In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel twee.
‘Oh, boy. Guess who’s back in the game?’ zei ik tegen mijn huisgenoten. The emotionally unavailable guy, die me steeds weer wist aan te trekken, nam opnieuw contact met me op na een periode radiostilte. En wat was zijn verklaring? Hij gaf eerlijk toe dat hij zich aan het vervelen was en zin had om te rollebollen. Of anders gezegd, ons contact was puur gebaseerd op seksuele aantrekkingskracht en niets meer – een duidelijke rode vlag. Het is een situatie die me al te bekend voorkomt. Vaker word ik geconfronteerd met iemand die me aan het lijntje houdt, die zichzelf afschermt van echte verbinding en zich alleen tot mij wendt wanneer het hem uitkomt. Maar waarom voel ik me regelmatig tot dit soort mensen aangetrokken?
Misschien is het simpelweg de aantrekkingskracht van het onbereikbare, de uitdaging om door hun muren heen te breken en hun affectie te veroveren. Of misschien ligt het aan mijn eigen onzekerheden, de stille hoop dat we hen kunnen veranderen om zo onze eigenwaarde te bevestigen. Hoe dan ook, ik wist dat dit patroon me uiteindelijk zou teleurstellen. Voor de stilte tussen ons intrad, maakte hij me duidelijk dat hij niet op zoek was naar iets serieus. Ik antwoordde dat ik daar evenmin naar op zoek was – hield ik mezelf voor de gek?
Nadat ik hem slechts drie keer had ontmoet, waar we voornamelijk in bed vertoefden, realiseerde ik me dat ik eigenlijk meer voor hem voelde dan ik aanvankelijk dacht. Zelfs mijn huisgenoten merkten op dat er iets aan de hand was. Telkens wanneer zijn naam ter sprake kwam, kon ik mijn glimlach niet verbergen. Het was verwarrend en opwindend tegelijkertijd. Ik had mezelf overtuigd dat ik niet geïnteresseerd wilde zijn in iets serieus, maar nu stond ik voor een innerlijke strijd tussen wat ik zei dat ik wilde en wat mijn hart leek te verlangen.
Ik begon me af te vragen of ik ook een rode vlag was tussen al die andere rode vlaggen. Ondanks mijn inspanningen om de pijn van mijn relatiebreuk afgelopen zomer te verbergen, voelde ik nog steeds de gevoeligheid ervan. Was het mogelijk dat ik ook nieuwe verbindingen oppervlakkig hield en mijn diepste gevoelens niet liet zien? Misschien leken mijn daden en woorden een schijnbare onverschilligheid te tonen, terwijl ik in werkelijkheid mijn diepste gevoelens verborg, maar toch sterk verlangde naar emotionele verbinding en begrip. Toch hielden ik en the emotionally unavailable guy ons aan een stilzwijgende overeenkomst vast om niet in elkaars diepere lagen te graven.
Ik had mezelf overtuigd dat ik niet geïnteresseerd wilde zijn in iets serieus, maar nu stond ik voor een innerlijke strijd tussen wat ik zei dat ik wilde en wat mijn hart leek te verlangen.
Terwijl ik verder appte met hem, had ik tegelijkertijd met mijn huisgenoten een conversatie over emotionally unavailable guys en de aantrekkingskracht die ze soms op ons uitoefenen. Wat me opviel, is dat ook mijn vriendinnen in deze valkuil belanden. Laten we eerlijk zijn, verhalen over dit soort mannen stapelen zich in een hoog tempo op. Het gebeurt vaak dat we een leuke kerel ontmoeten, om vervolgens te ontdekken dat hij pas een maand of twee uit een relatie is gestapt. In plaats van dat ze zichzelf even de tijd gunnen om hun verdriet te verwerken, zoeken ze afleiding in kortstondige avontuurtjes.
Zou dit komen doordat mannen elkaar nog steeds weinig emotionele ondersteuning bieden? Deze vraag drong tot me door toen ik onlangs op een feestje was, waar een kennis me aan zijn vriend voorstelde. In eerste instantie leek hij een aardige kerel te zijn, maar plotseling vertelde hij me dat hij pas een paar weken na een relatie van zeven jaar uit elkaar was gegaan. Midden in de bruisende menigte, alcoholische drankjes en onaangename zweetgeuren, vroeg ik waarom hij geen ruimte wilde nemen na zo’n langdurige verbintenis.
We raakten verwikkeld in een diepgaand gesprek waarin hij zijn gevoelens en verdriet met me deelde – een breekbare stilte in de feestelijke drukte. Hij miste zijn vorige geliefde, die jarenlang zijn beste vriendin was. De gedeelde ervaring liet ons inzien dat we allebei gevoelens van rouw koesterden voor mensen die nog aanwezig waren in ons leven, maar met wie we geen contact meer hadden. Na ons gesprek bedankte hij me voor het luisterend oor en vertelde me dat hij niet vaak met zijn vrienden over deze zaken kon praten. Het was een droevige realisatie dat sommige mannen nog steeds geen veilige ruimte hebben om hun emoties te delen en te verwerken, iets wat ik gelukkig wel met mijn vriendinnen kon delen.
Midden in de bruisende menigte, alcoholische drankjes en onaangename zweetgeuren, vroeg ik waarom hij geen ruimte wilde nemen na zo’n langdurige verbintenis.
De volgende ochtend betrapte ik mezelf erop dat ik al Googelend op zoek was naar een antwoord op de vraag: “Waarom voel ik me aangetrokken tot mensen die emotioneel niet beschikbaar zijn?” Het antwoord dat verscheen, gaf aan dat ze vooral geïnteresseerd lijken te zijn in het fysieke aspect en minder waarde hechten aan emotionele verbindingen, waardoor ze verwarrende signalen afgeven zonder duidelijke antwoorden te geven. Als ik liefde op deze manier bekijk, besef ik dat het waarschijnlijk het minst romantische idee is dat ik me kan voorstellen: het is simpelweg een reactie op wat ik heb waargenomen tijdens mijn opvoeding.
Deze gevoelens vinden hun oorsprong in mijn ervaringen tijdens de scheiding van mijn ouders, toen hun aanwezigheid niet altijd vanzelfsprekend was. Het gevoel van mezelf te moeten bewijzen en het verlangen naar het onbereikbare kunnen waarschijnlijk worden toegeschreven aan hoe ik liefde heb ervaren gedurende die periode. Zelfs in mijn vorige relatie speelden emotionele onbereikbaarheid en twijfel een grote rol, wat uiteindelijk de ondergang van de relatie betekende. Het zijn onderliggende trauma's die we soms over het hoofd zien, maar die een diepgaande impact hebben op ons liefdesleven.
Tijdens de radiostilte met the emotionally unavailable guy werd ik gedwongen diepgaand na te denken over mijn eigen behoeften en wat ik eigenlijk in de liefde zocht. Te midden van de worsteling met gevoelens van afwijzing en verlangen naar verbinding, besefte ik al snel dat ik ook mijn innerlijke conflicten moest aanpakken. Een fase van zelfverkenning brak aan, waarin ik mijn angsten en emoties beter moest doorgronden. Soms is het gemakkelijker om anderen als rode vlag te bestempelen, zonder te beseffen dat er wellicht ook onduidelijkheden binnenin mezelf zijn; het vergde tijd om mijn pijnpunten te ontrafelen. Zo begon een cyclische dans van aantrekken en afstoten, een paradoxale zoektocht naar liefde en goedkeuring. En voor ik het wist, belandde ik toch weer naast die 'o-zo-leuke' en verleidelijke rode vlag in bed.
Stefanie Gordin (zij/haar) is een filosoof (in wording), een zelfzekere cinefiel die duizend-en-één-films wil kijken, én een vrolijk mens.
Ellis Tolsma is een freelance illustrator en animator uit Utrecht, Nederland. Ze hanteert een vrolijke, kleurrijke, grafische en minimalistische beeldtaal. Kenmerken van haar werk zijn de geometrische vormen, vrolijke kleurencombinaties, abstracties en een retro touch die ze versterkt door veel van haar werk te printen met een ouderwetse risoprinter. Ze werkt graag op een ontdekkende en speelse manier.
