Asset 14

Ouderlijk onderhoud

Column: Ouderlijk onderhoud 1


Mijn moeder belt op. ‘Idoen,’ zegt ze, ‘ik heb al je columns gelezen en ik ben niet blij.’
Ik sta met een gieter in mijn hand de kamerplanten te bewateren. Ik wil eigenlijk een kat maar woon zonder tuin aan een hele drukke straat, ik wil een hond maar ben zo weinig thuis, ik wil koeien maar heb helaas geen weiland. Dus dan maar planten, en die zijn al een heel project, want in mijn aanpak blijken steeds maar twee uitkomsten mogelijk: óf vergeten en uitgedroogd, óf schimmelig en bleek van het vochtoverschot. Dat ik al mijn planten namen heb gegeven lijkt jammer genoeg niet te helpen.
‘Oei mamsie toch, wat scheelt eraan?’ vraag ik.
‘Ik vind dit moeilijk om te zeggen,’ zegt mama. Ondertussen stroomt de pot van Karin de Scindapsus-hangplant over.
‘Nou jeetje, voor de draad ermee dan.’
‘Ik ben helemaal niet zo,’ zegt mama.
‘Hoezo je bent helemaal niet zo?’
‘Nou, zoals jij schrijft dat ik ben. Zo ben ik niet.’

Mijn ouders doen aan inhaallezen, vaak nadat ze van iemand hebben vernomen dat ik weer eens over ze geschreven heb. Dan gaan ze op een middag achter hun computer zitten, googelen mijn naam, lezen de dingen die ze in de afgelopen maanden gemist hebben en concluderen dat ze een geniale dochter hebben/een maar wat aanklotende dochter hebben, beter op me moeten passen/me meer los moeten laten. Naast hun ontdekkingen over mij doen ze soms ook ontdekkingen over zichzelf. En bij gelegenheid wordt dat naar mij teruggekoppeld.

‘Je maakt een karikatuur van me,’ zegt mijn moeder. ‘De lezers van jouw column denken dat ik de hele dag alleen maar kruidenthee drink en poppenkleertjes punnik.’
‘Maar is dat dan niet zo, mam?’
‘IDUNA, HOU OP.’
Ik proest en sta inmiddels bij Alegra, onze Cactus. Ik weet niet wat er waar is over cactussen en een droog klimaat, maar Alegra houdt heel erg van water, haar omvang is er sinds haar aanschaf door verdriedubbeld.
‘Mamsie,’ zeg ik. ‘Je maakt het veel te groot. Je denkt dat half Nederland die column leest. Dat is helaas niet zo. En de mensen die het wel lezen snappen best dat om van de realiteit een column te maken soms wat wieden en snoeien nodig is.’
‘Wieden en snoeien?’
‘Als jij poppenkleertjes aan het punniken bent volg je toch ook niet precies één patroon? Dan gebruik je toch ook de kleurtjes en de steekjes die je zelf…’
‘IK PUNNIK GEEN POPPENKLEERTJES, IDUNA.’
‘Ja, maar je snapt wat ik bedoel.’
‘Ik vind je beeld van mij gewoon een beetje eenzijdig.’

Ik ben aangekomen bij Mo, onze trots. Zijn stam is een soort vlechtwerk en als ik op de bank lig en in zijn bladeren kijk, overtuig ik mezelf ervan dat ik weet hoe het Amazonewoud eruitziet. Soms fantaseer ik over het nemen van een tuin. Het lijkt me fantastisch en vreselijk eng tegelijk. Het moet zo confronterend zijn om een dor, rottend en ontzield stukje land te zien als je je buitendeur opendoet, en dan te weten dat je dat helemaal aan jezelf te wijten hebt.
Ik denk vaak aan de prachtige roman van Anton Valens, Het compostcirculatieplan, waarin een schrijver samen met zijn al gepensioneerde redacteur een volkstuin onderhoudt. ‘Her en der heb ik gewied,’ schrijft de schrijver na een tuinbezoek aan de redacteur, ‘maar zonder systeem, van de hak op de tak als ’t ware, zodat het nauwelijks opvalt. Enkele zevenbladhaarden zijn oppervlakkig geruimd, maar wanneer je bent teruggekeerd zal dit tuinmansverdriet de kop vast weer hebben opgestoken.’ Misschien is een tuin onderhouden wel een beetje hetzelfde als ouders hebben: als je het te oppervlakkig doet krijg je dat op den duur in je gezicht geboemerangd.

Ze heeft gelijk, denk ik terwijl ik Mo watergeef. Ze heeft gelijk, ik ben eenzijdig bezig.
‘Ik snap je, mam,’ zeg ik, ‘ik snap je. Ik zou in de volgende column over je kunnen zeggen dat je de beste kindertherapeut ooit bent? Dat je prachtig kan zingen? Dat je geweldige sprookjes schrijft? Dat je altijd zo goed kunt luisteren? Dat je je nooit opdringt maar me wel het gevoel geeft dat je er sowieso bent?’
Het is even stil. ‘Ach lieverd,’ zegt ze. ‘Ja nou ja, ja nee, ja dat zou wel weer een beetje too much zijn misschien. Vind je dat allemaal echt?’

’s Avonds appt mijn vader. ‘Zeg tutta, door jouw vorige column weet nu iedereen dat ik binnenkort vijfenzestig word. Niet zo blij mee.’
‘Aha,’ app ik terug, ‘omdat jij al je haren nog hebt, daarvan een heleboel nog geen grijstinten vertonen en je verder ook de looks hebt van een frisse veertiger heb jij zoiets van: mijn echte leeftijd hoeft niemand te weten?’
‘Zoiets ja,’ typt hij, ‘ik bedoel, als je toch de boel aan het fictionaliseren bent, had je ook zestig kunnen doen, of vijfenvijftig. Was ook feestelijk geweest toch?’

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Falco Verholen werkt vanuit Haarlem, omringd door pluizige katten, rust en natuur. Zijn grootste passie is het vertellen van vreemde en melancholische verhalen door middel van strips, series van illustraties en sinds kort videogames.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Tot morgen

Tot morgen

Na bijna vier jaar als columnist voor Hard//hoofd is het voor Eva tijd voor iets nieuws, maar afscheid nemen is niet haar ding. 'Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!' Lees meer

Wat je niet zult zien op het nieuws

Wat je niet zult zien op het nieuws

Marthe van Bronkhorst beschrijft dat wat ongezien blijft op het nieuws over de demonstaties bij de UvA. 'Maar het is wel gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.' Lees meer

Mooi weer spelen

Mooi weer spelen

Als Aisha’s eerste therapiesessie niet voelt als de warme deken waar ze op hoopte, mist ze groepsgenoot S., die haar een spiegel voorhield. Lees meer

Verdomme, ik heb wel geleefd

Maar verdomme, we hebben wel gelééfd

Marthe van Bronkhorst schreef in 2019 een toneelstuk dat bijna volledig werkelijkheid is geworden. Kan ze de slotscène nog weren uit de realiteit? Lees meer

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Wanneer Eva op bezoek is bij haar zus, vraagt die of Eva haar eicellen al in heeft laten vriezen. Het laat Eva nadenken over hoe ze de vraag 'Wil ik een kind?' überhaupt kan beantwoorden. 'De vraag omtrent het ouderschap is bij uitstek een gevoelskwestie, en mijn gevoel volgen is nooit mijn sterkste punt geweest.' Lees meer

Niet

Niet

'Naarmate die vakantie vorderde, begon ik die ‘niet’ te bezien in het licht van een oude angst die soms omhoogkomt. Wanneer namelijk mijn vriendin zei: ‘dat is een lantaarnpaal’ en ik zei ‘niet’, begon ik me af te vragen of we inderdaad wel dezelfde lantaarnpaal zagen.' In deze column schrijft Anne Schepers over het woord 'niet' en de gevolgen die het kan hebben voor een discussie. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Mijn week met morele ambitie: wat ik leerde ondanks Rutger Bregman

Marthe van Bronkhorst probeerde morele ambitie een week uit en leerde ervan - ondanks Rutger Bregman. Lees meer

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva nodigt twee vrienden uit om bij haar te komen eten. Ze hoopt dat dit het begin zal zijn van een nieuwe vriendengroep. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer