'Wil jij op make-upcursus?' vraag ik aan mijn vriendin.
Ze veegt langs haar wimpers en kijkt naar haar vingers.
'Is het uitgelopen?' Ze knippert pijlsnel achter elkaar en wrijft nog een keer voorzichtig met een vinger onder haar oog.
'Nee, nee nee! Ik heb per ongeluk een make-upcursus geboekt.'
Stilte.
Voor de zekerheid strijkt ze ook nog maar even langs haar lippen.
'Draag jij weleens make-up?'
'Nee daarom juist, ga je mee?'
Dit gesprek werd mede mogelijk gemaakt door de website vakantieveilingen.nl, waar mensen hun meest hebberige aard tonen. Daar werd ik plots bevangen door de gedachte: nee Yvette Doormerik, jij gaat godverdomme NIET voor slechts vijftien euro op make-upcursus. IK ga lekker voor ZESTIEN euro. Ook al is het in Diemen. In een loods op een bedrijventerrein. En heb ik mijn huidige mascara waarschijnlijk nog in de guldentijd gekocht.
Op vakantieveilingen.nl slijten mensen van het type ‘defensive eater’ hun uurtjes. Defensive eaters zijn volgens de urban dictionary mensen die eten met ‘the sole purpose of preventing others from having it’. Je kent ze wel: de irritante tafelgenoten bijvoorbeeld die in een restaurant altijd spijt hebben van hun eigen keuze wanneer ze op jouw bord kijken en likkebaardend voorstellen helft-helft te doen. Zo iemand die vervolgens ook geen toetje bestelt maar wel dat van jou weghapt, het chocoladerolletje nog als eerste.
Zo iemand ben ik. En voor mijn soort mensen is daar vakantieveilingen.nl, waar we voor zestig euro een zevendelige pannenset aanschaffen. Niet omdat we geen enkele pan in de kast hebben staan, integendeel; we kopen vooral het bevredigende besef dat Ron H. deze set niet voor slechts zesenvijftig euro zou bemachtigen.
Beeld: Berber Theunissen.
Dit soort mensen zit dus plots in een felverlichte fabrieksloods tussen eindeloze rijen poederkwasten, eyeliners en lipstick.
‘Eerst maken we onze gezichten schoon met de cleansing milk. Toe maarrrr!’ Onze make-upjuf neuriet intimiderend hard en draait alle producten nog maar eens met de labels naar voren.
Na wat geschrob ziet iedereen er even belabberd uit onder de bouwlampen: onze rode, grauwe, pukkelige en vermoeide gezichten vormen een groot contrast met het skileraarbruine gelaat van de juf. De belangrijkste stap bij het make-uppen is volgens haar de huid, wat betekent dat we facial spray opspuiten en primer inmasseren en versteviging en concealer en vervolgens foundation, bronzer en blusher moeten aanbrengen.
‘Blending blending blending!’ toonladdert onze roerganger.
Zodra iedereen eenzelfde oranje gelaat heeft, gaan we met de ogen aan de slag. Daar wil ze graag een vrijwilliger voor alsjeblieft dankjewel. Van heel dichtbij speurt ze onze gezichten af.
‘Ja! Jíj.’ Een roze wijsvingernagel maakt lokbewegingen die weinig ruimte aan mijn vrijwilligersrol laten. Ik word op een hoge kruk in het midden van de groep geïnstalleerd.
‘Kijk meiden,’ zegt ze terwijl ze mijn ooglid omhoog trekt, ‘zij heeft een duidelijke arcadeboog.’
‘Is dat ernstig?’ vraag ik verschrikt.
‘Nee hoor, dat is juist makkelijk met opmaken. Ik doe één kant, zodat het verschil goed te zien is.’ Ze stalt een angstwekkende hoeveelheid benodigdheden voor slechts één oog uit.
‘En kijk eens dames, hoe haar linkeroog hangt! Maar daar zien we straks he-le-maal níets meer van hoor, de natuurlijke vorm werken we volledig weg met fading. Een kleuraccentje in het midden, en kleine draaibewegingen maken. Faden faden faden!’ Ze kwast rond mijn oog als Bob Ross op speed en zwiept de kruk uiteindelijk in de rondte, het resultaat!
Ik krijg een handspiegel.
Mijn linkeroog kijkt me aan zoals een kruising tussen een wesp en een koalabeertje zou hebben gekeken. Of eigenlijk een kruising tussen een wesp en een koalabeertje dat beduusd opkijkt naar de vuist die hem zojuist heeft gestompt. Mijn vriendin houdt grinnikend een tube reinigingsmelk omhoog.
Gelukkig is de vakantieveilingpret nog niet voorbij, want binnenkort ga ik lekker een week naar een Tsjechisch kasteel. Vet later Michel van Boxtel, ik had de deal voor slechts zeven euro meer! Omgerekend kostte het me maar een tientje per nacht. Goed, ik moet nog wel ontbijt bijbetalen en toeristenbelasting en schoonmaakkosten en BTW. En verplicht dineren in hun restaurant, maar eten moet je toch nietwaar? En ok ok ok, ik moet er ook nog zien te komen, maar dat is toch alleen maar leuk? Een allesjezuslange autorit vol muziek en snoep? Ik kijk vriendjelief kwispelend aan.
Over dat Tsjechische kasteel vast later meer.
