Een episch liefdesdrama in een zeer uitbundig jasje. " /> Een episch liefdesdrama in een zeer uitbundig jasje. " />
Asset 14

Laurence Anyways

In deze derde film van de piepjonge Xavier Dolan wil leraar Laurence (Melvil Poupard) van geslacht veranderen. Maar hij heeft de liefde van zijn leven al gevonden in Frederique (Suzanne Clément). Zij besluit bij hem te blijven en Laurence te steunen in zijn ontwikkeling. Dat kan natuurlijk niet goed gaan, denk je dan. En dat is ook zo.

Zara: Jezus, wat duurde dat lang zeg. Hoewel ik het geen slechte film vond, was ik wel heel blij toen de aftiteling eindelijk begon. Hij duurt bijna even lang als een The Lord of the Rings. Maar er zaten wel minder orks in.

Emma: Gelukkig dat je nog even een extra bier haalde tussendoor. Terwijl je wel een kwartier weg was, heb je niet meer dan een enkele scène gemist: de langste scène over een ontvangen brief ooit.

Zara: ‘Gemist’.

Sara: Dat was wel een mooie scène. Ik zat er helemaal in. Het had voor mij nog zo een uur door kunnen gaan.

Zara: Nee, voor mij echt niet. Wat ik tegen de regisseur zou willen zeggen: Kill your darlings, darling! Hij heeft duidelijk talent, het zag er allemaal prachtig uit, het verhaal had de potentie om een episch maar alternatief liefdesdrama te zijn en ik heb zelfs zo nu en dan gelachen. Maar JEZUS, alles duurde gewoon veel te lang. Hij heeft duidelijk geen keuzes durven en willen maken en er veel te veel shots, scènes en subplotjes ingelaten die hij beter had kunnen afschrijven. Dan had het misschien wel een prachtfilm kunnen zijn. Misschien.

Sara: Ik weet niet of hij bij al zijn films zo veel zelf doet? Deze keer heeft hij het scenario, de regie, montage en - jawel - de kostuums voor zijn rekening genomen. Geen wonder.

Zara: Misschien had hij iemand anders moeten laten monteren. Hoewel het een hele jonge maker is (23) is dit al zijn derde speelfilm. Je zou dan toch verwachten dat hij weet wat hij doet. Maar de film ademde jeugdige onervarenheid. Een talentvolle, maar piepjonge regisseur die duidelijk nog op al zijn eigen kleine artistieke vondsten kickt. En ze niet kan loslaten.

Emma: Ja precies. Zo werkt het met schrijven ook, dat je nog een beetje te mooi en protserig wilt doen als je jong bent. Volgens mij hebben mannen daar overigens meer neiging toe dan vrouwen. Ik heb als eindredacteur bij hard//hoofd bergen enthousiaste jongetjes afgewezen, met hun teksten die uit hun voegen barstten van betekenisloze details.

Zara: De beelden waren vaak ook wel heel mooi. Maar het voelde als een gevalletje ‘vorm boven inhoud’. Terwijl dat jammer is want het verhaal vind ik op zich een mooi en apart gegeven en de acteurs waren ook uitstekend, vooral Suzanne Clément.

Emma: Maar voor mij maakte al die uitbundige beelden, opzichtige kleding, make-up en pruiken, de film juist nog wel uit te kijken. Het leek vaak op een opera. Of een theaterstuk, met van die make-up die er van dichtbij nep uitziet. Alsof je eigenlijk achter de schermen van de film kon kijken.

Sara: Hij is erg getalenteerd in het neerzetten van mooie beelden, die overigens meestal niet mooi waren om het mooi zijn. Ik had de indruk dat alles voor hem betekenis had en dat hij de kijker Het Grote Epische Verhaal in wilde trekken met de kleine dingen die heel dicht op de huid zitten.

Zara: Maar bijvoorbeeld die vlinder die uit Laurence's mond kwam? Dacht hij echt dat hij daar mensen mee kon shockeren? Of roeren? Ik vond dat dan juist weer zo’n afgezaagd ‘mooi’ beeld vol met lege symboliek. Ik vond het dan oprecht ongemakkelijk dat hij een dergelijke keuze had gemaakt.

Sara: De symboliek was een hit and miss. Sommige gevoeligheden weet hij goed en subtiel te verbeelden, zoals de paperclips op zijn vingers die op lange nagels leken, en de meisjes die in de klas hun haar borstelden.

Emma: En dat beeld van die kleren die in uitgebreide slow motion uit de lucht vielen.

Sara: Ja, dingen die uit de lucht komen vallen was een terugkerend beeld in de film. Dat kan hij erg mooi overigens.

Zara: Ik vind het wel mooi dat nu deze regisseur steeds bekender wordt, er misschien vaker thema’s als homoseksualiteit en transseksualiteit aan bod zullen komen in de (enigszins) populaire cinema.

Sara: Ja, in dit geval een transseksueel in een heteroseksuele liefdesrelatie. Een relatie die door een seksuele transformatie op de proef wordt gesteld.

Zara: Dat zie je nou nooit in Hollywood.

Sara: Bijna nooit.

Emma: Ik vind dat altijd een oninteressant argument: ‘Er is te weinig van iets in Hollywood, dus het is heel fijn dat deze film nu bestaat’. Maakt dat mij een ontzettende zak?

Zara: Jij hebt makkelijk praten. Als je als gay of transseksueel bent in bijvoorbeeld Canada (geboorteland Xavier Dolan) en de enige mainstream films die je ziet zijn enorm heteronormatief, dan is dat niet bevorderlijk voor het accepteren van je eigen seksualiteit. Homoseksualiteit is nog een enorm taboe. Vooral in Amerika, maar ook in Nederland. Dan vind ik het fijn dat er dit soort films de wereld in worden gezonden. Bij alles wat je maakt, zend je een boodschap uit.

Emma: Mij best. Feit is dat ik soms ook een beetje bang werd van al die uitbundigheid.

Sara: Waar ben je bang voor, Emma? Een transseksueel die je komt halen?

Emma: Haha, ja. Ik ben niet zo ruimdenkend. Net als alle ‘kutmensen’ uit de film. Tjemig, die Laurence kreeg er wel flink van langs: verliest alles om hem heen, wordt in elkaar getrapt en kan voortdurend op commentaar van Jan en alleman rekenen. Ik vroeg me wel af hoe naar een ‘hetero-samenleving’ precies kan zijn voor transseksuelen. Als je het deze mensen vraagt: heel erg naar.

Zara: Ja, ook al vond ik dat eerlijk gezegd ook niet echt goed overgebracht. Ik had pas na dik 2,5 uur in de film dat ik een keer echt voelde hoe naar het moet zijn voor een transseksueel tussen alle ‘gewone’ mensen. Door alle mooie fratsen en gekkigheden er omheen vergat je dat bijna. Ik vond alle randpersonages wel leuk bedacht. Zeer karikaturaal, maar dat gaf dat absurde randje aan het verhaal waardoor je er zelf als kijker ook meer op een afstand van kwam te staan.

Sara: Voor mij was het omgekeerd. Aan het begin voelde ik mee met zijn spanning: de eerste schooldag in een kokerrok en make-up. Aan het eind is hij juist zelfverzekerd en getransformeerd. Het Grote Epische Liefdesverhaal brokkelt in tegenovergestelde richting steeds meer af.

Zara: Op een gegeven moment kwam dit nummer er in. Daar werd ik blij van. Ik dacht namelijk meteen: “Hee! Ik heb zin om te dansen! In een disco!” Het had dus alleen niet echt het goede effect, op mij in ieder geval, want het gaf me alleen maar meer zin om die bioscoopzaal uit te stappen.

Sara: Haha, toen ging je bier halen. Ik werd hoe dan ook blij van zijn muziekkeuze (op een nummer van Céline Dion na) en ook van de manier hoe hij de soundtrack heeft gebruikt in de film. De muziek is hier niet een ondersteuning voor gebrekkig acteerwerk, maar heeft een bijna autonome rol in de film.

Zara: Ja, dat is tof. Bij die bombastische klassieke stukken moest ik alleen wel even met m’n ogen rollen. Dat vond ik dan weer zo pretentieus. Of is dat gewoon heel camp? Dan past het wel natuurlijk.

Sara: Er zat ook wel veel humor in de film en misschien waren dat soort excessen niet altijd serieus bedoeld. Zoals deze parel.

Zara: Heerlijk.

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Rocher Koendjbiharie ligt in zijn essay het probleem toe: 'Homonationalisme is niks meer dan de voorwaardelijke acceptatie van mensen uit de regenbooggemeenschap ten behoeve van een nationale identiteit en een nationalistische ideologie.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer

Hondenvoer

Een overleden hondje zorgt ervoor dat moeder en dochter in een strijd belanden. Ze willen beiden laten zien wie er meer van het dier gehouden heeft. In dit verhaal van Keet Winter mondt die spanning tussen de twee vrouwen uit in een pijnlijk diner. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Stranding

Stranding

'Ze ligt hier als aanklacht / op het land gespuugd / om de noodzaak tot evenwicht / tussen mens en water te benadrukken.' Angelika Geronymaki trekt je met dit gedicht over zelfbeschikking en milieuvervuiling mee, als de aangespoelde zeemeermin in een sleepnet gevuld met platvissen, sardientjes en haringen, en slingert je vanuit het zure zeewater op een strand met grijpgrage mannenhanden. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Mijn tweede kutland… 2

Mijn tweede kutland…

Toen Iskra de Vries vanuit Polen naar Nederland verhuisde, bleek dat zij niet van een koude kermis thuiskwam, maar naar een koude kermis vertrokken was. Iskra schrijft een verschroeiend eerlijke break-up brief aan het adres van ons kikkerlandje. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer