Ik durf al jaren geen tekst te schrijven over mijn kat. Ter compensatie maak ik foto’s van hem. Op sociale media doet hij het bijzonder goed: Donnie is een langharige, spierwitte, pluizige prins met grote groene ogen en een mooi symmetrisch kopje en hij is niet bang voor de camera. Ik heb Donnie inmiddels zo’n drie jaar, en dit stuk gaat over het feit dat ik Donnie liever niet had gehad.
Toegegeven: Donnie is een knap dier, en ik wilde graag een knappe kat. Maanden zeurde ik aan het hoofd van mijn toenmalige vriend waar ik mee samenwoonde of ik een langharige kat mocht nemen. Ik struinde Marktplaats af, vond de zoetste kittenfoto’s, en mijn vriend ging uiteindelijk overstag. Toen we Donnie ophaalden van een manege in de buurt van Eindhoven was hij nog ontzettend klein. Hij zat onder de vlooien. Hij leek een beetje op een babykonijn.
Twee maanden later was de relatie voorbij en moesten Donnie en ik samen verhuizen. Hij ontwikkelde een ontzettend vervelend, klaaglijk miauwtje dat hij vandaag de dag nog steeds ten gehore brengt en door merg en been gaat. Donnie laat zich niet kammen op zijn buikje waardoor hij daar altijd onder de klitten zit die je er niet uit kan borstelen, hij heeft zwarte stukjes snot in zijn oogjes en zijn neus die ik eruit moet pulken. Hij lust maar één soort kattenvoer en hij kan niet spinnen, hij kan alleen een soort van zwaar ademen als hij iets fijn vindt, wat een heel onheilspellend geluid produceert. Donnie wil alleen ’s avonds naar buiten en als hij ’s ochtends om een uur of vijf weer binnen komt, heeft hij blijkbaar honger want hij eet in een keer zijn halve bak brokjes leeg. Dit kan zijn maag niet aan waardoor hij alles weer uitkotst (en die kots dan weer opeet). Vervolgens komt hij op mijn bed wandelen. Hij is dol op mijn hoofdhaar, daar zet hij graag zijn klauwtjes in. Hij komt met zijn kotsadem in mijn gezicht liggen hijgen, miauwen, van de linkerkant naar de rechterkant van mijn hoofd lopen, net zo lang tot ik de plantenspuit pak die standaard op mijn nachtkastje staat en ik hem helemaal nat spray en hij boos onder de bank gaat zitten.
Zoals gezegd: Donnie is nu drie. Een kat wordt met een beetje mazzel (of pech, het is maar hoe je het bekijkt) een jaar of zestien. Dat wil zeggen dat ik waarschijnlijk nog dertien jaar met Donnie moet leven. Mijn moeder riep al een paar keer: breng hem naar het asiel! Maar dat gaat niet. Donnie hoort bij mij en ondanks alles hou ik van hem. Ik had hem gewoon nooit moeten némen. Vandaar mijn tip: laat je niet verleiden door idyllische ideeën over een gezellig huisdier dat voor altijd van je zal houden. De valkuil is dat jij onwillekeurig meer van het dier gaat houden dan hij/zij van jou, en voor je het weet kom je er niet meer vanaf. Gelukkig zie je daar op Instagram niks van.
Beeld: Eva van den Boogaard