In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel vier.
Tijdens het daten kom ik vaak voor de uitdaging te staan om mijn grenzen te verleggen. Verschillende situaties dwingen me om mezelf te onderzoeken en uit mijn comfortzones te stappen. Ervaringen uit het verleden, zoals relatiebreuken, kunnen diepe sporen van wantrouwen achterlaten. Na een tweede of derde date met een nieuw persoon merk ik dat ik vaak wil afhaken. Dit gebeurde ook toen ik onlangs iemand ontmoette die veel interesse toonde. Na de tweede date begon hij me dagelijks berichten te sturen, met de voortdurende vraag om af te spreken.
Naarmate de dagen verstreken, nam het gevoel van verstikking toe. Ik besefte dat ik mijn persoonlijke ruimte verloor en me gevangen voelde. Om mezelf te beschermen, besloot ik eerlijk met hem te praten over mijn behoefte aan ruimte en grenzen. Gelukkig begreep hij mijn standpunt en was hij bereid me ademruimte te geven. Hoewel het fijn is als iemand interesse toont, is het ook belangrijk om mijn eigen ruimte te behouden en me niet gedwongen te voelen om de hele tijd beschikbaar te zijn.
Mijn twee huisgenoten zijn ware experts in het stimuleren van mijn grensverlegging. Nadat ik als grap een ontzettend kort rokje aantrok, was hun advies om het naar een feestje te dragen waar we in de avond naartoe zouden gaan. Met een glas witte wijn in mijn hand paradeerde ik vol zelfvertrouwen in dat kort rokje door onze loft. Na een schamele dertig minuten drong het eindelijk tot me door dat het ‘korte-rokje-avontuur’ niet helemaal mijn ding was, dus besloot ik het snel uit te trekken voordat we naar het feestje gingen. Grenzen verleggen houdt niet in dat ik mijn persoonlijkheid moet veranderen of me aan avonturen moet wagen die aanvoelen als een slechte grap. Het gaat er niet om dat ik mijn grenzen overschrijd, maar eerder dat ik ze begrijp en respecteer.
Hoewel het fijn is als iemand interesse toont, is het ook belangrijk om mijn eigen ruimte te behouden en me niet gedwongen te voelen om de hele tijd beschikbaar te zijn.
Maar soms kan zo’n grens leren kennen ook betekenen dat je er overheen moet gaan. Dit werd duidelijk toen mijn huisgenoten en ik aan het einde van een avond op een feestje drie jongens ontmoetten en spontaan besloten de avond voort te zetten in onze loft. We renden dronken heen en weer, er werd piano gespeeld en niemand begreep wat we in hemelsnaam aan het doen waren. Te midden van de chaos stelde een van de kerels mij de vraag: ‘Zullen we samen in bad gaan?’ Tot mijn eigen verbazing zei ik ja. Het moment waarop ik die grens overschreed, besefte ik me dat die impulsieve dwaasheid onderdeel was van mijn persoonlijkheid. In plaats van angst gaf het juist kleur en betekenis aan mijn leven.
Na een opeenvolging van spontane gebeurtenissen, zoals ontmoetingen met nieuwe mensen op feestjes en via datingapps zoals Bumble, begon ik voorzichtig mijn grenzen te verleggen, of juist mijn grenzen aan te geven. Het werd steeds duidelijker wanneer ik een stap terug moest zetten en tijd voor mezelf moest nemen. In plaats van altijd toe te stemmen als jongens vroegen om af te spreken, merkte ik dat ik steeds vaker nee zei. Ik verlangde naar tijd voor mezelf, om te schrijven en tijd door te brengen met mijn vriendinnen.
In zowel romantische als vriendschappelijke relaties ontdekte ik mogelijkheden om mijn emotionele grenzen verder te verkennen. Wanneer ik me wil terugtrekken, gebruiken mijn huisgenoten en ik de term out of office. Het is ons signaal voor persoonlijke ruimte. Het nemen van een moment voor mezelf stelt me in staat om dieper te graven in mijn innerlijke wereld en beter te begrijpen wat mijn behoeften, verlangens en grenzen zijn.
Iemand die aanvankelijk geen scherven had veroorzaakt, begon enkele brokstukken bijeen te rapen.
Ik ontdekte dat er mannen zijn die, zelfs als we niet in een vaste relatie waren, begrip toonden voor mijn innerlijke worstelingen en niet schrokken van mijn kwetsbaarheid. Dit beleefde ik een paar maanden geleden met een kerel die ik spontaan in een cinema had ontmoet. Na mijn breuk van afgelopen zomer was hij de eerste persoon bij wie ik me open durfde te stellen. Hij wilde me laten zien dat ik me bij hem op mijn gemak kon voelen, als een stap richting heling. Iemand die aanvankelijk geen scherven had veroorzaakt, begon enkele brokstukken bijeen te rapen. Hij droeg een diepgewortelde goedheid in zich.
Bij mijn laatste ontmoeting met deze kerel benadrukte hij dat we elkaar iets waardevols hadden gegeven, vooral omdat we beiden door een intense, emotionele periode waren gegaan. In plaats van te oordelen, bood hij een luisterend oor en steun, met het besef dat ik tijd nodig had om mijn ware zelf te onthullen. Mijn grenzen, die af en toe nog gevoelige plekken waren, werden geaccepteerd.
Deze ervaringen lieten me inzien dat er mensen zijn die het waard zijn om de diepere lagen van mijn persoonlijkheid aan toe te vertrouwen. Het delen van mijn gevoelens blijkt een verrijkende ervaring te zijn, zelfs als het niet altijd resulteert in een langdurige relatie. Soms zijn mensen slechts kortstondig in mijn leven aanwezig, als overgangsfiguren die toch een belangrijke rol spelen. Ze werpen licht op aspecten van mezelf die ik misschien verwaarloosd of verborgen heb gehouden, en op unieke wijze dragen ze bij aan mijn helingsproces. Als reflecterende spiegels dagen ze me uit om mijn identiteit en emoties opnieuw te verkennen en te begrijpen, waardoor ik mijn grenzen verleg, aanvoel en bevraag.
Als reflecterende spiegels dagen ze me uit om mijn identiteit en emoties opnieuw te verkennen en te begrijpen, waardoor ik mijn grenzen verleg, aanvoel en bevraag.
Ik realiseerde me, in tegenstelling tot de opvatting die ik vaak heb gehoord, dat ik niet volledig geheeld hoef te zijn voordat ik mezelf opnieuw kan openstellen voor anderen. Toch blijft de vraag of ik al klaar ben voor een romantische relatie, of dat ik nog tijd nodig heb om het alleen-zijn te omarmen, in mijn gedachten rondspoken. Gelukkig is er, te midden van al deze vragen, één ding glashelder: de onschatbare waarde van de tijd die ik met zowel mijn vertrouwde vrienden als nieuwe gezichten doorbreng. In deze interacties en conversaties onderzoek ik mijn grenzen en voorkeuren, en ontdek ik wat met mijn persoonlijkheid resoneert.
De zomermaanden omhelsden me in een ritme van spontaniteit en avontuur, waarbij ik de charme van het daten ontdekte en telkens een zachtaardige glimp van andermans persoonlijkheid opving. De nachten waren doordrenkt van lachbuien om de kleinste dingen, en zodra de hemel weer blauw kleurde, renden mijn huisgenoten en ik terug naar ons toevluchtsoord. Met eindeloze swipes, levendige avonden en onverwachte ontmoetingen omarmden we nieuwe uitdagingen. Deze zomer was niet alleen mijn verhaal, maar ook dat van mijn huisgenoten, met wie ik zo sterk verbonden was dat onze gedeelde ervaringen nog intenser werden. Terwijl mijn huisgenoten en ik in de nacht een kruispunt overstak, trok een kerel meteen mijn aandacht. Zijn intense blik ontmoette de mijne en we hielden even stand. Midden op het kruispunt besloten we onze nummers uit te wisselen, niet wetend hoe deze ontmoeting zou eindigen.
Stefanie Gordin (zij/haar) is een filosoof (in wording), een zelfzekere cinefiel die duizend-en-één-films wil kijken, én een vrolijk mens.
Ellis Tolsma is een freelance illustrator en animator uit Utrecht, Nederland. Ze hanteert een vrolijke, kleurrijke, grafische en minimalistische beeldtaal. Kenmerken van haar werk zijn de geometrische vormen, vrolijke kleurencombinaties, abstracties en een retro touch die ze versterkt door veel van haar werk te printen met een ouderwetse risoprinter. Ze werkt graag op een ontdekkende en speelse manier.
