Asset 14

Antropoloog op de barricades
(David Graeber, 1961 - 2020)

 1

Vorige maand overleed David Graeber. De antropoloog werd wereldberoemd met de boeken Debt: The First 5000 years en Bullshit Jobs: A Theory. Als activist was hij vroeg betrokken bij de Occupy-beweging en sindsdien is hij voor velen een boegbeeld geweest. Zo ook tijdens de meest recente Maagdenhuisbezetting. Jonathan Luger blikt terug op een inspirerend persoon.

Als dromerige eerstejaarsstudent miste ik houvast om te begrijpen wat er in de wereld gebeurde. Ik werkte als pizzabakker, -bezorger, afwashulp en barman en mijn eerste relatie liep op de klippen. Veel dingen deed ik voor de eerste keer, zoals naaktzwemmen en in m’n eentje wiet roken. En hoewel ik als filosofiestudent gedetailleerde essays leerde schrijven, bleven krantenkoppen voor mij een raadsel. Ik vroeg me dingen af als: ‘waarom is er zoveel misère in de wereld terwijl het zogezegd beter gaat dan vroeger?’, ‘waarom zitten er kankerverwekkende pesticiden op mijn groenten?’ en ‘waarom steek ik mezelf in de schulden om te studeren?’ Ik miste in de theorie die ik las tastbare antwoorden op de raadsels die ik overal tegenkwam.

Er ging een wereld van antikapitalistische kritiek voor me open en ik begon de krantenkoppen beter te begrijpen.

Op zoek naar meer concrete wijsheid stuitte ik op het werk van antropoloog en activist David Graeber. Hoewel hij misschien niet direct antwoord gaf op bovenstaande vragen, tilde hij als geen ander de sluier van de dagelijkse realiteit op om een politiek-economisch systeem bloot te leggen. Toen ik voor het eerst op de universiteit rondliep begon de Nederlandse economie net op te krabbelen uit de krater die de financiële crisis had achtergelaten, terwijl er nog veel vragen onbeantwoord bleven. Het publieke debat was opengebroken, en kritiek op het neoliberalisme kreeg na de crisis vaste voet aan de grond. Graebers werk bood een nieuwe kijk op onze democratieën, op de verdeling van geld, en op de structuren van de vrije markt. Onderwerpen waar ik vragen over had, of juist nog nooit vragen over had gesteld, wist hij scherp te treffen in een tijd waarin velen nog gedesillusioneerd probeerden te begrijpen wat de crisis had betekend. 

Volgens Graeber is het ironisch dat democratie niet blijkt te bestaan in landen die zichzelf wel zo noemen. Sinds de neoliberale golf zijn we in het Westen doordrenkt met het idee dat een kleine overheid de ruimte zou moeten geven aan de vrije markt. Maar in werkelijkheid, zo beargumenteerde Graeber gedetailleerd in The Utopia of Rules (2015), gaat elke stap naar méér marktwerking gepaard met méér ambtenaren, papierwerk, juristen en regelgeving. Zo hebben de ‘vrije’ marktsystemen ervoor gezorgd dat overheden en private machthebbers niet meer van elkaar te onderscheiden zijn, en bedrijven geld verdienen aan het speculeren op de hypotheekschulden en pensioenen van het volk. De financiële sector heeft de politiek gecorrumpeerd, en na de crisis is er niet veel veranderd.

Er ging een wereld van antikapitalistische kritiek voor me open en ik begon de krantenkoppen beter te begrijpen. Of ik had in ieder geval een gloednieuw paradigma waarmee ik de wereld om mij heen kon duiden. Waar er meer critici zijn die schrijven over de destructieve effecten van het neoliberalisme, ging Graeber verder door te laten zien dat ideologische kritiek hand in hand kan gaan met een radicaal politiek project. Zo was hij zelf dikwijls op de barricades te vinden, bijvoorbeeld bij de Occupy-beweging. Dit anarchistische project tegen structurele economische ongelijkheid omzeilde alle bestaande politieke en juridische structuren en bedreef wat Graeber prefiguratieve politiek noemde: politiek zonder systeem, met vrije individuen; politiek die horizontaal, creatief, interactief en soms chaotisch van aard is.

Grote groepen mensen komen in prefiguratieve politiek bij elkaar op levendige algemene vergaderingen. Er is niet één politieke kleur te vinden. Juist die diversiteit en decentralisering maken van politiek een creatief speelveld, waardoor Occupy, volgens Graeber, in staat was een mini-wereld te creëren van politieke gelijkheid: een échte democratie. Prefiguratieve politiek werd later de rode draad, zijn antwoord op de vraag: wat is een alternatief op de status quo? Waar critici hem wegzetten als onrealistisch, formuleerde hij juist een politiek antwoord dat zo dicht mogelijk bij de alledaagse, altruïstische interactie tussen mensen ligt. 

Zelfs nu nog vertellen de docenten en studenten die ik later sprak mij nog over de elektriciteit die in de lucht hing.

Ondertussen was ik geboeid door Graebers combinatie van theorie en praktijk. Temidden van de voor mij overweldigende misère in de wereld bleef hij positief ingesteld. Dankzij zijn werk voelde ik me iets minder naïef, en iets meer wakker geschud. Tegelijkertijd ontdekte ik dat een concreet praktijkvoorbeeld van prefiguratieve politiek zich vlak onder mijn neus had afgespeeld zonder dat ik het echt had meegekregen: de meest recente bezetting van het Maagdenhuis in 2015 – het gebouw waar het bestuur van de Universiteit van Amsterdam huist is sinds 1968 talloze keren bezet. Door een totale breuk in vertrouwen in de transparantie en democratische waarde van het universiteitsbestuur werd het Maagdenhuis anderhalve maand lang bezet door studenten en docenten. In een streven de universiteit zelf te democratiseren waren er vergaderingen, discussies, optredens, exposities, lezingen en gesprekken.

Ook Graeber ging in gesprek, en gelukkig kon ik me jaren later aan de opnames kluisteren. Hij opende met: ‘Ik had gevraagd om niet voor jullie te staan praten, zoals bij een normale academische lezing, maar eerder iets dialogisch te doen, omdat het mij toepasselijker en aanzienlijk leuker lijkt.’ En die dialoog was er dan ook, over de rol van de universiteit, democratisering, macht en burgerlijke ongehoorzaamheid. Graeber ging in op het geweld van de neoliberale bureaucratie, schulden en het alledaagse communisme. Hij sprak bevlogen, tastbaar en vlijmscherp tegen een geëmotioneerd publiek. Zelfs nu nog vertellen de docenten en studenten die ik later sprak mij nog over de elektriciteit die in de lucht hing. 

Nog steeds staar ik graag dromerig uit het raam en zweven mijn gedachten naar het landbouwgif op m’n groenten; waarom ik dan toch niet biologisch koop; waarom m’n tweede relatie uit is gegaan; of hoe het idee dat kennis macht is, en macht kennis is, me bij mijn scriptie zou moeten helpen. Toch heeft Graebers politieke en bovenal concrete werk me een andere kant laten zien van een vaak onbegrijpelijke wereld. Voorbij ideologische kritiek wees hij op de grillen van het neoliberalisme door te kijken naar de harde en tastbare realiteit.

Tegelijkertijd bleef het niet bij kritiek, maar presenteerde hij concrete alternatieven, door te laten zien hoe mensen over de hele wereld bestaande machtsstructuren doorbreken door prefiguratieve politiek te bedrijven. Toen Extinction Rebellion kortgeleden in een tweet benadrukte a-politiek te zijn, herinnerde hij ons eraan dat de weigering een politiek standpunt in te nemen de plank misslaat. Een positief antwoord op de klimaatcrisis zal noodzakelijkerwijs politiek zijn, als je tegelijkertijd zegt dat onze destructieve politieke-economieën de kern van het probleem zijn. Graebers werk zal nog lang toonaangevend zijn zolang activisten op de grillen van het neoliberalisme wijzen zonder alternatieve vormen van organiseren uit het oog te verliezen.

Foto: David Graeber & Enzo Rossi tijdens de Maagdenhuisbezetting. (Wikimedia Commons)

Mail

Jonathan Luger (1996) studeerde milieuwetenschappen en filosofie in Amsterdam. Eerder werkte hij als programmamaker, nu vraagt hij zich als onderzoeker af hoe sociale rechtvaardigheid past in een duurzame samenleving. Ook schrijft hij voor Het Actiefonds.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Rocher Koendjbiharie ligt in zijn essay het probleem toe: 'Homonationalisme is niks meer dan de voorwaardelijke acceptatie van mensen uit de regenbooggemeenschap ten behoeve van een nationale identiteit en een nationalistische ideologie.' Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Mijn tweede kutland… 2

Mijn tweede kutland…

Toen Iskra de Vries vanuit Polen naar Nederland verhuisde, bleek dat zij niet van een koude kermis thuiskwam, maar naar een koude kermis vertrokken was. Iskra schrijft een verschroeiend eerlijke break-up brief aan het adres van ons kikkerlandje. Lees meer

Schroot voor de kunstkenner 1

Schroot voor de kunstkenner

Wat doet een beschilderd stuk schroot in het Stedelijk? Waarom ruikt het er opeens chemisch en zoet tegelijk? Het is het werk van Selma Selman, die opnieuw definieert wat kunst is en mag zijn. Ivana Kalaš is onder de indruk – en heroverweegt haar eigen positie. Zoetig en naar ijzer – dat aroma komt op... Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer