Asset 14

Hóe noem jij mij?

Column: Hóe noem jij mij?

Afgelopen week gebeurde er iets wat nog nooit eerder gebeurde: in mijn directe kennissenkring werd een Iduna geboren. Ik zag de aankondiging op Facebook, met foto’s van de wonderlijke frummel die een pasgeboren kind is. In het bericht stond: ‘Wat zijn we blij en dankbaar met de geboorte van Iduna.’ Hee, dacht ik, al zwevend in het middelpunt van mijn eigen universum, wacht. Daar staat Iduna. Maar dat ben ik niet.

Er zijn allerlei besturen die Iduna een geschikte naam vinden voor hun organisaties: een grote verzekeringsmaatschappij in Duitsland (inclusief stadion in Dortmund), een Tilburgs dispuut, een poppodium in Drachten. En ooit is er een veulen naar me vernoemd, omdat fokkers geacht worden hun paarden in alfabetische lijn namen te geven en de I aan de beurt was. De fokker dacht aan ‘Inge’, maar toen mijn vader hem vertelde dat Iduna ‘godin van de eeuwige jeugd’ betekent was Inge al snel van de baan. In Den Haag is Iduna een juwelierszaak, in mijn geboortedorp staat een huis met Iduna in gietijzeren letters op de gevel, maar nooit eerder leerde ik een mens kennen dat Iduna heet. Tot nu. En mijn eerste reactie was opmerkelijk: ik schrok.

Het is sneu en kinderachtig en arrogant, maar ik dacht: nu ben ik dus niet meer de enige. Nu heb ik concurrentie. Ze is dan nog wel een zuigeling, maar over twintig jaar doet ze alles wat ik had willen doen, dat zal je zien. Maakt ze onuitwisbare boeken, speelt ze vlammende vioolconcerten, schrijft ze wervelende poëzie. Vecht ze voor het klimaat, voor mensenrechten, tegen dierenleed. Is ze zo’n oersterke actrice geworden of de frontvrouw van een veel te tof folkbandje-met-klezmerinvloed. Verbouwt ze biodynamische groenten en trekt ze ondertussen met haar tiny house door Europa.
Is zij de godin van de eeuwige jeugd, ben ik een lelijk stadion in Dortmund – wil ik maar zeggen.

Wat is het met dat woord, dat zo van jezelf is dat het in je dna lijkt te zitten, je identiteit lijkt te stutten? En als je naam je identiteit niet stut, betekent het dan dat een andere naam beter past, of een andere identiteit? Of is het juist goed, dat je naam niet direct laat zien wie je bent? Als je geen moeite doet om de namen van de bloemen en de dieren te leren kennen, schreef Maarten ’t Hart, kun je geen relatie met de natuur opbouwen. Shakespeare meende juist dat het niets uitmaakt dat een roos ‘roos’ heet; als hij een andere naam zou hebben, schrijft hij, zou de roos net zo zoet ruiken.
Bij de geboorte van Iduna moest ik direct denken aan de leerlingen die ik lesgeef. Hun naam is het allereerste wat ik van ze leer kennen, en ik merk het direct, bij de kennismaking met een nieuwe klas: hoe belangrijk ze het vinden dat ik hun namen onthoud. Is de naam een soort toestemming, een bekrachtiging om er te mogen zijn?

Door de komst van Iduna besefte ik hoeveel waarde ik hecht aan het hebben van een naam, aan het hebben van míjn naam, onze naam. Maar zoals alles van waarde weerloos is, is ook een naam broos. Hij kan worden vergeten, verbasterd, minderwaardig worden verklaard, aan inflatie lijden. Ik ken een man die graag begraafplaatsen bezoekt om de namen op de stenen te lezen. De wetenschap dat er zo iemand bestaat is een hele troost.

Mijn moeder vond het prachtig dat er nog een Iduna geboren was. ‘Feliciteer ze!!!’ appte ze met dertien emoticons van verschillende bloemen en een hartje. ‘Je zult wel trots zijn!’ Trots, dacht ik, ja, natuurlijk, dat kan ook. Ik stuurde de moeder van Iduna een berichtje dat ik graag ergens in de zomer op kraamvisite wil komen. Om Iduna te bekijken en te aaien en haar alvast wat tips te geven voor wanneer ze later Iduuuuna of Ilona of Iloena wordt genoemd. En toen voelde ik plotseling inderdaad een raar en kinderlijk soort trots. We worden een goed team, dacht ik, Iduna en ik.

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Daphne Prochowski is een illustrator uit Groningen. Haar werk is te omschrijven als kleurrijk en verhalend.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer