Asset 14

Tot morgen

Tot morgen

Vriendin P. en ik staan stamelend tegenover elkaar in de stationshal in Nijmegen. We wachten allebei op een andere trein en hebben nog wat minuten stuk te slaan voordat zij zal vertrekken naar Brussel en ik naar Utrecht. Een weekend lang hebben we zo ongeveer onafgebroken met elkaar gepraat en lief en leed met elkaar gedeeld.

‘Wat ga jij zo doen in de trein?’ vraagt ze terwijl ze haar rugtas wat hoger op haar rug trekt. Haar ogen flitsen naar het bord dat bij de roltrap hangt en aankondigt dat ze nog tien minuten heeft.

‘Lezen denk ik,’ zeg ik terwijl ik me afvraag welk boek ik ook alweer meegenomen had. ‘Oh ja,’ antwoordt P.

Ik weet niet wat te zeggen. Zo dadelijk kan het niet meer, en ik heb geen idee wanneer ik P. weer zal zien. Omdat ik niet hou van afscheid nemen, probeer ik er zo min mogelijk over na te denken dat iets een afscheid of misschien nog wel erger: een laatste keer zou kunnen zijn.

De laatste keren vinden in mijn geval vaak plaats zonder dat ik het door heb, en gelukkig maar

Bij eerste keren weten we vaak dat we ons op onontgonnen terrein begeven. Er is misschien spanning en soms voelen we ons verheugd. De eerste keer naar school, de eerste keer seks, de eerste keer ‘ik hou van je’ zeggen en de eerste keer lesgeven. De eerste ontmoeting of de eerste keer luisteren naar het nieuwe album van Beyoncé. Het eerste woordje van je kind en de eerste keer dat je kat je krabt.

De laatste keren vinden in mijn geval vaak plaats zonder dat ik het door heb, en gelukkig maar. Als ik van alle mensen die ik tegen ben gekomen wist dat het misschien niet nog een keer zou gebeuren, zou ik bloednerveus door het leven gaan. Er zijn ook laatste keren waarvan ik me wel degelijk van tevoren bewust ben, en ze zijn bijna nooit mijn favoriet. Een laatste werkdag, een laatste keer slapen in je oude huis, een laatste kus van de geliefde met wie je net een relatie beëindigd hebt.

Dat we elkaar morgen niet zullen zien, en we niet weten wanneer dan wel, dat is een probleem van later zorg

Voor het afscheid nemen van P. heb ik een oplossing bedacht. Ik stop mijn ov-chipkaart terug in mijn portemonnee en geef haar een knuffel.

‘Tot morgen!’ roep ik. Ze weet hoe het werkt. Nog negen minuten rekken is negen minuten lijden. Dat we elkaar morgen niet zullen zien, en we niet weten wanneer dan wel, dat is een probleem van later zorg. Ze kust me op mijn wang.

‘Tot morgen liefje,’ antwoordt ze terwijl ze naar de roltrap loopt.

Over het feit dat ik jaren geleden niemand had om ‘tot morgen’ tegen te roepen, schreef ik in 2018 mijn allereerste publicatie op Hard//hoofd. En een tijdje later volgden bijna vier jaar lang iedere drie weken een nieuwe column, die jullie hebben kunnen lezen. Omdat ik weet dat dit mijn laatste column is had ik misschien, gezien mijn moeizame verstandhouding met laatste keren, beter twee een-na laatste columns kunnen schrijven. Hoe dan ook is dit nu een afscheid.

Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!

Dit was mijn laatste tekst als vaste columnist voor Hard//hoofd. Ik wil allereerst mijn eindredacteur Oscar Spaans bedanken die mijn columns (bijna 60!) de afgelopen jaren telkens naar een hoger plan heeft weten te tillen. Femme ter Haar, Dymphie Huijssen, Bjorn Gort, Eline Veldhuizen en Twinkel Achterberg voor hun geweldige verbeeldingen van mijn verhalen. Marte, Mark, Kiki <3, Jochum en alle andere Hard//hoofders met wie ik de afgelopen jaren gewerkt heb: het was de mooiste plek om te groeien. En jullie, lieve lezers, dank voor het meelezen met mijn beslommeringen.

Mail

Eva van den Boogaard is literatuurwetenschapper, docent en onderwijsinnovator bij St. Joost School of Art & Design en eindredacteur bij Hard//hoofd. Haar verborgen talent is slapen en haar minder verborgen talent twijfelen. Ze rent graag langs de Vecht, zingt met karaoke het liefst George Michael en droomt van een Heilige Birmaan als huisdier.

Twinkel Achterberg (1997) is freelance illustrator en woont in Utrecht. Ze maakt speelse illustraties waarin kleuren overlappen en texturen stralen. Inspiratie haalt ze uit kleine bijzonderheden in de wereld om ons heen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer