Asset 14

Tante tutta wil niet mee


Al vroeg in mijn leven was ik op mijn eenzaamheid gesteld. In de zomer van 1997, ik was zes jaar, schijn ik dat op vakantie eens goed duidelijk gemaakt te hebben aan mijn ouders. Ze stonden met hun fietsen en fietstassen en de fietskar en mandjes met trommels met veel te stug Deens brood en mijn broertje, duttend in het achterzitje, en de hond, hijgend aan de fietskatrol, klaar om een dagtocht te maken door het glooiende landschap, met als hoogtepunt een bezoek aan de vorstelijke tuinen van het Koldinghus, toen ik weigerde op mijn fietsje te stappen. Ik had mijn helm al op, geel met rode stippen, gratis bij 50 liter Shell benzine, maar ik kreeg het ineens hondsbenauwd. ‘Gaan jullie maar,’ zei ik terwijl ik mijn helm weer los klikte en terugliep naar onze tenten. ‘Gaan jullie maar, ik blijf even hier.’
‘Wat krijgen we nou?’ vroeg mijn vader. ‘Tante tutta wil niet mee?’
‘Nee, sorry,’ zei ik, ‘ik neem even een dagje voor mezelf.’

Alleen zijn vind ik heerlijk. Nu bedoel ik niet dat ik het fijn vind om aan mijn lot overgelaten te worden – doorgaans vind ik het heel prettig dat er dagelijks mensen zijn die zich bekommeren om wat er zich zoal aan gebeurtenisjes in mijn kleine en verder vrij nietszeggende leven voordoet. Nee, ik bedoel het schaarse tussen-de-bedrijven-door-alleen-zijn. Het uurtje thuis voordat je naar een afspraak moet. De onverwacht lege zondagmiddag. Een Hele Avond Voor Jezelf. Ik houd ervan hoe ik me daarop kan verheugen: de boeken en de series die tevoorschijn gehaald kunnen worden, de muziek die ik kan gaan luisteren, de spullen die opgeruimd kunnen worden, het glas wijn dat ik daarbij kan drinken, de grote verwachting die dit alles in zich draagt. Het hele thuizige aanrommelgebeuren – ik vind het één groot feest.

Misschien komt dat ook omdat vanuit die aanrommel-rust (er zijn veel mensen die ‘aanrommelen’ en ‘rommelen’ vooral met ‘onrust’ associëren, ikzelf vind niets rustgevender dan thuis eens even flink goed aanrommelen) vaak goede ideeën kunnen ontstaan. Vanuit aanrommelrust ga ik achter mijn laptop zitten en begin ik een verhaal, vanuit aanrommelrust stuur ik de vriend aan wie ik al een tijdje moet denken een lange e-mail, vanuit aanrommelrust staan ineens de eerste twee zinnen van een nieuw gedicht op papier.

Virginia Woolf heeft erover geschreven in A Room of One’s Own, haar essay uit 1929. Vrouwen mochten werken en studeren en stemmen, maar aanrommelen in een kamer voor jezelf was er in die tijd nog vaak niet bij. Hadden vrouwen de vrijheid wel, maar benutten ze die niet? Of lag het ingewikkelder? Woolf betoogt dat vrouwen – ondanks de nieuw-verworven vrijheden – nog in oude patronen vastzaten, waarin het intellectuele denken, het schrijven (en, voeg ik toe, dus ook het aanrommelen daaraan voorafgaand) aan mannen was toebedeeld. Om te kunnen schrijven en te kunnen denken voor zichzelf, meent Woolf, heeft een vrouw geld nodig en een kamer die op slot kan. Veel lezers vonden dat ze makkelijk praten had; geld bezat ze genoeg (uit een koloniale erfenis) en ze had geen kinderen, dat konden veel vrouwen in die tijd niet zeggen.
Het zette me aan het denken: voor mijn werk op een middelbare school omring ik mezelf met honderden pubers, van eenzaamheid weinig sprake, maar ik verdien geld, kinderen heb ik niet en thuis heb ik een kamer die op slot kan. Waarom trek ik mezelf niet wat vaker daarin terug?

Ik moet ook denken aan een vriendin die laatst erg ziek was. Ze kwam er weer bovenop maar dat duurde wel heel lang. Ze lag maar thuis te liggen, en ze had het ook nog eens net uitgemaakt met haar vriend, dus de eenzaamheid bekroop haar als hardnekkige klimop. ‘Ik heb geen flauw benul meer wat ik met mijn dagen aan moet,’ zei ze, ‘iedereen is druk en ik hang hier maar rond.’ Ik keek haar jaloers aan maar voelde me direct een verwend nest. Als thuis in je eentje aanrommelen zo’n waardevolle bezigheid is, betekent dat waarschijnlijk vaak dat je juist een erg rijk leven hebt. Of dat je gewoon niet heel zen bent – dat kan ook.

Hoewel ik mijn behoefte zo expliciet had verwoord kwam het niet goed, die warme zomerdag op vakantie in Denemarken. Mijn diplomatieke uitleg ten spijt stonden mijn ouders erop dat ik die belachelijke Shellhelm weer opzette en mijn billen op het heet geworden fietszadeltje schoof. Het werd geen leuke dag. Mijn vader gaf onderweg een ongevraagd college over de bewoners van het Koldinghus door de eeuwen heen, mijn broertje begon aan een onbeschrijfelijk lange anekdote die zijn voorkeur voor perenijsjes boven raketten uiteenzette, op de gazons van het kasteel mocht je niet rennen en nergens, nergens kon ik even echt alleen zijn.

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Daphne Prochowski is een illustrator uit Groningen. Haar werk is te omschrijven als kleurrijk en verhalend.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Tot morgen

Tot morgen

Na bijna vier jaar als columnist voor Hard//hoofd is het voor Eva tijd voor iets nieuws, maar afscheid nemen is niet haar ding. 'Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!' Lees meer

Wat je niet zult zien op het nieuws

Wat je niet zult zien op het nieuws

Marthe van Bronkhorst beschrijft dat wat ongezien blijft op het nieuws over de demonstaties bij de UvA. 'Maar het is wel gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.' Lees meer

Mooi weer spelen

Mooi weer spelen

Als Aisha’s eerste therapiesessie niet voelt als de warme deken waar ze op hoopte, mist ze groepsgenoot S., die haar een spiegel voorhield. Lees meer

Verdomme, ik heb wel geleefd

Maar verdomme, we hebben wel gelééfd

Marthe van Bronkhorst schreef in 2019 een toneelstuk dat bijna volledig werkelijkheid is geworden. Kan ze de slotscène nog weren uit de realiteit? Lees meer

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Wanneer Eva op bezoek is bij haar zus, vraagt die of Eva haar eicellen al in heeft laten vriezen. Het laat Eva nadenken over hoe ze de vraag 'Wil ik een kind?' überhaupt kan beantwoorden. 'De vraag omtrent het ouderschap is bij uitstek een gevoelskwestie, en mijn gevoel volgen is nooit mijn sterkste punt geweest.' Lees meer

Niet

Niet

'Naarmate die vakantie vorderde, begon ik die ‘niet’ te bezien in het licht van een oude angst die soms omhoogkomt. Wanneer namelijk mijn vriendin zei: ‘dat is een lantaarnpaal’ en ik zei ‘niet’, begon ik me af te vragen of we inderdaad wel dezelfde lantaarnpaal zagen.' In deze column schrijft Anne Schepers over het woord 'niet' en de gevolgen die het kan hebben voor een discussie. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Mijn week met morele ambitie: wat ik leerde ondanks Rutger Bregman

Marthe van Bronkhorst probeerde morele ambitie een week uit en leerde ervan - ondanks Rutger Bregman. Lees meer

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva nodigt twee vrienden uit om bij haar te komen eten. Ze hoopt dat dit het begin zal zijn van een nieuwe vriendengroep. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer