De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vier korte commentaren, in woord en beeld, van onze redacteuren.
Illustratie: Joost de Haas
Commentaar
Free Diederik Stapel
De grootschalige fraude met statistieken van Diederik Stapel, voorheen als sociale psycholoog aan de Universiteit van Tilburg verbonden, houdt de academische wereld al een tijd in zijn greep. Gisteren werd zijn mea culpa in de Volkskrant op bladzijde zeven gepubliceerd. Zelf zegt de hoogleraar te zijn bezweken onder de druk van buitenaf om beter en sneller te produceren, en voegt daar dan deze – ik neem aan weloverwogen – zin aan toe: “Ik hecht er aan te benadrukken dat de fouten die ik heb gemaakt, niet zijn voortgekomen uit eigenbelang.”
Het is moeilijk een man te geloven als hij zich jarenlang als een alfamannetje (of moeten we zeggen 'gamma-') op de borst heeft geslagen over het bereiken van prachtige resultaten van ‘uitgebreid’ onderzoek. Bakken met geld heeft hij binnengesleept, prijzen, intellectuele faam. Waarom zet iemand dat op het spel met een hoop gesjoemel aan data, als niet uit eigenbelang? Was het in het belang van de almachtige wetenschap? In het belang van de maatschappij?
Toch blijkt uit het begeleidende artikel dat er misschien wel degelijk een reden is om te geloven dat Stapel niet uit eigenbelang handelde. Het schijnt dat hij er geen geheim van maakte een hekel te hebben aan statistiek. Iedereen die ooit te maken heeft gehad met het uitvoeren van statistisch onderzoek kan het beamen: het is een draak van een klus, en SPSS een gruwel van een programma. Wie zou geen gegevens uit zijn duim zuigen als dat er toe leidt dat je nooit meer al die data en onleesbare handschriften hoeft te verwerken? Ik geef het hier openbaar en eerlijk toe: ook mijn eerste kwantitatieve onderzoek was geheel en volledig gefingeerd. En ik was zeker niet de enige in mijn jaar. Statistiek is een hel. Free Diederik Stapel!
Door Ava Mees List
Machtige Media
Aapjes kijken
Het succes van een demonstratie wordt bepaald door de mensen die naast je staan. En dat zijn volgens mij altijd ongewassen krakers en agressieve hippies. Het is verleidelijk om in dat vooroordeel te blijven hangen, zoals PowNews overkomt in hun berichtgeving over Occupy Amsterdam. De blogger Zombie zocht uit wie de vrienden zijn van grote broer Occupy Wallstreet. En wat blijkt? Punkers en politici gaan hand in hand met communisten, neonazi's, anti-globalisten en ayatolla’s.
Het is ook een soort aapjes kijken als gemakkelijk entertainment. Je hoeft echt geen moeite te doen om op het Beursplein een gek te vinden die bereid is om voor de camera in twee zinnen de economische crisis te verbinden aan George Bush en Otto von Bismarck. De organisatie doet haar uiterste best deze voorbeelden weg te zetten als individuele gevallen. Maar toch is er een patroon: alle deelnemers hebben een lange geschiedenis als critici van de moderne Westerse samenleving. Obama riep dat het anders moet, net als Khamenei en Hugo Chavez. Over een oplossing zijn ze het niet eens, maar de vele 'ja’s' van Occupy worden verbonden door een allesomvattende, verbindende 'nee'.
Het wachten is op een Nederlandse versie van de lijst. Een mooi overzicht van mensen die in de media hun steun verklaard hebben gecombineerd met de gezichten die op het Beursplein zijn verschenen. En als naast Emile Roemer ook het gezicht van Geert Wilders kan worden toegevoegd, dan hebben in Nederland ook een grote verbindende 'nee'. Wellicht is dat ook een zetje in de rug voor PowNews om eens wat meer te doen dan eeuwige schadenfreude en aapjes kijken.
Door Tim de Gier
Nieuws in beeld
Mauro guidant le peuple.
Illustratie: Mirjam Dijkema
De Hofstad
Misselijk beleid
Misselijkmakend: een achttienjarig Angolees jochie dat op zijn tiende zelf naar Nederland is gevlucht en inmiddels hier een heel leven heeft opgebouwd – Limburgs accent en voetbalclub inbegrepen – wordt door een CDA-minister – Limburgs accent vergezeld van stalen blik – het land uitgezet. Zo moet worden voorkomen dat andere allochtone kinderen straks ook niet terug naar hun geboorteland willen, waarvan zij de taal niet spreken, waar ze niemand kennen en waar de levensverwachting niet hoger is dan 39 jaar.
Overgeleverd aan de genade van een partij die zich baseert op ‘solidariteit’ als een van haar vier kernwaarden, deed de jongen nog een smeekbede. “Ik beloof dat ik altijd zal proberen van waarde te zijn voor Nederland”, schreef hij maandag in een brief aan de Kamer. “Laat mij alstublieft voor altijd hier blijven.”
Toch wisten 78 van de 150 kamerleden hun magen lang genoeg in bedwang te houden om Mauro’s verblijfsvergunning af te wijzen. Want het CDA wil regeren, wil macht, en daarom zal koste wat het kost de PVV tevreden worden gehouden.
Moge de stand van ons land ons kotsend over straat doen gaan, om de laatst overgebleven centen cultuursubsidie te verzamelen voor een aantal vliegtickets: naar Curaçao, voor Mauro, die daar, wat parlementsvoorzitter Asjes betreft, meer dan welkom is. En 78 enkeltjes Luanda. En speciaal voor meneer Bleker, als extraatje, kaartjes voor een voetbalwedstrijd van een lokaal Angolees team.
Door Kelli van der Waals
Zelf
Día de los Muertos
Op verschillende plekken in Nederland werd afgelopen weekend fanatiek Halloween gevierd. In provincies als West-Brabant en Zeeland werd er op Amerikaanse wijze ge-trick or treat, in de Randstad vond men voornamelijk als heksen en zombies verklede volwassenen op Halloween-feesten. Het katholieke Sint-Maartenfeest op elf november was altijd onze versie van Halloween, maar de Amerikaanse variant lijkt steeds meer opgang te maken. Originaliteit is in dezen ver te zoeken: op een kleinschalig Halloweenfeestje in Amsterdam telde ik zaterdagavond vijf mannen in djellaba, die waarschijnlijk goed paste bij hun ironische baard. Het merendeel van de vrouwen had gekozen voor een variant op de prinsessenjurk, inclusief kroontje. Misschien moeten we het nog een beetje leren.
Naast een excuus voor mannen om een jurk aan te trekken en voor kinderen om zich ziek te eten aan snoep, heeft Halloween een zeer complexe en ietwat griezelige oorsprong. Als officiële overgang van de herfst naar de winter is de periode rond 1 november altijd een moment geweest om stil te staan bij de dood en het bezweren van kwade geesten. Allerheiligen, Allerzielen, Día de los Muertos, Samhain: allemaal varianten op hetzelfde thema. Men geloofde dat in de nacht van de zonnewende de scheiding tussen de gewone wereld en het hiernamaals – of zelfs de hel – eventjes werd opgeheven: de geesten van overledenen en diverse demonen waren deze ene nacht in staat ons te bezoeken.
In alle commercie is het eren van de doden enigszins ondergesneeuwd (met Mexico als grote uitzondering), maar Halloween blijft een mooi moment om lekker te griezelen bij spookverhalen over verlaten Victoriaanse villa’s en geesten van onthoofde edelmannen. Het project Haunted Houses van schrijfster Corinne May Botz resulteerde in een boek met bijzondere foto’s van verlaten huizen waar het zou spoken; ook verzamelde ze de bijbehorende verhalen, die je kunt beluisteren op haar website. Haar wetenschappelijke benadering van het genre is verfrissend, en het blijft fascinerend om de bewoners van vermeende spookhuizen te horen vertellen over de legendes. Ga er de avond van deze Allerzielen voor zitten, en dompel jezelf onder in spookverhalen . Al is het maar om onze eigen spoken – Mauro, de eurocrisis, Stapel – even te vergeten.
Door Sanne Rispens