Illustratie: Anne Brakema

Deze week: één en al positiviteit! Het gaat goed met de recessie, het CDA en de aandacht voor blanke vrouwelijke slachtoffers." />

Illustratie: Anne Brakema

Deze week: één en al positiviteit! Het gaat goed met de recessie, het CDA en de aandacht voor blanke vrouwelijke slachtoffers." />
Asset 14

Yes! Recessie!

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vijf korte commentaren in woord en beeld.

De Hofstad

Manke rentmeesters

Halleluja, het CDA heeft het licht gezien. Het strategisch beraad, dat de partij na desastreuze verkiezingen en nog desastreuzere peilingen moet helpen “herbronnen”, is tot de conclusie gekomen dat de hypotheekrente op de schop moet en dat de multiculturele samenleving niet mislukt is. Goh. Dat klinkt toch daadkrachtiger dan de oorspronkelijke doelstellingen om “sterker aanwezig te zijn bij andere organisaties en evenementen ('van Lowlands tot de Huishoudbeurs')”, “de balans tussen kwaliteit, vernieuwing en landelijke spreiding te waarborgen,” en “het historisch bewustzijn van het CDA te stimuleren met een eigen 'Canon van de Christen-democratie', die een prominente plaats krijgt op de website.” En dan moet de partij ook nog meer afstand nemen van een zekere gedoogpartner. Het wachten is nu alleen nog tot dit hoogst geheime rapport aanstaande vrijdag officieel gepresenteerd wordt.
In dezelfde week kwam Maxime Verhagen als laatste Nederlander tot de ontdekking dat hij geen vertrouwen inboezemt als leider en daarom niet de meest aangewezen Mozes is om zijn partij door de woestijn te leiden. Om alvast een voorschot te nemen op de opvolging kregen zes “vaandeldragers van het nieuwe CDA” drie (3!) pagina’s in de NRC om zichzelf te presenteren, want “het moet maar eens afgelopen zijn met het sorry-dat-ik-besta-CDA”. Hoe ze er vervolgens in slagen drie pagina’s lang geen enkele politieke uitspraak te doen, blijft me verbazen. Peter Vandermeersch, waarom geef je deze inhoudsloze carrièrepoetsers zoveel ruimte die je ook aan hard//hoofd had kunnen geven?
Raar maar waar: de partij van “we run this country” is al in 1994 weggevaagd, en toch zit die club van gemankeerde rentmeesters al tien jaar onafgebroken in de regering. Met als oogst: vier gevallen kabinetten en een gedoogconstructie. Gelukkig is er hoop. Wie jong is en bijdraagt aan het christendemocratisch gedachtengoed, kan namelijk tot 15 februari meedingen naar de Jan Peter Balkenende award. Wil de ware vaandeldrager opstaan?

Door Floris Solleveld

Commentaar

Yes! Recessie!

De werkeloosheid in de eurozone is tien procent. Maar dat cijfer is tenminste wel stabiel! Het werkloosheidscijfer in Nederland stijgt, maar dat betekent dat er meer huisvrouwen willen werken! Het is voor jongeren erg lastig om een baan te vinden, maar in vergelijking met Spanje valt het heel erg mee! En, afgelopen zondag in Buitenhof nog uit de mond van onze premier: dit jaar wordt het erger, maar Nederland behoort tot de drie rijkste landen ter wereld!
Ja! Laten we eens een andere kant van de recessie belichten. De positieve kant! Anders treedt er crisismoeheid op en dat kost lezers, kijkers, kiezers. Weet je, die dubbele dip is vast ergens goed voor. We gaan hier allemaal beter uit komen, toch? Merkel said so herself in haar nieuwjaarsspeech. Als dat geen hart onder de riem is voor al die vers afgestudeerden die stad en land afzoeken naar een vacature voor een middelmatige functie met een lullig loontje en een zeer tijdelijk contract, waar ze eigenlijk acht jaar ervaring voor moeten hebben, irrelevante kwaliteiten en voorál geen negen tot vijf mentaliteit, en waar ze tegen beter weten in op mogen solliciteren samen met driehonderd anderen.
Wie wel een baan had, maar die zojuist verloren heeft, mag ook niet sippen. Je wordt er gelukkiger van! Zie bijvoorbeeld het artikeltje ‘Ontslag is zo beroerd nog niet’ in het NRC Handelsblad van 14 januari: "Duizenden mensen zullen de komende maanden hun baan verliezen door de recessie. Is dat erg? Lang niet altijd." Want, zegt een loopbaancoach, "ontslag haalt mensen uit hun comfortzone. Dat is heel goed."
De pas afgestudeerde die zich zorgen maakt om zijn eigen toekomst, moet maar zo denken: wie geen baan heeft, kan ook niet ontslagen worden!

Door Kelli van der Waals

Nieuws in beeld

Uit de laatste peilingen blijkt dat de achterban van de PVV haar vertrouwen in de partij verliest.

Illustratie: Anne Brakema

Machtige Media

White man's burden

Nadat Joran van der Sloot afgelopen vrijdag in Peru werd veroordeeld tot 28 jaar cel voor de moord op Stephany Flores, heeft hij aangekondigd het vonnis nietig te willen laten verklaren. Reden hiervoor is volgens zijn advocaat dat de rechtbank Van der Sloots eerste bekentenis “nooit op waarde heeft geschat” - wat dat ook moge betekenen. Op de video van het politieverhoor vertelt Joran dat Stephany, die hij diezelfde avond had ontmoet bij een pokertoernooi, stiekem in zijn laptop had gekeken en een mail had gelezen “over een onderwerp dat hem pijn deed”.
Algemeen wordt aangenomen dat dit mailtje over de zaak Natalee Holloway ging. Joran zou Stephany hebben gewurgd om haar uit te schakelen; ze zou wel eens naar de politie kunnen gaan. Joran is nooit vervolgd voor de verdwijning van Natalee wegens gebrek aan bewijs, maar hij kon nog steeds worden opgepakt als er nieuwe informatie aan het licht kwam.
De moord op de 22-jarige Stephany – studente en dochter van een bekende Peruaanse zakenman – is bijna identiek aan de verdwijning van Natalee. Precies vijf jaar nadat de blonde cheerleader uit Alabama voor het laatst met Joran was gezien in een casino, ontmoette Stephany hem aan de pokertafel; het enige verschil is dat haar lijk wel is gevonden. De media-aandacht voor de twee slachtoffers werd evenwel behoorlijk onevenredig verdeeld: de televisieverslagen van Jorans arrestatie toonden alleen de beroemde foto van Natalee op de achtergrond.
Dit staat bekend als het Missing White Women Syndrome, waarin vermissings –of moordzaken rondom aantrekkelijke, jonge en blanke vrouwen afkomstig uit de upper middle class disproportioneel veel aandacht krijgen in de media. Vergelijkbare misdaden waarbij zwarte vrouwen, prostituees of mannen betrokken zijn kunnen rekenen op een klein berichtje in de lokale krant. Ook fotogenieke misdadigers als Joran zijn onweerstaanbaar: denk aan de bijna obsessieve manier waarop Peter R. de Vries hem al jaren achtervolgt. Het is een treurig gegeven dat de moord op Stephany nooit wereldnieuws was geweest zonder de link met Natalee Holloway. Natalee was het perfecte slachtoffer, Joran de perfecte moordenaar. Het wachten is op de Hollywoodfilm.

Door Sanne Rispens

Ver weg

De rotsen van Giglio

Zo’n 2600 jaar geleden voer een handelsschip langs de kust van Etrurië, het moderne Toscane. Beladen met kostbare handelswaar, waaronder metaalbaren, een van de meest gewilde producten in de Mediterrane handel, was het schip waarschijnlijk onderweg naar een van de havens van het antieke Etrurië. Zelfs in deze vroege periode, nog voor het ontstaan van de democratie in Athene, was dergelijk zeeverkeer aan de orde van de dag. Grieken, Phoeniciërs, en Etrusken bewogen zich over de Middellandse zee “als kikkers rondom een vijver”, zoals Plato later over de Grieken zou zeggen.
Maar toen dit schip het eiland Giglio passeerde, vlak voor de kust van Etrurie, lukte het blijkbaar niet om koers te houden. Het liep vast op de ondiepe rotspartijen voor het eiland en verging met man en muis.
In 1961 werd dit archaïsche scheepswrak door duikers ontdekt. Het zal de lokale bevolking nauwelijks verbaasd hebben. De zee rond Giglio was altijd al verraderlijk geweest; dit schip was vast niet de eerste geweest en ook zeker niet de laatste.
Afgelopen week passeerde een gigantisch cruiseschip de kust bij Giglio. Naar verluidt wilde de kapitein een van zijn bemanningsleden een gunst doen door vlak langs de kust van zijn geboorteplaats te varen. Het schip liep tegen de rotsen en maakte slagzij. Daar ligt het nu, als een gevelde gigant.
Meestal zijn Italianen heel pompeus over hun eigen geschiedenis, en terecht. De kapitein van de Costa Concordia daarentegen had van de geschiedenis blijkbaar niet veel kaas gegeten. Had hij dat wel gedaan, dan was hij misschien wat voorzichtiger geweest toen hij langs Giglio voer.

Door Elon Heymans

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Aucke Paulusma ging op studiobezoek bij kunstschilder Koen van den Broek. In de hoop inspiratie op te doen voor zijn eigen kunstenaarscarrière, bespreken ze de kunst. Lees meer

:Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje? 7

Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje?

Waarom blijft prachtige kunst soms onbekend? Janke Boskma kreeg kippenvel van Sōsaku hanga en dook in de Japanse kunstgeschiedenis. Lees meer

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ettie reageert voor een laatste keer op een brief van Jochum, door te schrijven over verdriet, kwetsbaarheid, woede en het belang van actief luisteren. Lees meer

:'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

Juul Kruse bekijkt de Zomergasten-aflevering van Sana Valiulina, waarin zij bovenal probeert hoop te houden en overeind te blijven tegen de achtergrond van immer grimmig Rusland. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer