Vorige week gebeurde er iets geks: ik maakte kennis met een grasmaaier. Hij was me met zijn zelfsturende, kunstmatig intelligente souplesse al een paar keer voorbijgereden, en stootte daarbij een zeurderig en luid knarsend geluid uit. Het toeval wilde dat ik net met mijn moeder op een yoga-meditatie-stilteweek in Italië was, op een erg grassig terrein dat blijkbaar veel onderhoud vereiste, dus ik mompelde op de eerste dag al direct iets als: ‘Ik kom hier voor mijn rust ja, tjonge poeh wat een opgefokt kloteding.’
Op de tweede dag werd het me te bont. We hadden net anderhalf uur yin-yoga gedaan onder leiding van Vera Schneider, onze ingevlogen yogi uit Frankfurt am Main, en het was me zowaar gelukt om de oefeningen zonder al te veel stress en prestatiedruk te voltooien. Toen ik naar buiten kwam en opgetogen naar de dining room liep voor een goede kop gember-citroen-kurkumathee, kwam de maaier snerpend en loeiend langs. Mijn zo zorgvuldig gereguleerde ademhaling schoot direct in een oncontroleerbaar hijgen en ik gromde: ‘Er worden tegenwoordig hele touringcars gemaakt die volledig stil rijden, is een geluidloze grasmaaier ZO moeilijk?’
‘Make space for the present,’ zei de maaier ineens. Ik bleef staan. Zijn gladde achterblad glom in de zon, zijn omvang had iets weg van een kleine hond. Hij draaide zich soepel naar me toe, zette zijn motor even uit en zei het nog eens: ‘Girl, make some space for the present.’ Zijn stem leek aan de voorkant uit een soort roostertje te komen, hij had een licht Italiaans accent maar ik kon hem goed verstaan. Voordat ik kon zeggen dat ik wel space wilde maken voor de present maar dat telkens als ik daarmee bezig was hij erdoorheen kwam zoemen, had hij zijn motor alweer ingeschakeld en trok hij verder over zijn maaistrook.
Later die dag, na de zogenaamde schemermeditatie, kwam hij weer langs. De lucht was paars en krekels sloegen meerstemmige golven door de avond. ‘Zzzzggggggggrrrrrr,’ deed de maaier, en er kwam iets wanhopigs in me naar boven. De krekels, het paars, zo mooi, zo puur, en dan die maaier, kon het verwoestender? ‘Feel your feet,’ zei hij toen hij voor mijn voeten stond. ‘Hey, girl, feel your feet. Feel your bones. You have bones – do you ever féél them?’
Ik wilde mijn moeder op de hoogte brengen van de zelfhulpteksten van de grasmaaier, maar ze was met Vera Schneider uit Frankfurt am Main in gesprek over chakra’s. Ik ging dus maar in bed liggen en voelde mijn voeten. Vlak voordat ik in slaap viel voelde ik ook mijn botten, ik voelde ze ineens echt, alsof ik niet meer alleen een pappige zee was van gevoelens en stress, maar ook een stevig raamwerk, een weerbaar bouwsel van beenderen en pezen en werkende gewrichten.
De volgende dag, na het ontbijt, kwam de maaier weer langs. ‘Hey,’ zei hij, ‘I won’t stop.’ Ik was op weg naar de tempel waar de ochtendyoga werd gegeven, mijn moeder liep met Vera Schneider voor me uit. Ik vroeg me af of ze sinds de avond ervoor eigenlijk wel waren opgehouden met praten. Ik wilde doorlopen maar de maaier reed voor mijn voeten, voerde zijn motor even extra op, het geluid leek op een optrekkende scooter en schalde over het retraite-terrein. ‘I won’t stop,’ zei hij nog eens.
‘That’s too bad,’ zei ik.
‘No really,’ zei hij, ‘girl I won’t stop. I’m never gonna stop. Ever.’
Iets later zat ik, omringd door zeventien vrouwen en één man, in kleermakerszit in de tempel. Vera Schneider sprak ons met gesloten ogen toe: ‘Be here, be with us.’ Ze ademde diep in, wij volgden. Buiten maakte de maaier rondjes, er zat iets treurigs in de manier waarop hij langs het raam van de tempel over het gras ragde. Ik luisterde goed. Hij was aan het zingen. ‘Deal with me,’ zong hij op de melodie van Lie la lie uit het refrein van Simon en Garfunkels The Boxer. ‘Deal with me girl, deal with me.’
Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.
Daphne Prochowski is een illustrator uit Groningen. Haar werk is te omschrijven als kleurrijk en verhalend.
