Asset 14

Hoop dat je het niet erg vindt dat je nu niet meer bestaat

Mirthe vindt het niet erg dat ze niet meer bestaat.
‘Zo gaan die dingen nu eenmaal in de literatuur,’ zegt ze. ‘Het ene moment besta je en het volgende moment heb je nooit bestaan. Waar het om gaat is of je bijdraagt aan het grotere verhaal.’
‘En dat deed jij duidelijk niet,’ vul ik haar opgelucht aan. ‘Je vormde onnodig ballast.’
Uit de woonkamer klinkt het kabaal van haar zoon Jurriaan en mijn dochter Annika. Ze doen alsof ze indianen zijn, ook die bestaan bijna niet meer. De zon straalt op het marmeren aanrecht.
‘En echt een belangrijke rol speelde je toch al niet bepaald. Je viel vrij gemakkelijk te verwijderen.’
‘Nou, dan zal het vast ook niemand opvallen dat ik ooit bestond,’ stelt Mirthe vast terwijl ze de pasta afgiet.
‘De lezers die jou niet kenden sowieso niet. Maar vrienden zouden nu wel kunnen denken dat jij Zwaan bent.’
Mirthe draait zich om en lacht vol ongeloof.
‘Waarom dat? Ik lijk toch helemaal niet op Zwaan?’
‘Nee, niet bepaald. Maar zij is nu wel de moeder van jouw kind.’

Jurriaan is de naam die ik voor het zoontje van Mirthe en Joachim bedacht heb. Mijn eindredacteur vond dat ik hem in mijn boek een jaar jonger moest maken, omdat het anders ongeloofwaardig zou zijn dat hij zo gauw geboren was nadat Zwaan en Joachim voor het eerst een nacht met elkaar hadden doorgehaald. Zowel in het echt als in het boek, kenden deze twee vrienden van mij elkaar slechts oppervlakkig. Totdat ik ze met elkaar achterliet in de bruine kroeg. Hun nacht had ik puur vriendschappelijk bedoeld, maar de eindredacteur stelde dat de lezer dit zonder meer romantisch zou interpreteren. Aangezien er van romantiek niet gauw genoeg kan zijn in een boek, leek het mij wel prima dat zo te laten. En als ik dan toch al met de realiteit aan het stoeien was, kon ik die twee vrienden toch net zo goed samen een kind laten krijgen? Aan het reeds geschreven latere hoofdstuk over de relatiebreuk tussen Mirthe en Joachim hoefde niet veel veranderd te worden, behalve dan dat ik met control-f alle Mirthes verving door Zwanen.

Het leek me wel zo netjes om alle betrokkenen - voordat het boek uit zou komen - even op de hoogte te stellen van hun relationele dan wel existentiële veranderingen. Zwaan vond het komisch, ze had nooit bedacht zo weinig te hoeven doen voor het krijgen van een kind. Joachim leek er meer mee in zijn maag te zitten dat hij nu opeens postbode was.
‘Welke wijk doe jij eigenlijk?’ had de andere Joachim aan hem gevraagd toen ze elkaar tegenkwamen op een feest.
‘Wijk? Wat bedoel je met ‘wijk’?’ vroeg Joachim 1 aan Joachim 2.
Pas na een tijd - zo heb ik mij laten vertellen, want ik was zelf niet op dat feest - kwamen ze erachter dat ze dezelfde persoon waren. Ze waren door mij samengevoegd, om het aantal randpersonages miniem te houden.

‘Het doet er niet toe wie er bij de post werkt en wie niet,’ legde ik uit, toen ik ze een week na het feest bij elkaar geroepen had om verheldering te brengen.
‘Nou, ik zou nooit postbode worden hoor,’ grinnikte Joachim 1.
‘Waarom niet?’ vroeg Joachim 2. ‘Het is anders een zeer eerzaam beroep.’
‘Voor het verhaal maakt het niet uit,’ kwam ik tussenbeide. ‘Het boek gaat over mij en Annika. De rest, dat zijn maar details.’
‘Ach man, ik vind het niet bepaald een detail dat ik nu opeens een kind met Zwaan heb,’ zei Joachim 1.
‘Heb jij een kind met Zwaan?!’ riep Joachim 2 - de postbode - onthutst.
‘Dat heeft hij allemaal bedacht,’ zei Joachim 1 - de vader van Jurriaan - terwijl hij zijn schouders ophaalde.
‘En Mirthe dan?’ vroeg Joachim 2.
‘Die bestaat niet meer,’ mompelde ik verontschuldigend.

dag mirthe hh

‘Hoop dat je het niet erg vindt dat je nu niet meer bestaat,’ was wat ik Mirthe had gemaild. Ik ging ervan uit dat ze het wel zou begrijpen, aangezien zij ook literair actief was. Toch was ik gespannen voor haar reactie. Zou zij zich niet wat tekort gedaan voelen door uitgewist te zijn? Gelukkig schreef ze dat ze uit naam van mijn boek ‘met liefde verdween’ en nodigde ze Annika en mij meteen maar uit om te komen eten.

Hoe lang ik naar de lege plek achter het marmeren aanrecht heb staan staren weet ik niet, maar als het gepruttel tot mij doordringt besluit ik het vuur maar uit te zetten. Ik meng de saus door de pasta, zet de pan op tafel en roep naar de indianen dat we gaan eten. Ik schep ze op en vul dan mijn eigen bord.
‘Willen jullie iets te drinken erbij?’ vraag ik.
‘Water,’ zegt Jurriaan.
‘Ik ook,’ zegt Annika.
Nou, dat is makkelijk.
De deurbel gaat. Het is Zwaan.
‘Hé, ik dacht dat Jurriaan vandaag door Joachim opgehaald zou worden?’
‘Hij heeft een extra postwijk vandaag,’ zegt Zwaan. ‘En ik had het juist rustig, dus we hebben gewisseld.’
Zwaan eet ook een bordje mee. Dan kijk ik of er in de koelkast een toetje ligt. Ik vul bakjes met yoghurt en roer er pruimenjam doorheen. Niemand vindt het lekker.
‘We moeten echt weg,’ zegt Zwaan. ‘Anders valt Jurriaan achterop de fiets in slaap. Maar laten we snel weer afspreken.’
Nadat ik ze uitgelaten heb doe ik de afwas, terwijl Annika de verentooien opruimt. Daarna gaan ook wij naar huis.

Onderweg bekruipt mij het gevoel dat er iets veranderd is, dat er een spel is gespeeld met grote gevolgen. Daarna verdwijnt dat gevoel weer net zo abrupt. Alles is zoals het is, niks is zoals het zou moeten zijn. Het leven hangt van willekeur aan elkaar en ook al probeert een schrijver daar een zekere noodzakelijkheid in aan te brengen, zijn de keuzes om tot die noodzakelijkheid te komen op zichzelf weer vrij betrekkelijk.

‘Vond je het een leuke dag?’ vraag ik Annika als ik haar toestop.
‘Wat hebben we ook alweer gedaan?’
Mijn mond opent zich om iets te zeggen, maar ik zie dan dat ze al half in slaap is.
Ik loop naar de keukentafel, pak een fles wijn en open mijn laptop om voor een laatste keer de proefdruk na te lopen. Hopelijk klopt alles in mijn boek.

-

Benieuwd hoe Zwaan en de Joachims uiteindelijk in het boek terechtgekomen zijn? En toen kwam Annika is vanaf deze week te koop!

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Jesse Strikwerda is illustrator en één van de drie winnnaars van de Fiep Westendorp stimuleringsprijs 2015.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer