Ik heb een problematische verhouding met bezigheden die een bovenmatige portie geduld vereisen, om met een klein understatement te beginnen. Eigenlijk komt het er gewoon op neer dat ik “geduldig afwachten” een afschuwelijke activiteit vind. Nu weet ik wel dat geduld een schone zaak is en Rome niet op één dag gebouwd, maar toch: er zijn grenzen aan geduld.
Helaas worden deze grenzen zo nu en dan overschreden door fanatiekelingen die geduld tot hun persoonlijke heilige graal hebben verheven. Dit type mens zou ik graag omschrijven als de “wezienwelmens”, ook wel te herkennen aan spiritueel aandoende uitspraken zoals het vernuftige “go with the flow” dat wel eens uit zijn mond durft te komen. De “wezienwelmens” houdt er niet van vooruit te plannen, leeft van dag tot dag en wacht geduldig af. Op wie of wat hij dan juist wacht, lijkt hij zelf ook niet zo goed te weten. Fijn voor hem dat ie lekker met de stroom meegaat, maar ik kan goed voorbereide toekomstplannen wel op prijs stellen. Ik kom nu misschien over als een neuroot met dwangstoornissen, maar voor- en nadelen tegen elkaar afwegen, lijstjes opstellen en gesprekken op voorhand al eens in mijn hoofd voeren vind ik geweldig.
Foto: Jan Postma
Als je net als ik niet gezegend bent met grenzeloos geduld, raad ik aan geen al te ingewikkelde activiteiten met de “wezienwelmens” te ondernemen. Het is voor beide partijen aangenamer om samen geen ondernemingen van praktische aard (denk aan groepswerken of het in orde brengen van adminstratieve kwesties) of lange termijn (loopt nu eenmaal niet zo vlot als je niet meedoet aan vooruitdenken) aan te gaan. Bovendien bespaar je jezelf zo een hoop inefficiënte tijdverspilling en vervelend “ik weet niet-wezienwel-gewoon afwachten”-gewauwel.
Verder beveel ik daarom ook aan de volgende zaken te vermijden:
- Trage wandelaars. Behoed u voor het vooroordeel dat dit per definitie de medemens met korte benen betreft; uit ervaring leerde ik al dat een korte beenspartij het wandeltempo ook kan verhogen. Alles hangt af van de juiste combinatie van wilskracht en techniek.
- Computers in bibliotheken. Nee, ze gaan helaas niet sneller als je eens hard tegen die verouderde processor schopt.
- Het Italiaanse openbare vervoer. Vergeet vertrektijden, die bus komt wel wanneer de chauffeur er zin in heeft.
- Het gemeentehuis van je geboortedorp. De queeste naar mijn nieuwe identiteitskaart, mét goedgekeurde pasfoto, zou zo uit een roman van Kafka kunnen komen.
Wie nu denkt dat ik me teveel opwind en geneigd is me aan te raden om toch wat meer mee te gaan met de “flow”, herinner ik graag aan die andere wijze riviermetafoor: Panta Rhei. Alles stroomt. Herakleitos wist het al zevenentwintig eeuwen geleden: alles in deze wereld is voortdurend in verandering. Dus rep je een beetje, wil je?
