In de vaart der tijden vergeten we soms wat we de wereld aandoen. Maar er is altijd hoop. Een film van Simon Rouby." /> In de vaart der tijden vergeten we soms wat we de wereld aandoen. Maar er is altijd hoop. Een film van Simon Rouby." />
Asset 14

Simon Rouby

For the English version of the interview click here.

Hard//hoofd selecteert zorgvuldig uit een oerwoud aan mogelijkheden.
In ‘Hard//hoofd kiest’ wordt door de redactie een relatief onbekende muzikant, band of kunstenaar uitgelicht. Het is een keuze uit het werk van iemand die volgens hard//hoofd het waard is om te volgen.

La Marche is een animatiefilm van Simon Rouby. Over hoe we "in de toenemende vaart der tijden de ecologische crisis die onze planeet teistert niet meer kunnen overzien. Een uitnodiging om na te denken over de natuur en om hoop te blijven houden." Rouby vertelt over hemzelf en zijn werk aan de hand van vier vragen.

Waar kijken we naar?
La Marche is tot stand gekomen dankzij Naïa, een productiehuis in Parijs, dat me vroeg om een korte film te maken. Ze verzochten me om iets te maken dat mensen aan zou zetten na te denken over de ecologische crisis die nu aan de gang is. Naïa vond mijn vorige film mooi, Le Présage (The Omen), en stelde daarom voor om een man die door de geschiedenis loopt als hoofdpersoon te nemen.

Ik had al een tekening van acht meter lang liggen, die ik samen met mijn vriend Spé gemaakt had. Het was een verstild beeld van de evolutie zoals je die vaak ziet in schoolboeken over het Darwinisme. De tekening raakte aan het onderwerp, want het toonde een loop tussen de big bang en het eind der tijden. Ik had ook nog een shot van een lopende man uit Le Présage en had al tegen mezelf gezegd dat ik dit idee verder uit moest werken. Uit de mix van deze twee bestaande werken ontstond een derde.

Kun je iets vertellen over je werkwijze?
Meestal werk ik zo, met collages. Ik moet aan het begin allerlei elementen op tafel gooien om de witte pagina te bedekken, om er dan instinctief mee te spelen. Ik hou er niet van om na te denken. Ik weet niet of wil niet weten waar het naartoe gaat. Zo heb ik Le Présage gemaakt: dag na dag ging ik zitten en tekenen tot de film langzaam verschenen was. Pas daarna ging ik kritisch kijken om te bepalen wat ik kon doen om het geheel scherper en duidelijker voor de kijker te maken.

Tijdens het maken van La Marche wist ik dat ik maar acht weken de tijd had. Ik had het jaar daarvoor besteed aan samenwerkingen met vrienden zoals Teurk aan de Ferrofluids, of met Spé aan de tekeningen waar ik het eerder over had. De eerste maand was een soort van oogstmaand, waarin ik naar vrienden ging, telkens een paar dagen met hen samenwerkte en een hoop materiaal verzamelde. De tweede maand was heel intensief. Ik moest al het animatiewerk afmaken, alle ingrediënten samenvoegen en tegelijkertijd samenwerken met Pablo Pico voor de muziek.

Wat fascineert je?
Ik ben gefascineerd door de handeling van het lopen. Ik hou van de techniek die erachter zit, van het feit dat het een constant, voorwaarts gebrek aan balans is, dat voortdurend uitvloeit in een ritme. Ik loop zelf graag, ik maakte kunst tijdens het lopen: 's nachts ging ik de stad in met een spuitbus, uren lopen om te schilderen. Het activeert mijn lichaam en geest, ik ga goed ademhalen, zie dingen scherper, ik denk na. Dit gevoel wilde ik in mijn film stoppen: de animatie die je boven het hoofd van de hoofdpersoon ziet beweegt voortdurend over dit ∞ pad. Het teken dat we gebruiken voor oneindigheid. Het zou de oneindige voortgang van de wereld kunnen zijn waar we naar kijken... Tot hij stilstaat.

Wiens werk bewonder je?
Ik bewonder mensen die weten hoe ze moeten leven. Vredelievende strijders die met zichzelf in harmonie leven, die weten wie ze zijn en daarom open kunnen staan voor anderen. Ik bewonder mensen die niet alleen films maken over het disfunctioneren van de mensheid, maar die het ook voor elkaar krijgen om vrij te zijn van sociale druk en op een manier te leven die zij juist achten voor de wereld. Ik ben er nog niet, maar ik ben op weg. En ik heb voorbeelden om me heen die me mijn weg helpen vinden. Stap voor stap.

Mail

Videoredactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Het huis in mijn hoofd

Het huis in mijn hoofd

Wat als technologie je verbeelding probeert te esthetiseren? Mina Etemad bezocht in juni, tijdens de twaalfdaagse oorlog tussen Iran en Israël, de VR-voorstelling From Dust van Michel van der Aa. ‘Het zou troostend moeten zijn, maar hoe kan ik het rijmen met de realiteit hierbuiten?’ Lees meer

Naweeën

Naweeën

In Naweeën dicht Vlinder Verouden over vervellen, verpoppen, verschonen, volgroeien en legt zo het proces van veranderen vast. ‘Hier slaat de klok tien en stap ik uit spinseldraden slijmerig warm een / Laatste vinger die glijdt over de plastic bodem van een pot haargel.’ Lees meer

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wanneer de VVD pleit voor het bijhouden van gegevens over ‘culturele normen en waarden’ van mensen met een migratieachtergrond, over welke normen en waarden hebben ze het hier dan eigenlijk? Rocher Koendjbiharie neemt de eisen onder de loep die de politiek alleen stelt aan mensen die zichtbaar wortels elders ter wereld hebben. ‘Men wil geen vermenging van culturen en geen uitwisseling van gedachten. De echte eis is assimilatie en het afbreken van wortels.’ Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Journalist Rocher Koendjbiharie legt uit: 'Homoseksualiteit en vrouwenrechten zijn binnen rechtse kringen vaak pas relevant wanneer ze in relatie tot migratie besproken worden.' Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer