Een zeventien weken zwangere vrouw meldt zich bij het ziekenhuis met ernstige pijn: er blijkt sprake van een miskraam. Haar verzoek om een abortus wordt geweigerd. Na twee dagen overlijdt de foetus, de vrouw sterft een aantal dagen later aan bloedvergiftiging als gevolg van de miskraam.

Deze gebeurtenis speelde zich niet af in Verweggistan of in een diep grauw verleden, het gebeurde vorige maand in Ierland. In het streng katholieke land is abortus, om welke reden dan ook, bij de grondwet verboden. Toen in 1992 een veertienjarig meisje met zelfmoord dreigde nadat ze haar zwangerschap (het gevolg van een verkrachting) niet in Engeland mocht laten afbreken, bepaalde het Ierse Hooggerechtshof dat de abortus moest worden toegestaan omdat het leven van de vrouw gevaar liep. Elke regering sindsdien heeft het nagelaten deze uitspraak om te zetten in wetgeving.

Deze zaak laat meerdere dingen zien: hoe de katholieke kerk Ierland nog altijd in zijn greep houdt, hoe politiek gewin boven het beschermen van mensenrechten gaat, maar bovenal hoe het leven van een vrouw ondergeschikt is aan dat van een foetus. Nu die ondergeschiktheid tot een dode heeft geleid, is het abortusdebat in Ierland weer opgelaaid. Het afgelopen weekend gingen duizenden mensen in Dublin de straat op om te protesteren tegen een wet die in strijd is met de menselijke waardigheid. Ze eisten regelgeving die vrouwen hun eigen keuzes laat maken over hun leven. Dat is wat het betekent om pro-life te zijn.

Door Anne Elshof

De Oekraïense feministe Inna Shevchenko verloor zondag in Parijs een tand nadat zij getooid met een nonnenkap en met ontblote borsten een tegen het homohuwelijk demonstrerend gezelschap tegemoet trad. Zij werd vergezeld door haar identiek geklede collega’s van de feministengroepering Femen. De dames werden opgedreven, hardhandig met hun gezicht op motorkappen van auto’s geduwd, geslagen en geschopt door de conservatievelingen die op hun beurt werden opgejut door een losgeslagen priester. “Laat zien wat voor mannen jullie zijn,” gilde deze. De rechtse, katholieke organisatie Civitas had de 70.000 demonstranten in Parijs ook al opgeroepen om met simplistische leuzen als “Koppel=1 man plus 1 vrouw” te komen wapperen. Een beetje vechten kon er dus ook wel bij.
Aanleiding voor de demonstratie, waaraan landelijk naar schatting 100.000 mensen meededen, was het wetsvoorstel van president Hollande dat huwelijk en adoptie voor homokoppels moet openstellen. De demonstranten vinden dat een gevaarlijk voorstel en springen in de bres voor het kind, dat volgens de natuur hoort op te groeien met één vader en één moeder.
Shevchenko betreurde het verlies van haar tand allerminst. Hoewel ze niet had verwacht zo plotseling te worden aangevallen, meende ze tegenover Le Parisien van tevoren te beseffen dat de halvegare demonstranten licht ontvlambaar zouden zijn. “Nu weet iedereen dat,” verklaarde ze. Haar naaktheid, de leus Fuck church rond haar tepels, in contrast met het geweld dat het uitlokte bij de demonstranten, was afgelopen zaterdag het intellectuele hoogtepunt in Parijs. Dat is toch wel een tandje waard.

Door Thomas Rietstra

Ik was ooit fan van Leon de Winter. Van de schrijver van Kaplan, een roman die ik op elfjarige leeftijd uit de boekenkast van mijn vader viste. Ik las het vier keer en leerde over liefde, seks, overspel, strubbelingen met een Joodse afkomst en het schrijverschap. Het boek, en die knappe donkerharige schrijver op de achterflap, veroverden een plek in mijn hart.
Het bleek kalverliefde: na de opvolger Hoffman’s Honger (1990) scheidden onze wegen. Ik ging naar de middelbare school en werd punk, De Winter trouwde met Jessica Durlacher en verhuisde naar Amerika. Na een decennium afwezigheid was hij er opeens weer: met een eigen website waarop hij regelmatig planken missloeg op politiek gebied, met een ridicuul klinkend plan voor een crowdsourced roman, in een gênant interview waarin 'het beroemde schrijversechtpaar' pagina na pagina doorzeverde over of ze nu liever in L.A. of in Bloemendaal woonden. Ik begon me te schamen. Leon de Winter werd die oom die je geen kus meer wil geven op familiebijeenkomsten.
Afgelopen zomer verdedigde De Winter "buitenschoolse vechter" Badr Hari in een reeks columns, interviews en opiniestukken. De "charmante kickbokser" zou een "parel voor de samenleving" zijn, wiens enige misdaad zijn charme is. En die gebroken botten? Eigen schuld dikke bult van de slachtoffers, de "provocerende machomannetjes". De beste vorm van eerherstel: niets minder dan een eigen roman, uiteraard door hem geschreven. Rare maar lieve oom Leon lijkt nu enge, raaskallende oom Leon te zijn geworden.
Grote schrijvers slagen erin de wereld naar hun hand te zetten, maar doen dat op papier. De Winter poogt dat daarbuiten te doen en verliest daarbij de realiteit uit het oog.

Door Miriam van Ommeren

Op de dag dat Bart de Wever werd gekozen als burgemeester, verhuisde ik naar Antwerpen. Ik trof een verontwaardigde stad en twee Vlaamse huisgenoten verslagen aan de keukentafel. Waar zij hun stad niet in de verkiezingsuitslag herkenden, kleurde voor de Vlaamse nationalist De Wever de stad glanzend geel en zwart. "Antwerpen is van iedereen, maar vanavond toch vooral van ons." Maar De Wever wil niet alleen Antwerpen, zeker is dat hij liefst direct doorstoomt naar Brussel en confederale hervormingen doorvoert (op z'n Hollands: België in tweeën hakken).
Toen de tranen van aftredend burgemeester Patrick Janssens waren gedroogd en alle stemmen geteld, moest de keuze van dit stemplichtige volk worden geaccepteerd. Maar dat is nog behoorlijk lastig, zeker als je ziet wat er in Brussel gebeurt. Terwijl in Nederland twee vlotte mannen razendsnel een regeerakkoord in elkaar timmerden, niet gehinderd door al te veel principes, beleeft de nationale Belgische politiek haar zoveelste impasse. Na 's werelds langste kabinetsformatie ooit, blijft de zes (!) partijen tellende coalitie nu steken bij de begroting. Politiek bedrijven lijkt me balanceren tussen pragmatisch en principieel zijn en zorgen dat er geen gat valt waar politici als Bart de Wever in kunnen springen.
Commentators waarschuwen al dat De Wever, die de nauwe banden tussen de Antwerpse partijen inmiddels heeft weten los te wrikken, profiteert van de Brusselse impasse. Hoe langduriger die impasse, hoe meer argumenten voor zijn stelling dat een federaal Belgisch bestuur hopeloos is en dat de Vlamingen beter af zijn zonder de Walen (vooral in die volgorde). Elio di Rupo vermeed vorige maand nog enig verband tussen de gemeenteverkiezing en de landelijke in 2014, maar heeft hopelijk binnenkort toch een antwoord klaar.

Door Roos Euwe

Twee jaar geleden ging ik mee met een reis voor jonge journalisten naar het Heilige Land. We bezochten onder andere Sderot, een dorpje vlakbij Gaza. Daar werden we rondgeleid door een treurig kijkende jongeman die ons de grote verzameling van (vaak amateuristische) raketten liet zien en vertelde dat elke bushalte tegelijk een bommenschuilplaats is. De holle gekleurde slang op de kinderspeelplaats bleek van gewapend beton te zijn. Er was niemand op straat.
Het veelbesproken gebied zelf kwamen we niet in, maar we bezochten wel de grenspost. Er zouden daar 30.000 mensen per dag doorheen moeten kunnen, maar het waren er eerder 300. De commandant genaamd Schlomo (type Tony Soprano) werd tijdens zijn rondleiding zo boos in zijn gebrekkige Engels dat het komisch was. "The Palestians don't cross border. People ask me: 'Why, Schlomo? Why?'" Hij sloeg hard met zijn vlakke hand tegen de muur. "I tell you why! Hamas suppress the peoples! They want no peace!"
We mochten ook even bij de grensovergang kijken. Daar was inderdaad bijna niemand. Schlomo stelde een nette, goed Engels sprekende Palestijn aan ons voor, met een brilletje en een tas van het merk Dream. Hij prees de Israëli en liet zich door Schlomo op zijn schouder slaan. Onze groep reageerde verontwaardigd; dit zou niet de eerste keer zijn dat we openlijk bedrogen werden met propaganda-toneel.
Even verderop maakte een Palestijns gezin de overgang. Ze waren bang om te praten, maar de vrouw wilde wel kwijt dat ze normaal een uur moesten wachten in de zon en nu opeens in tien minuten konden doorlopen. Hun kinderen drukten verlegen hun gezichten in hun handjes. Een eveneens overstekende fotograaf van the New York Times zei: "Mensen worden aan beide kanten van de grens tegengehouden. Het volk wordt door twee regeringen onderdrukt.”
Het gezin was inmiddels door de controle heen en ging op weg naar huis. Hun verlegen zoontje draaide zich nog even om en zwaaide naar ons met de onhandige bewegingen van een kleuter.

Door Rutger Lemm