Asset 14

Nog lang geen Tatjana

Nog lang geen Tatjana


Ik sta op de ijsbaan en ik baal ontzettend dat ik niet Tatjana Volosozjar ben. Om me heen krioelen kinderen die om de haverklap even besluiten op het ijs te gaan liggen, vrouwen die al rijdend met elkaar bijkletsen en oude heren die niet helemaal in de gaten hebben dat het hier in principe eenrichtingsverkeer is. De zon is fel, vliegtuigen maken scherpe vouwen in de lucht, vanuit de binnenbocht klinken de rats-rats-geluiden van de vaartmakers. Ik probeer vooral rust, kalmte en trots uit te stralen – per slot van rekening heb ik jarenlang op schaatsles gezeten en heb ik dat pootje-over toch onder de knie. Maar helaas ben ik al twee keer gevallen, heb ik al een kleuter van de ijzers gereden en ben ik dus nog lang geen Tatjana Volosozjar.

Zoals altijd bij schaatsweer, en al helemaal bij het kijken naar de Olympische Spelen, komt er iets verongelijkts over me. Ik ben dus géén topsporter geworden, denk ik als ik Kjeld Nuis van start zie gaan. Ik heb dus niet alles op alles gezet om, zoals Tatjana Volosozjar en haar partner Maksim Trankov, de meest perfecte kunstschaatskuur ooit uit te voeren. Iduna heeft van allerlei dingen met haar leven gedaan, maar keihard trainen om de beste schaatsster van de wereld te zijn, is er niet één van.

Vanuit die schaatsverongelijktheid hop ik moeiteloos over op andere levenszaken die ook niet gelukt zijn. Vaak gaat het via toneelschoolstudent naar concertvioliste, en via overtuigd vegetariër naar de minder algemene zaken. Soms kom ik uit bij Evan, een jongen met wie ik een kans liet lopen.

Dat ging zo: Evan was jarig en hield een verjaardagsfeestje. Omdat Evan niet in de stad woonde waar ik woonde, kon ik op een matje blijven slapen. Ik was eerstejaars student en de volgende dag zou ik mijn allereerste tentamen ooit hebben. Ik voelde voor Evan al geruime tijd een aan verliefdheid grenzende genegenheid, maar het lot wilde dat Evan verlegen was, en ik ook, dus daar knalden de confettikanonnen nou nog niet bepaald van open. Gelukkig zei de beste vriendin van Evan, die het wel zag zitten met ons, dat ze haar plek in zijn bed wel aan mij af zou staan.

Pas toen ik in de bus zat naar het station – in mijn tas twee mandarijntjes die hij me nog had meegegeven, de schat – dacht ik: shit.

Eerder dan de meeste verjaardagsgasten ging ik slapen, omdat ik vroeg op moest. Ik merkte niet eens dat Evan bij me was komen liggen. Vroeg in de ochtend ging mijn wekker, en toen ik achter me keek zag ik Evan – lief en warm om me heen gekruld. Buiten was het nog donker en onder de dekens lagen we verstrengeld. Ik zette de wekker uit en drukte me tegen hem aan.

Een half uur later. Ik werd weer wakker, keek op mijn telefoon, schoot overeind, rende het koude zeil op, greep mijn kleren, trapte mijn benen in mijn broek, plensde water tegen mijn gezicht, graaide mijn lenzen uit het doosje en deed ze in, keek verschrikt naar het bed waarin hij lag, begon toen pas met nadenken. Tentamen, dacht ik, tentamen tentamen tentamen. Langzaam kwam hij overeind. ‘Moet je niet ontbijten?’ Tentamen tentamen tentamen. God wat nam ik dat klótetentamen serieus. Pas toen ik in de bus zat naar het station – in mijn tas twee mandarijntjes die hij me nog had meegegeven, de schat – dacht ik: shit.

Evan, het schaatsen, een vioolcarrière. Verkeken kansen, dat zijn het. En wat doe ik? Ik sta erbij, ik kijk ernaar, ik haal mijn schaatsen uit de kast en wurm me tussen honderden stadsbewoners op een ijsbaan.
‘Meisje dit is de doorrijdersbaan, maak vaart of ga opzij,’ hoor ik een man achter mij zeggen.
‘Eh,’ zeg ik.
‘Keuzes, keuzes!’ En weg is hij.
Ik kijk om me heen. De meters voor me zijn vrij. Ik ga opzij, steek mijn neus in de zon, zet af, maak vaart, ontwijk een kleuter, probeer een sierlijke ronde te draaien. Die lukt zowaar.

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Jesse Strikwerda is illustrator en één van de drie winnnaars van de Fiep Westendorp stimuleringsprijs 2015.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer