Asset 14

Een mens zoals alle anderen

Een mens zoals alle anderen

Ik sta op Amsterdam Centraal, het is een zonnige nazomerdag en ik probeer naar station Bijlmer ArenA te komen. De afspraak waarvoor ik naar De Hoofdstad reisde bleek een ‘this could have been an e-mail’-situatie, en het lijkt me prima hier zo snel mogelijk weer weg te komen, maar er is gedoe met de treinen. Ik moet dus een stukje met de metro om vanaf Bijlmer naar Utrecht te kunnen reizen.

Meestal beweeg ik me in onbekende grote steden met een OV-fiets, waardoor ik constant verdwaal. Als die op zijn en ik met een bus moet: soit. Een tram: leuk om naar buiten te kijken. Maar metro’s jagen me de stuipen op het lijf. Al mijn leven lang word ik geplaagd door angsten: hoogtevrees, verlatingsangst, angst voor spinnen en weidse vlaktes en woestijnen, angst voor tattoos en nagellak en brand, angst voor narcose en langsrijdende treinen en braken en het verbaasde dus ook niemand dat een psychiater me ooit met een gegeneraliseerde angststoornis probeerde te diagnosticeren. Toentertijd was ik zelfs voor die diagnose bang, dus trok ik vroegtijdig de stekker uit de behandeling.

Met de meeste varianten kan ik inmiddels aardig uit de voeten: ze zijn minder geworden, of ik kan me eroverheen zetten of er op een andere manier een mouw aan passen. Ook aan de claustrofobie, maar die is nooit helemáál weggegaan, waardoor ik veel traploop en menig medemens mij plassend met open deur op een toilet heeft aangetroffen. De metro dus, mijn kleine nachtmerrie: het is een trein waar je in principe niet zomaar uit kan, tenzij die op een station staat. Dat is nog tot daaraantoe, maar hij rijdt onder de grond, door donkere tunnels waar de uitgangen kilometers uit elkaar liggen, en soms staat hij om onverklaarbare redenen stil in de duisternis zonder dat de deuren opengaan.

Ik weet niet of zij ook een bonkend monster in zich hebben dat eruit wil, maar het lijken mensen zoals ik.

Dingen die ik denk als ik in een metro zit:
- Ik moet normaal doen.
- Ik moet er nu uit.
- Ik word gek.
- Als het echt niet meer gaat, dan kan ik met de hamer het raam inslaan en door het kapotte raam de tunnel inlopen naar een uitgang, er hangen bordjes die een vluchtroute aangeven en ik heb een telefoon met een zaklamp dus ik kan iets zien.
- Mijn telefoon is bijna leeg dus als het niet meer gaat kan ik niks zien.
- Afleiding zoeken.
- Ademen.
- Het gaat voorbij.
- Als er brand ontstaat, dan is er overal rook die niet weg kan en dan zie ik niks en dan stik ik samen met alle andere mensen in deze tunnel.
- Even een vrolijk muziekje opzetten.

Google Maps geeft de bus niet eens als optie aan en ik besluit dat ik vind dat ik een mens ben dat prima in de metro kan zitten, zoals zoveel mensen doen. Ik trek mijn blik welbekende argumenten open: de straat oversteken is gevaarlijker, er gaat niks gebeuren, ik hoef alleen maar te gaan zitten. Dus ik stap de roltrap op, daal af, volg de bordjes, houd mijn OV-chipkaart voor de scanner. Hij staat al klaar, de metalen reuzeslang. Ik stap in, mijn handpalmen klam. De deuren sluiten, mijn hart bonst in mijn borstkas als een vuist die op een muur slaat. Ik zie mensen om me heen die op hun telefoon kijken, onderuitgezakt in een stoeltje hangen, hun tas onder hun arm klemmen.

Ik weet niet of zij ook een bonkend monster in zich hebben dat eruit wil, maar het lijken mensen zoals ik. Of liever gezegd: mensen zoals ik zou kunnen zijn. Ik zak onderuit op mijn stoeltje, trek mijn rugtas op schoot, open mijn telefoon met nog 15% batterij en scrol naar 'CUFF IT' van Beyoncé. Mijn hart klopt in mijn keel. 16 minuten blijven zitten, en ik kan doorgaan voor een mens zoals alle anderen.

Mail

Eva van den Boogaard is literatuurwetenschapper, docent en onderwijsinnovator bij St. Joost School of Art & Design en eindredacteur bij Hard//hoofd. Haar verborgen talent is slapen en haar minder verborgen talent twijfelen. Ze rent graag langs de Vecht, zingt met karaoke het liefst George Michael en droomt van een Heilige Birmaan als huisdier.

Bjorn Gort is een illustrator uit Oosterhout die altijd op zoek is naar nieuwe perspectieven. Hij speelt met de vormen van de werkelijkheid en gebruikt zijn lijnenspel om zijn blik op de realiteit weer te geven.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
het laatste
Automatische concepten 55

Mijn vader en ik, mijlenver uiteen

Hoe blijf je strijdvaardig als misstanden generatie na generatie niet worden opgelost? Marthe van Bronkhorst reflecteert op de relatie met haar vader en hoe ze verschillend met onrecht omgaan. Lees meer

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

Een koetjes-en-kalfjesgesprek tussen Eva en een collega in de trein wordt ongemakkelijk wanneer hij ongefundeerde aannames doet over haar privéleven. Lees meer

een persoon die naar hun eigen vervormde gezicht staart in de weerspiegeling van een telefoon

AI-angst

Wanneer Aisha in het bibliotheekcafé ineens met een human robot hybrid wordt geconfronteerd die rechtstreeks uit the Uncanny Valley schijnt te komen, lijkt het toppunt van haar industrialisatieverwarring bereikt. Lees meer

Baas in eigen brein

Baas in eigen brein

Marthe van Bronkhorst loopt in haar werk als psycholoog tegen een dilemma aan - is medicatie wel echt altijd de oplossing voor psychische problemen? Lees meer

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Eva slaapt de laatste tijd slecht. De nachtelijke hersenspinsels die ze compulsief noteert 'rieken een beetje naar waanzin'. Lees meer

Verliefde klimaatvluchtelingen

Verliefde klimaatvluchtelingen

Het is midden november en 17 graden. Twee geliefden kuieren het strand af en aanschouwen de vreemde schoonheid van het industriële landschap. Waar zullen ze gaan wonen als het water komt? Lees meer

Welkom in het circus van de dood

Het circus met één wild dier

Marthe van Bronkhorst verbaast zich tijdens een circusact die verkeerd afloopt over hoe laconiek het publiek reageert: "We hadden met zijn allen bij de galg kunnen staan, een standrechtelijke executie, een heksenverbranding – de popcorn was rondgegaan." Lees meer

Onthouden dat ik het even moet vergeten 1

Onthouden dat ik het even moet vergeten

Heeft iedereen zo'n fabelachtig goed geheugen voor schijnbaar onbenullige details, of ligt het aan Eva? Lees meer

Vriendschapsverdriet

Vriendschapsverdriet

Marthe van Bronkhorst worstelt met de abrupte beëindiging van een vriendschap. Lees meer

Automatische concepten 86

De lelijke waarheid van het wachten

Wachten is niet Eva's sterkste kant, zeker wanneer er hartstocht in het spel is. Lees meer

22 dingen om te onthouden uit 2022

22 dingen om te onthouden uit 2022

Marthe van Bronkhorst combineert plaktivisten, het WK en boze boeren in haar muzikale terugblik op 2022. Lees meer

Automatische concepten 84

Het probleem van degenen met een baarmoeder

Eva denkt terug aan alle keren dat haar bedpartners ervan uitgingen dat zij wel maatregelen zou treffen ter voorkoming van een zwangerschap. Lees meer

Automatische concepten 83

Je bent onironisch goed

Een muzikaal jaaroverzicht drukt Marthe van Bronkhorst met haar neus op het feit dat ze een onironische wansmaakhebber is. Lees meer

Mensen uit een ander leven

Mensen uit een ander leven

Tijdens een schrijfretraite op het Noord-Franse platteland ontmoet Eva van den Boogaard twee mensen met wie het meteen klikt. Maar zo snel het contact was gelegd, zo snel is het weer verbroken bij het afscheid. Of ziet ze ze nog terug? Lees meer

Column Marthe

De liefde tegen het systeem

Kan de liefde alle verschillen tussen mensen overwinnen? Marthe van Bronkhorst betwijfelt het na een vurig debat tijdens een date. Lees meer

Monddood

Schrijven is eigenlijk monddood maken

Je kan altijd over de rug van de ander schrijven, toch? Marthe van Bronkhorst raakt hierover in discussie op een literaire avond die steeds absurdistischer wordt. Lees meer

Een docent met een lichaam

Een docent met een lichaam

Ook wanneer Eva voor de klas staat is ze in de eerste plaats een mens met een lichaam dat behoeftes kent. Maar dat blijkt minder vanzelfsprekend dan het lijkt in het onderwijs. Lees meer

Stadsmens (v, jong, cynisch) zoekt boer

Stadsmens (v, jong, cynisch) zoekt boer

Marthe van Bronkhorst wordt in een sprookjesachtig eilanddorp geconfronteerd met haar cynisme. Lees meer

Dé vluchteling bestaat niet

Dé vluchteling bestaat niet

Marthe van Bronkhorst hoort bij de huisartsenpraktijk verhalen van vluchtelingen. Ze raakt gefrustreerd, omdat de politiek niet ziet 'dat een individu meer is dan twee vierkante meter ruimte en een lichaam dat gevoed moet worden'. Lees meer

Column: Objectief gelukkiger met onszelf

Objectief gelukkiger met onszelf

Ook op vakantie blijkt de tijd niet stil te staan, merken Eva en haar vrienden in Zuid-Frankrijk. Gelukkig gaan ze er qua uiterlijk alleen maar op vooruit, vindt één van hen. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel