Asset 14

De ronde

Kluisbergen schijnt een kunstenaarsdorp te zijn, maar vandaag neemt de kunst een vrije dag. De Ronde van Vlaanderen komt voorbij. Vanaf het ochtendgloren verzamelt het volk zich langs de route. Er wordt bier uit plastic bekers gedronken. Dat zal de hele dag zo blijven.

We overnachten in een verbouwde boerderij. Toen we gisteren arriveerden, vroeg de gastvrouw waar onze fietsen waren. 'Thuis,' zei mijn broer gelaten. 'We komen alleen maar kijken.' Mijn broer is een fanatieke fietser. Hij kent het parcours van de Ronde uit zijn hoofd. Hij herkent renners aan hun beenritme. Mijn broer droomt van de toertocht, het leger enthousiastelingen dat een dag voor de profs zijn eigen Ronde rijdt. Maar ons gezelschap liet hem in de steek. S. heeft last van zijn achillespees. R. zegt dat hij te weinig heeft kunnen trainen. Zelf ga ik nooit op een racefiets zitten. Ik ben bang voor een derde bal.

Nadat we ons hadden geïnstalleerd, werd er gegeten in een restaurant verderop. Een man aan de tafel naast ons bestudeerde ons nauwkeurig. Zijn tafelgenoot concentreerde zich op een warme chocolademelk. De man zei: 'Wij hadden al gehoord dat er Amsterdammers naar hier zouden komen.' R. keek op van de wijnkaart. Een kans om met de lokale bevolking in gesprek te gaan, laat hij zich nooit ontnemen. Hij zei: 'Awel mannekes, wij komen voor de Ronde, mondieu. En om pintekes te drinken!'

Sagan

Foto: Freshwater2006

De buurman was sportief, hij negeerde het imitatie-Vlaams. Hij vroeg voor wie we zouden juichen. Mijn broer noemde Terpstra, Neerlands hoop in bange dagen. Maar eerlijk is eerlijk: Sagan zal te sterk zijn. Daar stemde de buurman mee in.

'Terpstra beschikt over een zekere dosis klasse. Maar Sagan is een beest. Een primaat, zo u wilt.' Hij nam een slok van zijn koffie. 'Daarbij heeft zijn lief interieurvormgeving gestudeerd. Da’s plezant hè? En ze zeggen dat hij in staat is een aria van Puccini te zingen.'

Die informatie sloegen we op. Toen onze maaltijden arriveerden, zei R. tegen de serveerster: 'Dat ziet er magnifiek uit, madammeke.' De serveerster perste een glimlach over haar lippen. S. zei: 'Als jij nog een keer een Vlaams accent opzet, tik ik je op je neus.' R. stak zijn handen in de lucht en knikte schuldbewust. 'Sorry mannen. Ik kan er niks aan doen.' Mijn broer prikte in zijn steak en vroeg: 'Je kunt er niks aan doen? Is het een ziekte? Tourette’s of zo?'

Twaalf uur later volgen we de koers via een groot scherm op de binnenplaats van de boerderij. We zijn de enige Nederlanders tussen honderdvijftig Belgen. De boerderij ligt aan de voet van de Oude Kwaremont – een helling waar ik al moe van word als ik ernaar kijk. De helden zullen hier drie maal aan ons voorbij trekken. Volgens de VRT-commentator is de Kwaremont “een echte smeerlap.” Daar zullen vandaag reputaties sneuvelen.

Wanneer we de helikopter en de reclamekaravaan horen naderen, stuift de menigte als één man naar de weg. Volwassen mannen kijken reikhalzend in de verte. Het doet denken aan de intocht van Sinterklaas. Wanneer het peloton voorbij dendert, heffen we ons Niki Terpstra lied aan. Het lied mag geen naam hebben. We zingen: 'Ni-hi-ki Te-herp-stra, Ni-hi-ki Te-herp-stra.' We hopen dat hij ons hoort. Hij zal het nodig hebben.

Aan de overkant van de weg staat een fotograaf. Haar camera heeft een telelens ter grootte van mijn onderarm. S vraagt: 'Als je nou een heel klein piemeltje hebt, hè? Dan durf je toch niet met haar te gaan praten?' Ik kan daar niets tegenin brengen. Wanneer de laatste renners zijn voorbij gevlogen, lopen we terug naar onze stoelen voor het scherm. Er wacht koud bier. De zon breekt door. Ik heb slechtere dagen gekend.

Tijdens de laatste beklimming van de Kwaremont rijdt het Beest Sagan weg van zijn concurrenten. Beter gezegd: hij rijdt ze aan gort. Terpstra moet lossen. Hij ziet eruit alsof hem ieder ogenblik de laatste sacramenten kunnen worden toegediend. 'Het liedje heeft niets geholpen,' zeg ik. Mijn broer is teleurgesteld. Hij mompelt: 'Niki voelt de trappers niet.' Ik strek mijn benen en lurk wat aan mijn elektrische sigaret. Toen ik de gastvrouw vroeg of ik hier eventueel navulling zou kunnen kopen, zei ze dat ik daarvoor naar Oudenaarde zou moeten reizen. 'Daar is pas de dichtstbijzijnde dampwinkel.'

We zien hoe Sagan solo de laatste twintig kilometers verslindt. Wanneer hij over de streep komt, trekt hij aan zijn stuur en maakt een wheelie. Zijn gezicht verraadt macht en moeiteloosheid. Met deze winnaar kan iedereen leven. Iemand zegt dat hij ook nog gewoon een fijne jongen is. Het Beest Sagan is een fijne jongen, en in staat een aria van Puccini te zingen.

Wat wil een mens nog meer.

Mail

Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer