Asset 14

Tot morgen

Tot morgen

Vriendin P. en ik staan stamelend tegenover elkaar in de stationshal in Nijmegen. We wachten allebei op een andere trein en hebben nog wat minuten stuk te slaan voordat zij zal vertrekken naar Brussel en ik naar Utrecht. Een weekend lang hebben we zo ongeveer onafgebroken met elkaar gepraat en lief en leed met elkaar gedeeld.

‘Wat ga jij zo doen in de trein?’ vraagt ze terwijl ze haar rugtas wat hoger op haar rug trekt. Haar ogen flitsen naar het bord dat bij de roltrap hangt en aankondigt dat ze nog tien minuten heeft.

‘Lezen denk ik,’ zeg ik terwijl ik me afvraag welk boek ik ook alweer meegenomen had. ‘Oh ja,’ antwoordt P.

Ik weet niet wat te zeggen. Zo dadelijk kan het niet meer, en ik heb geen idee wanneer ik P. weer zal zien. Omdat ik niet hou van afscheid nemen, probeer ik er zo min mogelijk over na te denken dat iets een afscheid of misschien nog wel erger: een laatste keer zou kunnen zijn.

De laatste keren vinden in mijn geval vaak plaats zonder dat ik het door heb, en gelukkig maar

Bij eerste keren weten we vaak dat we ons op onontgonnen terrein begeven. Er is misschien spanning en soms voelen we ons verheugd. De eerste keer naar school, de eerste keer seks, de eerste keer ‘ik hou van je’ zeggen en de eerste keer lesgeven. De eerste ontmoeting of de eerste keer luisteren naar het nieuwe album van Beyoncé. Het eerste woordje van je kind en de eerste keer dat je kat je krabt.

De laatste keren vinden in mijn geval vaak plaats zonder dat ik het door heb, en gelukkig maar. Als ik van alle mensen die ik tegen ben gekomen wist dat het misschien niet nog een keer zou gebeuren, zou ik bloednerveus door het leven gaan. Er zijn ook laatste keren waarvan ik me wel degelijk van tevoren bewust ben, en ze zijn bijna nooit mijn favoriet. Een laatste werkdag, een laatste keer slapen in je oude huis, een laatste kus van de geliefde met wie je net een relatie beëindigd hebt.

Dat we elkaar morgen niet zullen zien, en we niet weten wanneer dan wel, dat is een probleem van later zorg

Voor het afscheid nemen van P. heb ik een oplossing bedacht. Ik stop mijn ov-chipkaart terug in mijn portemonnee en geef haar een knuffel.

‘Tot morgen!’ roep ik. Ze weet hoe het werkt. Nog negen minuten rekken is negen minuten lijden. Dat we elkaar morgen niet zullen zien, en we niet weten wanneer dan wel, dat is een probleem van later zorg. Ze kust me op mijn wang.

‘Tot morgen liefje,’ antwoordt ze terwijl ze naar de roltrap loopt.

Over het feit dat ik jaren geleden niemand had om ‘tot morgen’ tegen te roepen, schreef ik in 2018 mijn allereerste publicatie op Hard//hoofd. En een tijdje later volgden bijna vier jaar lang iedere drie weken een nieuwe column, die jullie hebben kunnen lezen. Omdat ik weet dat dit mijn laatste column is had ik misschien, gezien mijn moeizame verstandhouding met laatste keren, beter twee een-na laatste columns kunnen schrijven. Hoe dan ook is dit nu een afscheid.

Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!

Dit was mijn laatste tekst als vaste columnist voor Hard//hoofd. Ik wil allereerst mijn eindredacteur Oscar Spaans bedanken die mijn columns (bijna 60!) de afgelopen jaren telkens naar een hoger plan heeft weten te tillen. Femme ter Haar, Dymphie Huijssen, Bjorn Gort, Eline Veldhuizen en Twinkel Achterberg voor hun geweldige verbeeldingen van mijn verhalen. Marte, Mark, Kiki <3, Jochum en alle andere Hard//hoofders met wie ik de afgelopen jaren gewerkt heb: het was de mooiste plek om te groeien. En jullie, lieve lezers, dank voor het meelezen met mijn beslommeringen.

Mail

Eva van den Boogaard is literatuurwetenschapper, docent en onderwijsinnovator bij St. Joost School of Art & Design en eindredacteur bij Hard//hoofd. Haar verborgen talent is slapen en haar minder verborgen talent twijfelen. Ze rent graag langs de Vecht, zingt met karaoke het liefst George Michael en droomt van een Heilige Birmaan als huisdier.

Twinkel Achterberg (1997) is freelance illustrator en woont in Utrecht. Ze maakt speelse illustraties waarin kleuren overlappen en texturen stralen. Inspiratie haalt ze uit kleine bijzonderheden in de wereld om ons heen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Wat je niet zult zien op het nieuws

Wat je niet zult zien op het nieuws

Marthe van Bronkhorst beschrijft dat wat ongezien blijft op het nieuws over de demonstaties bij de UvA. 'Maar het is wel gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.' Lees meer

Mooi weer spelen

Mooi weer spelen

Als Aisha’s eerste therapiesessie niet voelt als de warme deken waar ze op hoopte, mist ze groepsgenoot S., die haar een spiegel voorhield. Lees meer

Verdomme, ik heb wel geleefd

Maar verdomme, we hebben wel gelééfd

Marthe van Bronkhorst schreef in 2019 een toneelstuk dat bijna volledig werkelijkheid is geworden. Kan ze de slotscène nog weren uit de realiteit? Lees meer

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Wanneer Eva op bezoek is bij haar zus, vraagt die of Eva haar eicellen al in heeft laten vriezen. Het laat Eva nadenken over hoe ze de vraag 'Wil ik een kind?' überhaupt kan beantwoorden. 'De vraag omtrent het ouderschap is bij uitstek een gevoelskwestie, en mijn gevoel volgen is nooit mijn sterkste punt geweest.' Lees meer

Niet

Niet

'Naarmate die vakantie vorderde, begon ik die ‘niet’ te bezien in het licht van een oude angst die soms omhoogkomt. Wanneer namelijk mijn vriendin zei: ‘dat is een lantaarnpaal’ en ik zei ‘niet’, begon ik me af te vragen of we inderdaad wel dezelfde lantaarnpaal zagen.' In deze column schrijft Anne Schepers over het woord 'niet' en de gevolgen die het kan hebben voor een discussie. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Mijn week met morele ambitie: wat ik leerde ondanks Rutger Bregman

Marthe van Bronkhorst probeerde morele ambitie een week uit en leerde ervan - ondanks Rutger Bregman. Lees meer

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva nodigt twee vrienden uit om bij haar te komen eten. Ze hoopt dat dit het begin zal zijn van een nieuwe vriendengroep. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Geld lenen

Geld lenen

‘Het spijt me,’ zeg ik. ‘Voor dit alles.’ Ik gebaar om me heen. ‘Voor Nederland.’ In deze column van Anne Schepers ontmoeten twee vrouwen, die uitkijken naar hun avond in een wijnbar, een man die een treinkaartje naar Ter Apel bij elkaar probeert te sprokkelen. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer