Asset 14

De echte ‘sfeerboosdoener’ was de ME

Enge man

Kritiek op de vorm van een protest – in plaats van het onrecht waar de betogers tegen strijden – is de ultieme dooddoener van elk inhoudelijk gesprek. Zo ontkom je als organisatie altijd aan de inhoudelijke kritiek. Zo ook de afgelopen week, toen studenten, medewerkers en sympathisanten tweemaal de campus van de UvA bezetten om de UvA er toe aan te zetten om de banden met Israëlische universiteiten te verbreken, en duizenden de straat op gingen in support. De UvA, de politiek en veel media focusten zich bijna alleen op de vorm van de demonstraties, en totaal niet op de inhoud. Ik ga hier, als persoon die meerdere keren moest wegrennen voor politiehonden en volop bewapende ME’ers, graag even op in.

In veel van de inmiddels gepubliceerde artikelen over de demonstraties lees ik zinnen als: ‘Het begin van de demonstratie was vreedzaam, daarna sloeg de sfeer om.’ Dit klinkt alsof de demonstranten zélf de oorzaak van deze sfeeromslag, of in de woorden van de UvA, van de ‘sfeer van intimidatie’ waren. Dat is gewoonweg niet het geval.

Op maandag rond half negen ‘s avonds kwam er een groep van ongeveer tien mannen het bezette terrein binnen op het Roeterseiland. Zij zwaaiden met brandende fakkels en Israëlische vlaggen en waren het duidelijk niet eens met de bezetting (die overigens onder andere door Joodse mensen werd georganiseerd). Ze gedroegen zich erg gewelddadig en de licht ontvlambare tenten dreigden in de brand te vliegen. De Volkskrant heeft een uitgebreide analyse van deze situatie gemaakt en geconcludeerd dat er geen sprake was van antisemitische uitingen tijdens het gehele protest én dat de groep indringers duidelijk begon met de agressies. Wie de mannen waren, zegt de politie nog niet te weten.

Maar Elsevier Magazine weet dat wel: in een interview met twee van de mannen gaven zij aan te zijn gekomen met het doel om ‘bewust onrust te veroorzaken’, met als gevolg dat de sfeer om zou slaan, en de demonstratie ontruimd zou worden.

En ontruimd werd er zeker. Rond drie uur ‘s nachts begon de politie eerst de supportdemonstratie aan de overkant van het water, waar ik stond, te ontruimen. Het devies hiervoor leek: zo veel mogelijk angst creëren in een zo kort mogelijke tijd. Dit werd gedaan met de inzet van meerdere politiehonden en rijen aan ME’ers die, ik herhaal het nog maar eens even, een vreedzame supportdemonstratie die tegen een genocide demonstreren op de openbare weg, zo snel mogelijk uit de weg wilde helpen.

Direct daarna gingen andere groepen ME’ers aan de slag bij het kamp. Een shovel reed in op de barricade terwijl er nog mensen op stonden. De politie sloeg wild om zich heen en schopte mensen die op de grond lagen. Alles om zogenaamd ‘veiligheid’ te creëren. Dit is ook allemaal gefilmd. Uiteindelijk zijn er meer dan 150 mensen gearresteerd en nog veel meer zijn gewond geraakt.

Bij de bezetting en demonstraties die hier in de dagen erop volgden, sloeg de sfeer ook geen enkele keer om door de demonstranten zelf. Zij willen simpelweg gehoord en serieus genomen worden door een universiteit die doet alsof ze voor de dialoog gaan, terwijl het besluit tot een nieuwe gewelddadige ontruiming al was gemaakt. De echte sfeerboosdoeners waren keer op keer ME’ers in volledige rel-uitrusting, die bovenhands sloegen, schopten, pepperspray vol in gezichten spoten, met versterkte busjes inreden op demonstranten en politiehonden bij zich hadden.

Het buitenproportionele geweld* dat is gepleegd door de politie en dat wordt goedgepraat door de UvA onder het mom van ‘veiligheid voor de studenten’ onttrekt zich aan iedere vorm van het faciliteren van het demonstratierecht dat wij hier in Nederland in principe kennen. Door zich te verschuilen achter de zelf opgestelde spelregels rondom protesten zorgt de UvA er ook nog eens voor dat ze zich onttrekken aan het eigenlijke debat. Hoe kan een universiteit die in bijna elk curriculum aandacht besteedt aan dekolonisatie en de kritische blik van haar studenten, zich hier in de praktijk, wanneer het over hun eigen rol gaat, aan onttrekken?

* Zie voor een goed overzicht van het verloop van het eerste protest dit filmpje van Leftlaser. Let op: de beelden zijn schokkend, en laten heftig geweld zien. Voor een verdere inkijk van het extreme politiegeweld op 8 mei in Amsterdam, kun je deze video bekijken.


In de video hierboven zijn AT'rs/Ae's (arrestatieteam/eenheden) te zien, dat zijn ook de stillen als ze in burgerkleding lopen. Nu ze in uniform zijn, is het gewoon een arrestatie-eenheid. Ze hebben altijd dezelfde werkwijze, namelijk dat ze mensen aanwijzen waarvan ze denken dat het 'ophitsers' zouden zijn. Wanneer je het niet verwacht zijn er vervolgens twee of drie die een weg banen naar deze persoon door middel van geweld. Deze mannen arresteren de persoon in kwestie, en anderen geven rugdekking en trekken ze ook weer terug achter de ME-linie om ze hardhandig te arresteren. Zowel het doelwit als ook de omstanders krijgen hier geen enkele waarschuwing voor en worden uit het niets aangevallen.

Mail

Juul Kruse is chef Essay en Opinie bij Hard//Hoofd en schrijft soms ook.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer