dat ging zo: Evan was jarig en hield een verjaardagsfeestje. Omdat Evan niet in de stad woonde waar ik woonde, kon ik op een matje blijven slapen. Ik was eerstejaars student en de volgende dag zou ik mijn allereerste tentamen ooit hebben. Ik voelde voor Evan al geruime tijd een aan verliefdheid grenzende genegenheid, maar het lot wilde dat Evan verlegen was, en ik ook, dus daar knalden de confettikanonnen nou nog niet bepaald van open. Gelukkig zei de beste vriendin van Evan, die het wel zag zitten met ons, dat ze haar plek in zijn bed wel aan mij af zou staan.

Pas toen ik in de bus zat naar het station – in mijn tas twee mandarijntjes die hij me nog had meegegeven, de schat – dacht ik: shit.

Eerder dan de meeste verjaardagsgasten ging ik slapen, omdat ik vroeg op moest. Ik merkte niet eens dat Evan bij me was komen liggen. Vroeg in de ochtend ging mijn wekker, en toen ik achter me keek zag ik Evan – lief en warm om me heen gekruld. Buiten was het nog donker en onder de dekens lagen we verstrengeld. Ik zette de wekker uit en drukte me tegen hem aan.

Een half uur later. Ik werd weer wakker, keek op mijn telefoon, schoot overeind, rende het koude zeil op, greep mijn kleren, trapte mijn benen in mijn broek, plensde water tegen mijn gezicht, graaide mijn lenzen uit het doosje en deed ze in, keek verschrikt naar het bed waarin hij lag, begon toen pas met nadenken. Tentamen, dacht ik, tentamen tentamen tentamen. Langzaam kwam hij overeind. ‘Moet je niet ontbijten?’ Tentamen tentamen tentamen. God wat nam ik dat klótetentamen serieus. Pas toen ik in de bus zat naar het station – in mijn tas twee mandarijntjes die hij me nog had meegegeven, de schat – dacht ik: shit.

Evan, het schaatsen, een vioolcarrière. Verkeken kansen, dat zijn het. En wat doe ik? Ik sta erbij, ik kijk ernaar, ik haal mijn schaatsen uit de kast en wurm me tussen honderden stadsbewoners op een ijsbaan.
‘Meisje dit is de doorrijdersbaan, maak vaart of ga opzij,’ hoor ik een man achter mij zeggen.
‘Eh,’ zeg ik.
‘Keuzes, keuzes!’ En weg is hij.
Ik kijk om me heen. De meters voor me zijn vrij. Ik ga opzij, steek mijn neus in de zon, zet af, maak vaart, ontwijk een kleuter, probeer een sierlijke ronde te draaien. Die lukt zowaar.

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Jesse Strikwerda is illustrator en één van de drie winnnaars van de Fiep Westendorp stimuleringsprijs 2015.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Tot morgen

Tot morgen

Na bijna vier jaar als columnist voor Hard//hoofd is het voor Eva tijd voor iets nieuws, maar afscheid nemen is niet haar ding. 'Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!' Lees meer

Wat je niet zult zien op het nieuws

Wat je niet zult zien op het nieuws

Marthe van Bronkhorst beschrijft dat wat ongezien blijft op het nieuws over de demonstaties bij de UvA. 'Maar het is wel gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.' Lees meer

Mooi weer spelen

Mooi weer spelen

Als Aisha’s eerste therapiesessie niet voelt als de warme deken waar ze op hoopte, mist ze groepsgenoot S., die haar een spiegel voorhield. Lees meer

Verdomme, ik heb wel geleefd

Maar verdomme, we hebben wel gelééfd

Marthe van Bronkhorst schreef in 2019 een toneelstuk dat bijna volledig werkelijkheid is geworden. Kan ze de slotscène nog weren uit de realiteit? Lees meer

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Wanneer Eva op bezoek is bij haar zus, vraagt die of Eva haar eicellen al in heeft laten vriezen. Het laat Eva nadenken over hoe ze de vraag 'Wil ik een kind?' überhaupt kan beantwoorden. 'De vraag omtrent het ouderschap is bij uitstek een gevoelskwestie, en mijn gevoel volgen is nooit mijn sterkste punt geweest.' Lees meer

Niet

Niet

'Naarmate die vakantie vorderde, begon ik die ‘niet’ te bezien in het licht van een oude angst die soms omhoogkomt. Wanneer namelijk mijn vriendin zei: ‘dat is een lantaarnpaal’ en ik zei ‘niet’, begon ik me af te vragen of we inderdaad wel dezelfde lantaarnpaal zagen.' In deze column schrijft Anne Schepers over het woord 'niet' en de gevolgen die het kan hebben voor een discussie. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Mijn week met morele ambitie: wat ik leerde ondanks Rutger Bregman

Marthe van Bronkhorst probeerde morele ambitie een week uit en leerde ervan - ondanks Rutger Bregman. Lees meer

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva nodigt twee vrienden uit om bij haar te komen eten. Ze hoopt dat dit het begin zal zijn van een nieuwe vriendengroep. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer