De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vijf korte commentaren in woord en beeld.
De Hofstad
Manke rentmeesters
Halleluja, het CDA heeft het licht gezien. Het strategisch beraad, dat de partij na desastreuze verkiezingen en nog desastreuzere peilingen moet helpen “herbronnen”, is tot de conclusie gekomen dat de hypotheekrente op de schop moet en dat de multiculturele samenleving niet mislukt is. Goh. Dat klinkt toch daadkrachtiger dan de oorspronkelijke doelstellingen om “sterker aanwezig te zijn bij andere organisaties en evenementen ('van Lowlands tot de Huishoudbeurs')”, “de balans tussen kwaliteit, vernieuwing en landelijke spreiding te waarborgen,” en “het historisch bewustzijn van het CDA te stimuleren met een eigen 'Canon van de Christen-democratie', die een prominente plaats krijgt op de website.” En dan moet de partij ook nog meer afstand nemen van een zekere gedoogpartner. Het wachten is nu alleen nog tot dit hoogst geheime rapport aanstaande vrijdag officieel gepresenteerd wordt.
In dezelfde week kwam Maxime Verhagen als laatste Nederlander tot de ontdekking dat hij geen vertrouwen inboezemt als leider en daarom niet de meest aangewezen Mozes is om zijn partij door de woestijn te leiden. Om alvast een voorschot te nemen op de opvolging kregen zes “vaandeldragers van het nieuwe CDA” drie (3!) pagina’s in de NRC om zichzelf te presenteren, want “het moet maar eens afgelopen zijn met het sorry-dat-ik-besta-CDA”. Hoe ze er vervolgens in slagen drie pagina’s lang geen enkele politieke uitspraak te doen, blijft me verbazen. Peter Vandermeersch, waarom geef je deze inhoudsloze carrièrepoetsers zoveel ruimte die je ook aan hard//hoofd had kunnen geven?
Raar maar waar: de partij van “we run this country” is al in 1994 weggevaagd, en toch zit die club van gemankeerde rentmeesters al tien jaar onafgebroken in de regering. Met als oogst: vier gevallen kabinetten en een gedoogconstructie. Gelukkig is er hoop. Wie jong is en bijdraagt aan het christendemocratisch gedachtengoed, kan namelijk tot 15 februari meedingen naar de Jan Peter Balkenende award. Wil de ware vaandeldrager opstaan?
Door Floris Solleveld
Commentaar
Yes! Recessie!
De werkeloosheid in de eurozone is tien procent. Maar dat cijfer is tenminste wel stabiel! Het werkloosheidscijfer in Nederland stijgt, maar dat betekent dat er meer huisvrouwen willen werken! Het is voor jongeren erg lastig om een baan te vinden, maar in vergelijking met Spanje valt het heel erg mee! En, afgelopen zondag in Buitenhof nog uit de mond van onze premier: dit jaar wordt het erger, maar Nederland behoort tot de drie rijkste landen ter wereld!
Ja! Laten we eens een andere kant van de recessie belichten. De positieve kant! Anders treedt er crisismoeheid op en dat kost lezers, kijkers, kiezers. Weet je, die dubbele dip is vast ergens goed voor. We gaan hier allemaal beter uit komen, toch? Merkel said so herself in haar nieuwjaarsspeech. Als dat geen hart onder de riem is voor al die vers afgestudeerden die stad en land afzoeken naar een vacature voor een middelmatige functie met een lullig loontje en een zeer tijdelijk contract, waar ze eigenlijk acht jaar ervaring voor moeten hebben, irrelevante kwaliteiten en voorál geen negen tot vijf mentaliteit, en waar ze tegen beter weten in op mogen solliciteren samen met driehonderd anderen.
Wie wel een baan had, maar die zojuist verloren heeft, mag ook niet sippen. Je wordt er gelukkiger van! Zie bijvoorbeeld het artikeltje ‘Ontslag is zo beroerd nog niet’ in het NRC Handelsblad van 14 januari: "Duizenden mensen zullen de komende maanden hun baan verliezen door de recessie. Is dat erg? Lang niet altijd." Want, zegt een loopbaancoach, "ontslag haalt mensen uit hun comfortzone. Dat is heel goed."
De pas afgestudeerde die zich zorgen maakt om zijn eigen toekomst, moet maar zo denken: wie geen baan heeft, kan ook niet ontslagen worden!
Door Kelli van der Waals
Nieuws in beeld
Uit de laatste peilingen blijkt dat de achterban van de PVV haar vertrouwen in de partij verliest.
Illustratie: Anne Brakema
Machtige Media
White man's burden
Nadat Joran van der Sloot afgelopen vrijdag in Peru werd veroordeeld tot 28 jaar cel voor de moord op Stephany Flores, heeft hij aangekondigd het vonnis nietig te willen laten verklaren. Reden hiervoor is volgens zijn advocaat dat de rechtbank Van der Sloots eerste bekentenis “nooit op waarde heeft geschat” - wat dat ook moge betekenen. Op de video van het politieverhoor vertelt Joran dat Stephany, die hij diezelfde avond had ontmoet bij een pokertoernooi, stiekem in zijn laptop had gekeken en een mail had gelezen “over een onderwerp dat hem pijn deed”.
Algemeen wordt aangenomen dat dit mailtje over de zaak Natalee Holloway ging. Joran zou Stephany hebben gewurgd om haar uit te schakelen; ze zou wel eens naar de politie kunnen gaan. Joran is nooit vervolgd voor de verdwijning van Natalee wegens gebrek aan bewijs, maar hij kon nog steeds worden opgepakt als er nieuwe informatie aan het licht kwam.
De moord op de 22-jarige Stephany – studente en dochter van een bekende Peruaanse zakenman – is bijna identiek aan de verdwijning van Natalee. Precies vijf jaar nadat de blonde cheerleader uit Alabama voor het laatst met Joran was gezien in een casino, ontmoette Stephany hem aan de pokertafel; het enige verschil is dat haar lijk wel is gevonden. De media-aandacht voor de twee slachtoffers werd evenwel behoorlijk onevenredig verdeeld: de televisieverslagen van Jorans arrestatie toonden alleen de beroemde foto van Natalee op de achtergrond.
Dit staat bekend als het Missing White Women Syndrome, waarin vermissings –of moordzaken rondom aantrekkelijke, jonge en blanke vrouwen afkomstig uit de upper middle class disproportioneel veel aandacht krijgen in de media. Vergelijkbare misdaden waarbij zwarte vrouwen, prostituees of mannen betrokken zijn kunnen rekenen op een klein berichtje in de lokale krant. Ook fotogenieke misdadigers als Joran zijn onweerstaanbaar: denk aan de bijna obsessieve manier waarop Peter R. de Vries hem al jaren achtervolgt. Het is een treurig gegeven dat de moord op Stephany nooit wereldnieuws was geweest zonder de link met Natalee Holloway. Natalee was het perfecte slachtoffer, Joran de perfecte moordenaar. Het wachten is op de Hollywoodfilm.
Door Sanne Rispens
Ver weg
De rotsen van Giglio
Zo’n 2600 jaar geleden voer een handelsschip langs de kust van Etrurië, het moderne Toscane. Beladen met kostbare handelswaar, waaronder metaalbaren, een van de meest gewilde producten in de Mediterrane handel, was het schip waarschijnlijk onderweg naar een van de havens van het antieke Etrurië. Zelfs in deze vroege periode, nog voor het ontstaan van de democratie in Athene, was dergelijk zeeverkeer aan de orde van de dag. Grieken, Phoeniciërs, en Etrusken bewogen zich over de Middellandse zee “als kikkers rondom een vijver”, zoals Plato later over de Grieken zou zeggen.
Maar toen dit schip het eiland Giglio passeerde, vlak voor de kust van Etrurie, lukte het blijkbaar niet om koers te houden. Het liep vast op de ondiepe rotspartijen voor het eiland en verging met man en muis.
In 1961 werd dit archaïsche scheepswrak door duikers ontdekt. Het zal de lokale bevolking nauwelijks verbaasd hebben. De zee rond Giglio was altijd al verraderlijk geweest; dit schip was vast niet de eerste geweest en ook zeker niet de laatste.
Afgelopen week passeerde een gigantisch cruiseschip de kust bij Giglio. Naar verluidt wilde de kapitein een van zijn bemanningsleden een gunst doen door vlak langs de kust van zijn geboorteplaats te varen. Het schip liep tegen de rotsen en maakte slagzij. Daar ligt het nu, als een gevelde gigant.
Meestal zijn Italianen heel pompeus over hun eigen geschiedenis, en terecht. De kapitein van de Costa Concordia daarentegen had van de geschiedenis blijkbaar niet veel kaas gegeten. Had hij dat wel gedaan, dan was hij misschien wat voorzichtiger geweest toen hij langs Giglio voer.
Door Elon Heymans