Voeren mannen ook onderling uitgebreide gesprekken over grensoverschrijdend gedrag? Alleen met vrouwen over dit soort onderwerpen praten is onvoldoende, aldus Jihane Chaara.
Het jaar is 2012 of 2013. Met een groep studiegenoten sta ik in een grote universiteitsruimte die zowel ontspanning als concentratie wil inspireren. We drinken waarschijnlijk koffie. Mijn cappuccino is waarschijnlijk doorspekt met suiker, de bittere smaak van koffie had ik toen nog niet omarmd. We voeren een verhit gesprek, waarmee ik wil zeggen dat ík verwikkeld was in een verhit gesprek. ‘Ik bedoel, mannen en vrouwen zítten toch ook gewoon anders in elkaar?' zegt de jongen met wie ik aan het discussiëren ben. 'Vroeger had je toch ook jagers en verzamelaars, het is toch ergens wel logisch dat bepaalde rollen nu ook gelden?’ Als mijn huid het had toegestaan was ik rood geworden, dat weet ik zeker, uit frustratie en teleurstelling en een gevoel waar ik mijn vinger nog niet op kan leggen. Met zoveel mogelijk kalmte dien ik hem van repliek. De rest van de groep luistert. Niemand valt me bij.
Inmiddels is het geen 2012 of 2013 meer. Alle mannen die ik ken weten wat ‘mannelijk privilege’ betekent. Ze weten wat het patriarchaat is en ze snappen dat ‘slut shaming’ en ‘victim blaming’ echt niet oké is. Ze weten ook dat het verstandig is om te zeggen ‘hey, stuur je zo je locatie als je naar huis fietst?’. Het is meer dan alleen feministisch jargon. Met deze mannen kun je praten over hoe het is om je als vrouw door de wereld te bewegen. En niet alleen dat: ze zijn open over alle giftige mannelijkheid die ze zelf ervaren. Ze zijn open, ze zijn respectvol, ze zijn feministisch. De mannen die het snappen, de goede mannen.
Ik heb zelden een man horen zeggen: 'Hey, dat was best seksistisch, bro'
En toch, anno 2022, zijn het veelal vrouwen die de kar moeten trekken. Als iemand dezer dagen iets seksistisch zegt of doet en vervolgens de discussie aangaat met een vrouw, is eenvoudig te voorspellen hoe de situatie zich zal ontvouwen. Vrouwen weten dat ze elkaar zullen bijvallen. Het is tegenwoordig ondenkbaar dat ik met iemand zou discussiëren over een misogyne opmerking en dat de vrouwen in de ruimte stil zouden zijn. Het is een onuitgesproken verbond. Maar waar zijn de mannen? Het gebeurt volgens mij zelden dat mannen hun vrienden aanspreken. Ik heb zelden een man horen zeggen: ‘Hey, dat was best seksistisch, bro.’ Waar zijn dezelfde mannen die de vrouwen in hun levens ernstig aankijken en ze beloven dat zij de goede mannen zijn?
Mijn vraag is: voeren mannen onderling gesprekken over gender, over grensoverschrijdend gedrag, over hun gevoelens, over de rol van vrouwen in deze wereld? Zitten mannen langdurig samen om uit te spreken dat ‘die opmerking van daarnet eigenlijk echt niet door de beugel kon’? Zeggen ze hetzelfde tegen elkaar als tegen ons?
Ik hoop het. Ik vermoed dat het te weinig gebeurt. Gesprekken over gender voeren we, zo blijkt, vooral met vrouwen.
Feministische mannen, laat je eens horen. Onderling, graag.
Beeld door Papaioannou Kostas via Unsplash.