Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'Wat maakt je blij?' In deze Heimweek-editie vroegen we redacteurs wat hen blij maakte of zal doen terugverlangen naar vroeger.
Het tranendal als fenomeen
✩✩✩✩✩
Eva van den Boogaard
'Heimwee is in mijn geval onlosmakelijk verbonden met huilen. Ik ben iemand die snel en veel huilt, en zich daar van tijd tot tijd ook wel een beetje ongemakkelijk bij voelt. Dan is het een opluchting om een boek te lezen geschreven door iemand die de kunst van het huilen ook uitstekend beheerst. In haar eerste non-fictie werk The Crying Book doet dichter Heather Christle uit de doeken hoeveel ze huilt, waar ze huilt, waarom ze huilt, en daarnaast onderzoekt ze vanuit haar eigen tranendal ook huilen als fenomeen an sich. Ons gehuil duiden op basis van culturele analyses van films en wetenswaardigheden, doorspekt van persoonlijke anekdotes: mijn nostalgische tranen voelen ineens niet zo ongemakkelijk meer.'
Zweedse zomers
✩✩✩✩✩
Else Boer
'Afgelopen zomer las ik Zomerboek van Tove Jansson. Hoewel ik het in de hitte las, voelde ik tijdens het lezen al nostalgie voor die zomer, terwijl die nog in volle gang was. Misschien komt het ook door de roman zelf: het gaat over de vriendschap tussen het meisje Sophia en haar grootmoeder. Hun zomers spenderen ze op een Zweeds eiland. Het boek is half kinderboek, half filosofisch verhaal. Terwijl de grootmoeder afscheid neemt van het leven, ontdekt Sophia dat leven juist. Het gaat beide met weemoed gepaard. Een ideaal boek dus voor de laatste warme dagen, om je heimwee naar de zomer aan te wakkeren of juist te sussen.'
Diamanten
✩✩✩✩✩
Rosanna Baas
'Onlangs kwam plots het nummer Obsessions van Marina voorbij in mijn Spotify-lijst. Naast de titel van het nummer sloot de zin ‘You never told me what it was that made you strong and what it was that made you weak’ goed aan op mijn gemoedstoestand van de afgelopen weken. Het nummer bracht me ook terug naar het laatste jaar van mijn middelbareschooltijd, toen Marina zichzelf nog Marina and the Diamonds noemde (een verwijzing naar haar fans) en ik haar concert bijwoonde tijdens mijn eerste Lowlands. Media roemde haar als een pop prinses mét goede teksten. Haar muziek bleef bij me tot het laatste jaar van mijn bachelor, toen we ons bij een feestje als Primadonna girls (tevens een nummer van Marina) verkleedden. Het vermogen van muziek om herinneringen en nostalgie op te roepen blijft fascinerend.'
Beeld: Still uit de muziekvideo Primadonna van Marina