Illustratie: Mirjam Dijkema

Demonstraties en geestverschijningen van Mauro Manuel en Diederik Stapel hielden ons wakker." />

Illustratie: Mirjam Dijkema

Demonstraties en geestverschijningen van Mauro Manuel en Diederik Stapel hielden ons wakker." />
Asset 14

Mauro guidant le peuple

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vier korte commentaren, in woord en beeld, van onze redacteuren.

Illustratie: Joost de Haas

Commentaar

Free Diederik Stapel

De grootschalige fraude met statistieken van Diederik Stapel, voorheen als sociale psycholoog aan de Universiteit van Tilburg verbonden, houdt de academische wereld al een tijd in zijn greep. Gisteren werd zijn mea culpa in de Volkskrant op bladzijde zeven gepubliceerd. Zelf zegt de hoogleraar te zijn bezweken onder de druk van buitenaf om beter en sneller te produceren, en voegt daar dan deze – ik neem aan weloverwogen – zin aan toe: “Ik hecht er aan te benadrukken dat de fouten die ik heb gemaakt, niet zijn voortgekomen uit eigenbelang.”
Het is moeilijk een man te geloven als hij zich jarenlang als een alfamannetje (of moeten we zeggen 'gamma-') op de borst heeft geslagen over het bereiken van prachtige resultaten van ‘uitgebreid’ onderzoek. Bakken met geld heeft hij binnengesleept, prijzen, intellectuele faam. Waarom zet iemand dat op het spel met een hoop gesjoemel aan data, als niet uit eigenbelang? Was het in het belang van de almachtige wetenschap? In het belang van de maatschappij?
Toch blijkt uit het begeleidende artikel dat er misschien wel degelijk een reden is om te geloven dat Stapel niet uit eigenbelang handelde. Het schijnt dat hij er geen geheim van maakte een hekel te hebben aan statistiek. Iedereen die ooit te maken heeft gehad met het uitvoeren van statistisch onderzoek kan het beamen: het is een draak van een klus, en SPSS een gruwel van een programma. Wie zou geen gegevens uit zijn duim zuigen als dat er toe leidt dat je nooit meer al die data en onleesbare handschriften hoeft te verwerken? Ik geef het hier openbaar en eerlijk toe: ook mijn eerste kwantitatieve onderzoek was geheel en volledig gefingeerd. En ik was zeker niet de enige in mijn jaar. Statistiek is een hel. Free Diederik Stapel!

Door Ava Mees List

Machtige Media

Aapjes kijken

Het succes van een demonstratie wordt bepaald door de mensen die naast je staan. En dat zijn volgens mij altijd ongewassen krakers en agressieve hippies. Het is verleidelijk om in dat vooroordeel te blijven hangen, zoals PowNews overkomt in hun berichtgeving over Occupy Amsterdam. De blogger Zombie zocht uit wie de vrienden zijn van grote broer Occupy Wallstreet. En wat blijkt? Punkers en politici gaan hand in hand met communisten, neonazi's, anti-globalisten en ayatolla’s.
Het is ook een soort aapjes kijken als gemakkelijk entertainment. Je hoeft echt geen moeite te doen om op het Beursplein een gek te vinden die bereid is om voor de camera in twee zinnen de economische crisis te verbinden aan George Bush en Otto von Bismarck. De organisatie doet haar uiterste best deze voorbeelden weg te zetten als individuele gevallen. Maar toch is er een patroon: alle deelnemers hebben een lange geschiedenis als critici van de moderne Westerse samenleving. Obama riep dat het anders moet, net als Khamenei en Hugo Chavez. Over een oplossing zijn ze het niet eens, maar de vele 'ja’s' van Occupy worden verbonden door een allesomvattende, verbindende 'nee'.
Het wachten is op een Nederlandse versie van de lijst. Een mooi overzicht van mensen die in de media hun steun verklaard hebben gecombineerd met de gezichten die op het Beursplein zijn verschenen. En als naast Emile Roemer ook het gezicht van Geert Wilders kan worden toegevoegd, dan hebben in Nederland ook een grote verbindende 'nee'. Wellicht is dat ook een zetje in de rug voor PowNews om eens wat meer te doen dan eeuwige schadenfreude en aapjes kijken.

Door Tim de Gier

Nieuws in beeld

Mauro guidant le peuple.

Illustratie: Mirjam Dijkema

De Hofstad

Misselijk beleid

Misselijkmakend: een achttienjarig Angolees jochie dat op zijn tiende zelf naar Nederland is gevlucht en inmiddels hier een heel leven heeft opgebouwd – Limburgs accent en voetbalclub inbegrepen – wordt door een CDA-minister – Limburgs accent vergezeld van stalen blik – het land uitgezet. Zo moet worden voorkomen dat andere allochtone kinderen straks ook niet terug naar hun geboorteland willen, waarvan zij de taal niet spreken, waar ze niemand kennen en waar de levensverwachting niet hoger is dan 39 jaar.
Overgeleverd aan de genade van een partij die zich baseert op ‘solidariteit’ als een van haar vier kernwaarden, deed de jongen nog een smeekbede. “Ik beloof dat ik altijd zal proberen van waarde te zijn voor Nederland”, schreef hij maandag in een brief aan de Kamer. “Laat mij alstublieft voor altijd hier blijven.”
Toch wisten 78 van de 150 kamerleden hun magen lang genoeg in bedwang te houden om Mauro’s verblijfsvergunning af te wijzen. Want het CDA wil regeren, wil macht, en daarom zal koste wat het kost de PVV tevreden worden gehouden.
Moge de stand van ons land ons kotsend over straat doen gaan, om de laatst overgebleven centen cultuursubsidie te verzamelen voor een aantal vliegtickets: naar Curaçao, voor Mauro, die daar, wat parlementsvoorzitter Asjes betreft, meer dan welkom is. En 78 enkeltjes Luanda. En speciaal voor meneer Bleker, als extraatje, kaartjes voor een voetbalwedstrijd van een lokaal Angolees team.

Door Kelli van der Waals

Zelf

Día de los Muertos

Op verschillende plekken in Nederland werd afgelopen weekend fanatiek Halloween gevierd. In provincies als West-Brabant en Zeeland werd er op Amerikaanse wijze ge-trick or treat, in de Randstad vond men voornamelijk als heksen en zombies verklede volwassenen op Halloween-feesten. Het katholieke Sint-Maartenfeest op elf november was altijd onze versie van Halloween, maar de Amerikaanse variant lijkt steeds meer opgang te maken. Originaliteit is in dezen ver te zoeken: op een kleinschalig Halloweenfeestje in Amsterdam telde ik zaterdagavond vijf mannen in djellaba, die waarschijnlijk goed paste bij hun ironische baard. Het merendeel van de vrouwen had gekozen voor een variant op de prinsessenjurk, inclusief kroontje. Misschien moeten we het nog een beetje leren.
Naast een excuus voor mannen om een jurk aan te trekken en voor kinderen om zich ziek te eten aan snoep, heeft Halloween een zeer complexe en ietwat griezelige oorsprong. Als officiële overgang van de herfst naar de winter is de periode rond 1 november altijd een moment geweest om stil te staan bij de dood en het bezweren van kwade geesten. Allerheiligen, Allerzielen, Día de los Muertos, Samhain: allemaal varianten op hetzelfde thema. Men geloofde dat in de nacht van de zonnewende de scheiding tussen de gewone wereld en het hiernamaals – of zelfs de hel – eventjes werd opgeheven: de geesten van overledenen en diverse demonen waren deze ene nacht in staat ons te bezoeken.
In alle commercie is het eren van de doden enigszins ondergesneeuwd (met Mexico als grote uitzondering), maar Halloween blijft een mooi moment om lekker te griezelen bij spookverhalen over verlaten Victoriaanse villa’s en geesten van onthoofde edelmannen. Het project Haunted Houses van schrijfster Corinne May Botz resulteerde in een boek met bijzondere foto’s van verlaten huizen waar het zou spoken; ook verzamelde ze de bijbehorende verhalen, die je kunt beluisteren op haar website. Haar wetenschappelijke benadering van het genre is verfrissend, en het blijft fascinerend om de bewoners van vermeende spookhuizen te horen vertellen over de legendes. Ga er de avond van deze Allerzielen voor zitten, en dompel jezelf onder in spookverhalen . Al is het maar om onze eigen spoken – Mauro, de eurocrisis, Stapel – even te vergeten.

Door Sanne Rispens

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Aucke Paulusma ging op studiobezoek bij kunstschilder Koen van den Broek. In de hoop inspiratie op te doen voor zijn eigen kunstenaarscarrière, bespreken ze de kunst. Lees meer

:Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje? 7

Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje?

Waarom blijft prachtige kunst soms onbekend? Janke Boskma kreeg kippenvel van Sōsaku hanga en dook in de Japanse kunstgeschiedenis. Lees meer

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ettie reageert voor een laatste keer op een brief van Jochum, door te schrijven over verdriet, kwetsbaarheid, woede en het belang van actief luisteren. Lees meer

:'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

Juul Kruse bekijkt de Zomergasten-aflevering van Sana Valiulina, waarin zij bovenal probeert hoop te houden en overeind te blijven tegen de achtergrond van immer grimmig Rusland. Lees meer

Een excuus in een klein restaurant

Een excuus in een klein restaurant

Ettie schreef een brief aan Jochum, die hem ontroerde. Hij besloot een brief terug te sturen over excuses, ouders en wat het betekent om zowel een cis-man én queer te zijn. Lees meer

Een goed passend hokje is nog steeds een hokje

Een goed passend hokje is nog steeds een hokje

Vorige week schreef Jochum een brief aan Ettie over zijn ervaring met queer-zijn, biseksualiteit en identiteit tijdens zijn jeugd. In deze brief reageert Ettie met haar eigen ervaring en vraagt ze zich af of iedereen queer zou kunnen zijn. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer