Asset 14

Bezichtiging

Bezichtiging

Koen Alfons schrijft elke twee weken een column voor hard//hoofd.

Kinderen kopen geen huizen. Een makelaar praat liever met volwassenen of met mensen die op volwassenen lijken. Op papier maak je je entree in de volwassen wereld op je achttiende verjaardag. In sommige landen pas op je eenentwintigste, maar in die landen mag je ook zonder zorgen een aanvalswapen onder de kerstboom leggen. Met een strik erom. En de beste wensen.

Wanneer ik om half zeven de straat in fiets, staat L. al voor het appartementencomplex te wachten. Ze is zenuwachtig. We gaan proberen een huis te kopen. Het huis kost tien jaarsalarissen. Ik kijk haar aan en ze begint te lachen.

“Zijn we dit echt aan het doen?”

Ik haal mijn schouders op. Ik ben ook zenuwachtig, maar wil dat niet laten merken. Nog niet eens zo heel lang geleden woonde ik op de zolder van een slooppand in Osdorp. Dat was de woestijn. Dit appartementencomplex is de oase. Er zijn geen palmbomen, maar wel een binnentuin en een parkeergarage voor de auto die we niet hebben.

“Ik geloof het wel,” zeg ik. “Dit is wat volwassenen doen. En we zijn volwassenen, schat.” L. begint te proesten. Ik zeg: “Shut up,” en druk op de bel. Nummer 39 wacht op ons. De potentiele kopers.

Wanneer we de lift uitstappen, zien we op de galerij een dame naar ons zwaaien. Ze draagt een pak en opgestoken haar. Ze ademt succes en gezondheid, ze gaat op vakantie naar Nieuw-Zeeland. Ik vraag me af of het de makelaar is. “We hadden toch een afspraak met de bewoners?” fluister ik, maar L. gebaart dat ik mijn mond moet houden. Ze loopt een stukje voor me uit.

De dame zegt: “Halohóóó,” en stelt zich voor als Marie-José. Er worden handen geschud. Ik realiseer me ineens dat ik nieuwe schoenen nodig heb. En een afspraak bij de kapper. L. is gelukkig direct uit haar werk naar de bezichtiging gekomen. Zij ziet er wel uit alsof ze aan de vraagprijs kan voldoen. “Zullen we maar meteen beginnen?” vraagt Marie-José. “Jullie zijn al de negende partij deze week.”

Hoewel het woord partij me het gevoel geeft dat ik serieus word genomen, ben ik ervan overtuigd dat alle voorgaande partijen serieuzer waren. Ik zie diepe zakken en mensen die op vakantie gaan naar Nieuw-Zeeland. Ik zie ons bod, en hoe het van tafel wordt geblazen.

Binnen zien we als eerste een roze en een blauwe slaapkamer. “Hebben jullie ook een kindje?” vraagt Marie-José. L. knikt en ik hoor mezelf zeggen: “Ons kindje is een zoontje.”

Marie-José kijkt me glimlachend aan maar voordat ik verder kan gaan, vraagt L. of die schuifdeuren deel waren van het originele ontwerp. Marie-José zegt iets over Japanse invloeden en het concept van de transparante deur. Wanneer ze ons voor gaat in de richting van de volgende slaapkamer, kijkt L. me even aan. Haar blik is niet onvriendelijk, maar ik heb me wel eens populairder gevoeld.

VeeVeeEee

Illustratie: XF&M

“De master bedroom,” zegt Marie-José en ze spreidt haar armen alsof ze ons binnenleidt in Wayne Manor. Er hangt erotische kunst aan de muur. Marie-José ziet me denken en knipoogt: “Daar heb ik niet zelf voor geposeerd hoor.” Ik lach maar een beetje en ontwijk L.’s blik. Ik vind erotische kunst in een slaapkamer net zoiets als foto’s van een kreeft in een keuken. Ja, we eten soms kreeft. Maar meestal zijn het aardappelen hoor.

We gaan verder en de twee vrouwen praten over de VeeveeEe, wat staat voor Vereniging van Eigenaren. Dat wist ik. Maar wat zo’n genootschap nou precies doet, is me een raadsel. “De VeeveeEe is zeer actief,” zegt Marie-José. “We vergaderen minstens één keer per jaar.” Ik knik. Weer iets geleerd. De Vereniging van Eigenaren is een Reuzenpanda.

Wanneer we de huiskamer binnenstappen, staat er een man op van de bank. Hij zegt: “Ralph. Hai.” Ik schud zijn uitgestoken hand en knijp er hard in. Ik adem misschien geen succes, maar een ferme handdruk kan niemand mij ontzeggen. Ralph vraagt: “Wat vinden jullie van ons stulpje?”

Een dag voor de bezichtiging las ik ergens dat er geen tactiek bestaat voor dit soort momenten. Je moet gewoon jezelf zijn. Niet overdreven nonchalant lopen doen. Eventueel enthousiasme hoeft niet te worden verborgen. Over het uitlachen van de heer des huizes werd niets gezegd. Maar ik vermoed dat het onze zaak geen goed zal doen.

“Mooi huis,” zeg ik en kijk goedkeurend om me heen. Het interieur druipt van het geld. Ik vraag me af hoe wij deze ruimte ooit gaan vullen. Ralph knikt. “Ja, het is een fijne plek. Maar goed, op een gegeven moment wil je een echt huis.”

Ik kijk hem aan en concludeer dat Ralph een doodlopende straat is. Ik stel me voor hoe hij in een onderbroek van tachtig euro zijn tepelhaar verwijdert. Met een pincet. Ik wil Ralph vertellen dat ik mijn geld verdien met de handel in tweedehands boeken. En dat ik shag rook. Dat ik tien jaar geleden op de zolder van een slooppand in Osdorp woonde. Maar dat zal onze zaak waarschijnlijk ook geen goed doen. Ik bijt op mijn tong. L. zegt dat we nog even naar de berging gaan kijken.

Twintig minuten later fietsen we terug naar de Baarsjes. L. zegt: “Het is een droomhuis.” Ik knik. Ik vind dat ze gelijk heeft. Ik zeg: “Maar in een droom kun je niet echt wonen.”

Ze zwijgt. Ze denkt na over de tocht die voor ons ligt. We zijn The Fellowship of Funda. Het genootschap der potentiele kopers. Volwassenen, of wat daarvoor moet doorgaan.

  
Mail

Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.

XF&M zijn een illustratie duo uit Groningen. Vanuit hun studio/huis werken zij samen aan hun illustraties, laag voor laag, met pen en papier, wat potlood, verf, krijt, inkt, stiften…en misschien nog wat spuitbus…

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Tot morgen

Tot morgen

Na bijna vier jaar als columnist voor Hard//hoofd is het voor Eva tijd voor iets nieuws, maar afscheid nemen is niet haar ding. 'Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!' Lees meer

Wat je niet zult zien op het nieuws

Wat je niet zult zien op het nieuws

Marthe van Bronkhorst beschrijft dat wat ongezien blijft op het nieuws over de demonstaties bij de UvA. 'Maar het is wel gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.' Lees meer

Mooi weer spelen

Mooi weer spelen

Als Aisha’s eerste therapiesessie niet voelt als de warme deken waar ze op hoopte, mist ze groepsgenoot S., die haar een spiegel voorhield. Lees meer

Verdomme, ik heb wel geleefd

Maar verdomme, we hebben wel gelééfd

Marthe van Bronkhorst schreef in 2019 een toneelstuk dat bijna volledig werkelijkheid is geworden. Kan ze de slotscène nog weren uit de realiteit? Lees meer

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Wanneer Eva op bezoek is bij haar zus, vraagt die of Eva haar eicellen al in heeft laten vriezen. Het laat Eva nadenken over hoe ze de vraag 'Wil ik een kind?' überhaupt kan beantwoorden. 'De vraag omtrent het ouderschap is bij uitstek een gevoelskwestie, en mijn gevoel volgen is nooit mijn sterkste punt geweest.' Lees meer

Niet

Niet

'Naarmate die vakantie vorderde, begon ik die ‘niet’ te bezien in het licht van een oude angst die soms omhoogkomt. Wanneer namelijk mijn vriendin zei: ‘dat is een lantaarnpaal’ en ik zei ‘niet’, begon ik me af te vragen of we inderdaad wel dezelfde lantaarnpaal zagen.' In deze column schrijft Anne Schepers over het woord 'niet' en de gevolgen die het kan hebben voor een discussie. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Mijn week met morele ambitie: wat ik leerde ondanks Rutger Bregman

Marthe van Bronkhorst probeerde morele ambitie een week uit en leerde ervan - ondanks Rutger Bregman. Lees meer

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva nodigt twee vrienden uit om bij haar te komen eten. Ze hoopt dat dit het begin zal zijn van een nieuwe vriendengroep. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer