Asset 14

Het geweld van de sloopkogel en de leugens van de dialoog

Het geweld van de sloopkogel en de leugens van de dialoog

Politie die na hardhandig optreden in dialoog wil gaan met slachtoffers. Harriet Bergman gelooft er niks van. Zij ziet het politiegeweld tijdens de Woonopstand in Rotterdam als een nodeloze provocatie die de sloop van de Tweebosbuurt overschaduwt.

Ik deed mee aan de Woonopstand in Rotterdam. Omdat ik verhalen had gehoord over de sloop van de Tweebosbuurt, omdat ik wel eens bij de flits-acties van Niet Te Koop was en omdat ik denk dat huisvesting een recht is, en dat rechten niet voorbehouden zijn aan rijke mensen. Hoewel ik overtuigd ben dat verschillende sociale en ecologische strijden met elkaar samenhangen, had ik gedacht dat zondag 17 oktober een welkome afleiding zou zijn van mijn huidige onderzoek naar klimaatrechtvaardigheid, verandering, en geweld. 

Dat bleek niet zo.

De sloopkogel door een sociale huurwoning is geweld. Iemand met parkinson de trap op laten lopen omdat de benedenwoningen verkocht zijn is geweld. Uit je sociale netwerk losgetrokken worden omdat je de stad uit moet verhuizen is geweld. Kiezen tussen voedsel of huur is geweld. En gegijzeld worden op een brug, zonder uitleg, niet weg kunnen, en eindigen met een knuppel, bovenhands, op mijn kaak, is geweld. 

De politie begon als reactie in het wilde weg te slaan

Ik liep tijdens de demonstratie in de buurt van anarchisten, een groot deel van hen was al gefouilleerd, maar hun zwarte hoodies en verdachte piercings hadden een effect op de politie dat normaal alleen gebeurt wanneer ze etnisch profileren. “Er zou iets kunnen gebeuren,” was de verklaring waarom er opeens een politielijn om mij en mijn vrienden heen stond. Af en toe liep een stille met een activistische sticker dreigend door de groep. Het was volstrekt onduidelijk wat er ging gebeuren en waarom we vastgehouden werden. Een groepje PvdA-jongeren wilde de anarchisten achter laten en doorlopen, andere partijen als Splinter maakten zich snel uit de voeten. 

Even dacht ik dat we achtergelaten zouden worden, maar toen braken mededemonstranten door de politielinie met een huisje op wielen om ons te bevrijden. De politie begon als reactie in het wilde weg te slaan. 

In het gemeenteraadsdebat van de vergadering Commissie Veiligheid en Bestuur noemde mede-organisator van de Woonopstand en Tweebosser Mustapha Eaisaouiyen de politieknuppel die ook mij raakte “excessief, absurd en verwerpelijk.” Net als veel andere insprekers riep hij op tot gedegen, onafhankelijk en extern onderzoek naar het optreden van de politie.

Je kunt niet zomaar ingrijpen omdat er “iets kan gebeuren”

Dat komt er niet. In plaats daarvan krijgen we een dialoog. Een gevleugelde uitspraak in de woonstrijd is natuurlijk “in gelul kan je niet wonen.” Op diezelfde manier is een gesprek met degenen die ons wegknuppelden geen vervanging van een feitenrelaas en excuses. Dialoog ontslaat je niet van verantwoordelijkheid en verbetering. Het gaat me niet om wederzijds begrip, het gaat me erom dat de politieagent die bovenhands op mijn gezicht sloeg waardoor ik een dag lang moeite had met eten, gestraft wordt. Het gaat me erom dat er niet meer bovenhands geslagen wordt. Het gaat me erom dat ik niet per definitie verdacht ben als ik in het zwart loop, of toevallig te dicht naast iemand loop die in het zwart gekleed is. 

En als we toch bezig zijn: het gaat me erom dat er niet zomaar ingegrepen wordt omdat er “iets kan gebeuren”, maar dat er vanuit wordt gegaan dat men onschuldig is, tenzij anders bewezen. Dan kunnen we ons namelijk richten op geweld van neoliberaal afbraakbeleid, van huisjesmelkers boven bijstandsmoeders, van winst boven mensen. 

Eaisaouiyens inspraakmoment was ontzettend krachtig en ontroerend. Hij had het ook liever willen hebben over andere dingen – het “had vandaag moeten gaan over de wooncrisis die door dit college wordt verergerd.” Maar zijn conclusie was: geef niet op. We zijn strijdbaar, en nu des te meer.

Beeld: Jeanne Menjoulet via Flickr.com

Mail

Harriet Bergman (zij/haar, 1992) doet verslag van acties, papers en vergaderingen. Ze onderzoekt sociale bewegingen en negatieve emoties over klimaatverandering, en brengt zowel het kill-joyen als de burgerlijke ongehoorzaamheid ook zelf in de praktijk.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer