Asset 14

VIES

De vierde editie van De Videotheek, waarin de redactie sporadisch haar favoriete films tipt. Cinema à la carte voor iedereen die de IMDb top 250 al heeft doorgeploegd en op zoek is naar films die niet op ieder 'best of'-lijstje staan. Deze keer selecteerden wij films die ons doen walgen: gore grime, smerige special effects, misselijkmakende mise-en-scène en vunzige verhalen. Oftewel, een vieze videotheek.

Met illustraties van Marloes Toonen.

Braindead (1992) – Deze film is supervies. Hoofdzakelijk vanwege de "Sumatran rat-monkey" waardoor de moeder gebeten wordt. Veel meer dan dat nare beest kan ik me ook niet herinneren. En dat het een film van Peter - Lord of the Rings - Jackson is. Van hem zou je zoiets niet verwachten, maar kennelijk heeft hij nog een zombiefilm gemaakt, Bad Taste (1987). Die is vast nog veel smeriger. (Emy)

Dirty Dancing (1987) - De "vieze dansjes" in deze film zijn helemaal niet zo vies. Niet in de ogen van mensen die ouder dan 11 zijn. Er is eigenlijk niet zo veel smerigs aan deze film behalve het idee van een dansleraar. Maar Patrick Swayze is dood dus daar kan je (ik in ieder geval) niets slechts over zeggen... (Mees)

Dirty Pretty Things (2002) - Je denkt misschien dat deze film alleen in deze lijst staat vanwege het woord "dirty" in de titel, maar hij begint wel degelijk met een vieze scène: een werkster (Audrey Tautou) die in een hotelkamer een bloederig 'ding' uit de wc-pot trekt. Dirty Pretty Things was één van de laatste films die ik bij een videotheek huurde en hij was veel beter dan ik had gedacht. Hij stelt interessante vragen over illegaliteit en welvaart: wat is een nationaliteit? Waarom wij wel en zij niet? Hoewel dit in Londen speelt, moest ik vaak denken aan het feit dat de Amerikaanse economie zou instorten als alle illegalen uitgezet zouden worden. We hebben de inferieure, onzichtbare en wanhopige mens nodig voor kutklusjes en soms zelfs voor meer. Tautou speelt een Turkse, wat op zich al een feest is, maar tegenspeler Chewitel Ejiofor is ook erg sterk. Een aanrader. (Rutger)

La Grande Bouffe (1973) - In La Grande Bouffe besluiten vier levensmoeë burgermannen zich dood te vreten. Ze huren een luxueus huis en bestellen behalve een wanstaltige hoeveelheid eten ook een paar prostituees (en een wulpse schooljuf). Vreten, boeren, winden, kotsen, seksen op en in en tussen het eten, neukend eten, etend neuken, en dan de dood. En toch is dit een heel fijne film, jawel, ik heb genoten. Mét een maatschappijkritische betekenis. Denk daar maar eens over na (en anders is er ook nog altijd Google). (Joyce)

Happiness (1998) - Dankjewel Todd Solonz, dankzij jouw film heb ik nu voor altijd het beeld van een tegen het raam ejaculerende Philip Seymour Hoffman in mijn hoofd. En oh ja, ook bedankt voor de scène waarin de pedofiele vader tegen zijn zoon zegt dat hij hem niet zou neuken als hij de kans kreeg, maar zich in plaats daarvan zou aftrekken. Lelijke, vieze mensen. Freuds favoriete film. (Rutger)

The Human Centipede (2009) -  The Human Centipede heeft mij getraumatiseerd. Ik heb de film nooit gezien. Iemand heeft het me het verhaal gewoon verteld, dat was genoeg. Een aantal mensen worden door een sadistische dokter elk met de mond aan de anus van de ander vastgenaaid. Alleen de voorste overleeft: de vastgenaaiden sterven door de stront die ze gedwongen door hun keelgat krijgen. Op de meest onvoorspelbare momenten bespringt de gedachte aan die film mij en kan ik de beelden die ik me erbij vorm niet stopzetten. De vriend die mij de film vertelde vindt dat ik overdrijf: "Het is zo absurd dat je erom moet lachen!". Jawel, het kan wél. Als iemand zo'n walgelijk verhaal kan verzinnen, dan is er vast ook iemand die het kan uitvoeren. Bwaaark. (Joyce)

(De synopsis van) The Human Centipede II (2011) - Ik raad niet aan om de synopsis van deel 2 te lezen, zoals ik gedaan heb... De regisseur is overigens een Nederlander. (Melle)

Irréversible (2002) - Volgens veel mensen onkijkbaar door het geweld, de bruutheid van een verkrachting. Ik vond het allemaal wel meevallen. De film was heftig en ongeschikt om gezellig met je moeder te kijken, maar om hem nu onkijkbaar te noemen... Dat was jaren geleden. Ik was toen goed voorbereid aan de film begonnen, voorbereid op het ergste. Onlangs keek ik de film weer, althans, ben ik begonnen met kijken. Na ongeveer een kwartier heb ik hem uitgezet: ik trok het niet meer. Het was meer dan ik, of mijn maag, aankon. (Katrien)

Naked Lunch (1991) - Verslaafde typmachines met pratende anussen. (Sara)

Ôdishon/Audition (1999) – Ik was eens op bezoek bij mijn beste vriendin en haar Hongaar in Budapest. Na uitgebreid lanterfanten door die prachtige stad eindigden we een van die dagen in hun appartement. Het regende buiten en we besloten een filmavond te houden. Na één film achter de kiezen, begonnen ook onze magen naar iets verlangen. “Nee”, zei het Hongaarse vriendje, “we kunnen de pizza beter bestellen nádat we de volgende film hebben gekeken”. Aanstellerij, dacht ik nog. Dus bestelden we gewoon die pizza, en zodra deze binnen was startten we volkomen onwetend de volgende film: Audition, een Japanse film over een weduwenaar die een nieuwe vrouw wil vinden door nepaudities voor een niet bestaande film te houden. Hij kiest vervolgens natuurlijk een beetje een raar meisje om verliefd op te worden, maar tot dan toe geen vuiltje aan de lucht. Een enigszins vreemde maar ook een mooie, dromerige film. Niks aan ’t handje. Dat was ergens halverwege mijn pizza. Hoe de film zich verder ontwikkelt, wil en kan ik niet vertellen. De laatste twintig minuten heb ik door mijn vingers bekeken. Eén ding is zeker: sindsdien eet ik nooit meer pizza. (Zara)

Poltergeist (1982) - Er was vroeger een horrorfilm waarbij iemand voor de spiegel het vel van zijn eigen gezicht kapottrok. Daar moest ik van braken. Het was één van de Poltergeist-films. Hier heb ik het fragment gevonden, maar ik durf het nog niet te kijken. Het heeft echt een diepe indruk op me gemaakt (toen ik twaalf was). Jarentachtig-specialeffects zijn uiteindelijk toch de engste. (Hiske)

Problem Child 2 (1991) -  Als kind keek ik heel veel slechte Amerikaanse comedies (ik was een groot fan van de Police Academy-serie). De makers van dat soort films houden ook van vieze humor, iets waaraan ik echt een hekel heb. De goorste scène die ik ooit heb gezien, zit in Problem Child 2, waarin op een kermis dankzij een probleemkind een attractie te snel rond gaat, en IEDEREEN over IEDEREEN kotst. Kijken op eigen risico. (Rutger)

Salò o le 120 Giornate di Sodoma (1975) - Wie gaat zitten om Saló van Pier Paolo Pasolini te bekijken, trakteert zichzelf op een buitengewoon nare avond. Met Saló verfilmde Pasolini De 120 dagen van Sodom van Markies de Sade, maar transporteerde het verhaal naar 1944, in de Republiek van Saló, Mussolini’s door de Nazi’s ondersteunde vazallenstaat. De film handelt over vier Italiaanse notabelen die in de wetteloze staat achttien jongens en meisjes kidnappen en meenemen naar een oud landhuis. Daar wordt hen verteld dat ze, aangezien ze voor de buitenwereld sowieso al dood zijn, alles met hen kunnen doen wat ze willen. Pasolini maakte met de film een aanklacht tegen de gruwelen van het fascisme in het bijzonder en de mensheid in het algemeen en gaat daarin verder dan wie dan ook. In scènes waarvan het haast onmogelijk is om ze in één ruk te kijken, worden de jongeren vernederd, gemarteld en misbruikt door de vier notabelen, afgewisseld met onvoorstelbaar perverse verhalen, die aan het gezelschap worden verteld door drie ex-prostituees. Saló is een must-see. Ik heb hem één keer gezien. Maar één keer is genoeg. De beelden staan op mijn netvlies gebrand; en ik hoef hem nooit meer te zien. (Melle)

Saw (2004) - Ik had eigenlijk ook Braindead in mijn hoofd. Toen ik negentien was had ik een vriendje die die film elke dag keek met zijn vrienden en halve liters bier. Als een soort marteling keek ik mee op een middag, met de gordijnen gesloten. Uiteindelijk zat ik geloof ik gewoon in de andere kamer uit walging, terwijl ik de jongens hoorden hikken van het schaterlachen om weer dezelfde scènes. Ugh. Dezelfde groep jongens heeft me er ooit jaren later de Pathé in geluisd om Saw te kijken, maar alleen al na het zien van de poster rende ik in paniek de omhoog zoevende roltrap in tegengestelde richting af om mijn bioscoopkaartje in te ruilen voor The Chronicles of Narnia. Geef mij maar christelijke symboliek. Mmm, veilig. (Mees)

Taxidermia (2006) - Waar en wanneer ik Taxidermia voor het eerst zag, kan ik me niet meer precies herinneren. Het zal niet lang nadat de film uitkwam op DVD zijn geweest. Vreemd genoeg besef ik nu dat ik ook niet meer goed weet waar hij nu precies over ging. Ja, drie generaties van een Hongaars geslacht stonden centraal. Een soldaat in een grote oorlog, een kampioen tijdens communistische vreetwedstrijden en een taxidermist. Maar verder? Eigenlijk herinner ik me vooral het gevoel dat de film opriep: na de eerste tien minuten was duidelijk dat de spanning in deze film werd veroorzaakt door een soort viezigheidsvariant van de horrorsuspense. Het was niet dat je ieder moment kon worden verrast door een geest of een zombie, het was gewoon duidelijk dat dit resultaat van de zieke geest van György Pálfi op een ieder moment iets smerigs voor de kijker in petto kon hebben: smutspence of zoiets. Dat is de herinnering. In werkelijkheid is het vooral een buitengewoon originele en grappige film. Voor wie Hongaars spreekt en een sterke maag heeft: de film staat zonder ondertitels op youtube. (Jan)

The Thing (1982) - Horrorklassieker The Thing is lekker vies. Een poolexpeditie graaft een 'ding' op (jawel) en dat 'ding' leeft en is lekker smerig. Volgens mij heb ik zowel de 1982 als de 2011-versie (geregisseerd door een Nederlander) gezien. Ik weet niet meer welke viezer was, maar vies is het sowieso. Ik leerde deze horrorfilm trouwens kennen tijdens een college waarbij iemand flauwviel. (Anna)

Trainspotting (1996) – Een duistere trip met Schotse lowlifes door de smerigste hoekjes van Edingburgh. Deze film is, naast heel goed, ook heel erg vies. Pis vies. Poep vies. Dooie baby vies. Ik moet toegeven, het boek is wel viezer. Daar spuit junkie Mark Renton bijvoorbeeld op een gegeven moment heroïne in zijn penis; de enige plek waar zijn aders niet al geheel onbruikbaar geprikt zijn. Deze vieze scène heeft de film helaas (?) niet gehaald. Maar gelukkig blijft er nog genoeg over om van te smullen. (Zara)

Mail

Videoredactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Geen geld maakt ook niet gelukkig

Hard//hoofd zoekt een zakelijk assistent!

Wij zoeken een enthousiaste en veelzijdige zakelijk assistent (x/v/m) die ons zakelijke team wil versterken. In deze functie krijg je de kans om ervaring op te doen met de zakelijke en organisatorische kant van een literair tijdschrift en online platform. Lees meer

Het huis in mijn hoofd

Het huis in mijn hoofd

Wat als technologie je verbeelding probeert te esthetiseren? Mina Etemad bezocht in juni, tijdens de twaalfdaagse oorlog tussen Iran en Israël, de VR-voorstelling From Dust van Michel van der Aa. ‘Het zou troostend moeten zijn, maar hoe kan ik het rijmen met de realiteit hierbuiten?’ Lees meer

Het borrelt 1

Ortolaan

Liefde gaat door de maag, weet de chef in het verhaal van Fleur Klemann. Zorgvuldig bereidt hij al zijn ingrediënten én zijn geliefde: ‘Haar tong die ze langs haar vette lippen haalde, het rozige vlees.’ Lees meer

Naweeën

Naweeën

In Naweeën dicht Vlinder Verouden over vervellen, verpoppen, verschonen, volgroeien en legt zo het proces van veranderen vast. ‘Hier slaat de klok tien en stap ik uit spinseldraden slijmerig warm een / Laatste vinger die glijdt over de plastic bodem van een pot haargel.’ Lees meer

Het borrelt

Het borrelt

‘Vuur raakt water / en alles sist barst klapt fluit schuimt vergaat stijgt verdampt smelt breekt sterft’. Dieuke Kingma dicht over het moment dat het ondergrondse naar boven breekt: zoals bij vulkaanuitbarstingen, of de tweede symfonie van Mahler. Lees meer

Laboratoriumkinderen

Laboratoriumkinderen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In dit drieluik onderzoekt Louise van der Veen in vitro fertilisatie (IVF) als een mogelijke grond van het bestaan. Lees meer

:Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Een nieuw seizoen van Maandagavonden door Nwe Tijd, dit keer ook te beluisteren bij Hard//hoofd. Met Johannes Lievens die zich – tegen wil en dank – in het feestgedruis stort, Ellis Meeusen over de voorpret, Suzanne Grotenhuis met een pleidooi voor kleine vieringen en Freek Vielen opent de avond met twee anekdotes. Lees meer

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wanneer de VVD pleit voor het bijhouden van gegevens over ‘culturele normen en waarden’ van mensen met een migratieachtergrond, over welke normen en waarden hebben ze het hier dan eigenlijk? Rocher Koendjbiharie neemt de eisen onder de loep die de politiek alleen stelt aan mensen die zichtbaar wortels elders ter wereld hebben. ‘Men wil geen vermenging van culturen en geen uitwisseling van gedachten. De echte eis is assimilatie en het afbreken van wortels.’ Lees meer

Als de bodem niet dragen kan

Groeipijn

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Journalist Rocher Koendjbiharie legt uit: 'Homoseksualiteit en vrouwenrechten zijn binnen rechtse kringen vaak pas relevant wanneer ze in relatie tot migratie besproken worden.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer