Vriendin P. en ik staan stamelend tegenover elkaar in de stationshal in Nijmegen. We wachten allebei op een andere trein en hebben nog wat minuten stuk te slaan voordat zij zal vertrekken naar Brussel en ik naar Utrecht. Een weekend lang hebben we zo ongeveer onafgebroken met elkaar gepraat en lief en leed met elkaar gedeeld.
‘Wat ga jij zo doen in de trein?’ vraagt ze terwijl ze haar rugtas wat hoger op haar rug trekt. Haar ogen flitsen naar het bord dat bij de roltrap hangt en aankondigt dat ze nog tien minuten heeft.
‘Lezen denk ik,’ zeg ik terwijl ik me afvraag welk boek ik ook alweer meegenomen had. ‘Oh ja,’ antwoordt P.
Ik weet niet wat te zeggen. Zo dadelijk kan het niet meer, en ik heb geen idee wanneer ik P. weer zal zien. Omdat ik niet hou van afscheid nemen, probeer ik er zo min mogelijk over na te denken dat iets een afscheid of misschien nog wel erger: een laatste keer zou kunnen zijn.
De laatste keren vinden in mijn geval vaak plaats zonder dat ik het door heb, en gelukkig maar
Bij eerste keren weten we vaak dat we ons op onontgonnen terrein begeven. Er is misschien spanning en soms voelen we ons verheugd. De eerste keer naar school, de eerste keer seks, de eerste keer ‘ik hou van je’ zeggen en de eerste keer lesgeven. De eerste ontmoeting of de eerste keer luisteren naar het nieuwe album van Beyoncé. Het eerste woordje van je kind en de eerste keer dat je kat je krabt.
De laatste keren vinden in mijn geval vaak plaats zonder dat ik het door heb, en gelukkig maar. Als ik van alle mensen die ik tegen ben gekomen wist dat het misschien niet nog een keer zou gebeuren, zou ik bloednerveus door het leven gaan. Er zijn ook laatste keren waarvan ik me wel degelijk van tevoren bewust ben, en ze zijn bijna nooit mijn favoriet. Een laatste werkdag, een laatste keer slapen in je oude huis, een laatste kus van de geliefde met wie je net een relatie beëindigd hebt.
Dat we elkaar morgen niet zullen zien, en we niet weten wanneer dan wel, dat is een probleem van later zorg
Voor het afscheid nemen van P. heb ik een oplossing bedacht. Ik stop mijn ov-chipkaart terug in mijn portemonnee en geef haar een knuffel.
‘Tot morgen!’ roep ik. Ze weet hoe het werkt. Nog negen minuten rekken is negen minuten lijden. Dat we elkaar morgen niet zullen zien, en we niet weten wanneer dan wel, dat is een probleem van later zorg. Ze kust me op mijn wang.
‘Tot morgen liefje,’ antwoordt ze terwijl ze naar de roltrap loopt.
Over het feit dat ik jaren geleden niemand had om ‘tot morgen’ tegen te roepen, schreef ik in 2018 mijn allereerste publicatie op Hard//hoofd. En een tijdje later volgden bijna vier jaar lang iedere drie weken een nieuwe column, die jullie hebben kunnen lezen. Omdat ik weet dat dit mijn laatste column is had ik misschien, gezien mijn moeizame verstandhouding met laatste keren, beter twee een-na laatste columns kunnen schrijven. Hoe dan ook is dit nu een afscheid.
Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!
Dit was mijn laatste tekst als vaste columnist voor Hard//hoofd. Ik wil allereerst mijn eindredacteur Oscar Spaans bedanken die mijn columns (bijna 60!) de afgelopen jaren telkens naar een hoger plan heeft weten te tillen. Femme ter Haar, Dymphie Huijssen, Bjorn Gort, Eline Veldhuizen en Twinkel Achterberg voor hun geweldige verbeeldingen van mijn verhalen. Marte, Mark, Kiki <3, Jochum en alle andere Hard//hoofders met wie ik de afgelopen jaren gewerkt heb: het was de mooiste plek om te groeien. En jullie, lieve lezers, dank voor het meelezen met mijn beslommeringen.
Eva van den Boogaard is literatuurwetenschapper, docent en onderwijsinnovator bij St. Joost School of Art & Design en eindredacteur bij Hard//hoofd. Haar verborgen talent is slapen en haar minder verborgen talent twijfelen. Ze rent graag langs de Vecht, zingt met karaoke het liefst George Michael en droomt van een Heilige Birmaan als huisdier.
Twinkel Achterberg (1997) is freelance illustrator en woont in Utrecht. Ze maakt speelse illustraties waarin kleuren overlappen en texturen stralen. Inspiratie haalt ze uit kleine bijzonderheden in de wereld om ons heen.