Asset 14

Gewoon gelukkig

Biechtweek: Gewoon gelukkig

Yara heeft iets opmerkelijks op te biechten aan Lucas. Een kort verhaal van Emma Stomp voor de Biechtweek.

Misschien lag het aan het feit dat Yara opeens af wou spreken op een terras met felgekleurde parasols, waar mensen op luide toon over hun vakantie naar Ibiza aan het praten waren. En misschien lag het er ook wel aan dat ze meer plannen dan gewoonlijk maakte, dat ze Lucas opeens aan zijn arm meesleurde naar winkels waar de top 40-muziek luid uit de boxen schalde. Of dat ze haar berichtjes met uitroeptekens en hartjes afsloot en soms zonder duidelijk aanwijsbare reden naar zijn arm greep en heel hard moest lachen, alsof hij zojuist een hele goede grap gemaakt had.

Het voelde alsof ze in een ingewikkelde choreografie verzeild geraakt waren, waarbij Lucas steeds één tel achter liep. Net wanneer hij erachter kwam wat Yara bezighield, was zij alweer een stap verder. Niets liep meer synchroon.

Terwijl hij zijn fiets wegzette moest hij denken aan de dagen waarop alles nog wel synchroon liep. Toen Yara nog met haar dekens over haar hoofd getrokken in bed lag. Dat er langzaam een deuk in haar matras gekomen was omdat ze er niet van af wou komen. Niet dat hij perse terug wou naar die dagen, hij wist wel dat er heel erg veel verkeerd was aan het hebben van zo’n soort relatie. Maar in ieder geval was het makkelijk geweest. Het was makkelijk geweest om haar erbovenop te praten, om boodschappen te doen, om nuttig te zijn.

Yara zat al op het terras op hem te wachten, ze zwaaide wild met haar armen alsof ze zich vijfhonderd meter van elkaar af bevonden in plaats van tien. Lucas gaf haar een kus.
Ze droeg een bloemetjesjurkje dat hij nog niet eerder gezien had.

‘Ik heb cocktails voor ons besteld,’ zei ze.

Lucas moest denken aan een droom die hij die nacht had, waarin er een kat op zijn gezicht zat. Hoe hij geprobeerd had om de kat van zijn gezicht te trekken, maar de nagels van de kat alleen maar in zijn wangen bleven steken. Hoe hij langzaam buiten adem was geraakt.

Het liefste had hij die droom nu aan Yara verteld, maar iets in haar gezicht zorgde ervoor dat die droom opeens heel misplaatst aanvoelde.

‘Wat voor cocktails?’ vroeg hij in plaats daarvan.
‘Mojito’s,’ zei Yara en ze hield een haarlok tussen haar duim en wijsvinger. Alsof niets anders in de wereld er echt toe deed, alsof het er alleen maar om ging dat zij hier nu in de zon zaten. Ze leunde zelfs even achterover om haar ogen te sluiten, haar gezicht badend in het zonlicht.

De ober zette de cocktails op het tafeltje neer. Het zag er vrolijk uit: de felgekleurde rietjes en de blaadjes munt die door het glas dreven.
Yara trok één van de glazen gretig naar zich toe, als een jarig kind dat een cadeau naar zich toe trekt.
‘Proost.’ Ze hield haar glas in de lucht.
‘Proost,’ zei Lucas.

En hij moest denken aan de eerste keer dat hij Yara mee naar huis had genomen. Hoe ze op zijn bed naar The Smiths en Joy Division hadden geluisterd. Hoe Yara alle dingen voor hem had opgesomd waar ze nerveus van werd: kleine ruimtes, grote ruimtes, de zee, witte sauzen, mensen die heel vaak ‘ik wil niet lullig doen maar…’ zeiden, vissen, de gedachte dat ieder mens in zijn leven een spin opeet tijdens zijn slaap. Voor hij het wist was ze in huilen uitgebarsten. Ze had hem naar zich toe getrokken en zijn T-shirt nat gemaakt met haar tranen. Ze zei niet ‘sorry dat ik je hiermee lastig val’ of ‘normaal ben ik niet zo’. Ze zei überhaupt geen sorry. En Lucas was blij dat er meer mensen in de stad waren die niet precies wisten hoe ze zich staande moesten houden.

‘Ik moet je iets vertellen, Lucas.’ Yara roerde met haar rietje door het glas. ‘Ik weet niet precies hoe ik het moet uitleggen, maar ik ben gelukkig.’
Lucas keek naar een vrouw die een stukje overgebleven taart in een servetje probeerde te stoppen.

‘Nee,’ zei hij.
‘Hoe bedoel je nee?’
‘Je bent helemaal niet gelukkig. Je doet gewoon alsof.’
‘Ik ben anders al heel lang gelukkig. Veel langer dan je dacht. Jij bent diegene hier die ongelukkig is.’
‘Nee,’ zei Lucas weer alsof hij alleen maar door dat woord te herhalen ervoor kon zorgen dat de oude Yara weer tevoorschijn zou komen.

‘En ik wil naar Spanje deze zomer,’ ging ze verder. ‘Ik wil snorkelen en diepzeeduiken. En ik wil sangria drinken op een terras waar een man gitaar aan het spelen is.’
Ze had haar arm over de tafel heen gestoken en kneep zachtjes in zijn hand.
‘Nee,’ zei Lucas weer.

Mail

Emma Stomp (1994) schrijft over alles wat haar fascineert: van vreemde Mexicaanse gezegdes tot aan de mooiste uren in je lichaam. Eerder studeerde ze sociologie aan de UvA, waar ze nu werkt als communicatiemedewerker. Ze is dol op Wes Anderson films en vintagekleding en heeft minstens zo’n grote koffieverslaving als Lorelai Gilmore.

Eline Schipperen is in het dagelijks leven enorm gefascineerd door de mens. Waarom doen we wat we doen? En wat heeft dit voor invloed op de samenleving? Als illustrator verwerkt ze deze fascinaties in haar werk.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Het borrelt 1

Ortolaan

Liefde gaat door de maag, weet de chef in het verhaal van Fleur Klemann. Zorgvuldig bereidt hij al zijn ingrediënten én zijn geliefde: ‘Haar tong die ze langs haar vette lippen haalde, het rozige vlees.’ Lees meer

Naweeën

Naweeën

In Naweeën dicht Vlinder Verouden over vervellen, verpoppen, verschonen, volgroeien en legt zo het proces van veranderen vast. ‘Hier slaat de klok tien en stap ik uit spinseldraden slijmerig warm een / Laatste vinger die glijdt over de plastic bodem van een pot haargel.’ Lees meer

Het borrelt

Het borrelt

‘Vuur raakt water / en alles sist barst klapt fluit schuimt vergaat stijgt verdampt smelt breekt sterft’. Dieuke Kingma dicht over het moment dat het ondergrondse naar boven breekt: zoals bij vulkaanuitbarstingen, of de tweede symfonie van Mahler. Lees meer

Laboratoriumkinderen

Laboratoriumkinderen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In dit drieluik onderzoekt Louise van der Veen in vitro fertilisatie (IVF) als een mogelijke grond van het bestaan. Lees meer

Als de bodem niet dragen kan

Groeipijn

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Hondenvoer

Hondenvoer

Een overleden hondje zorgt ervoor dat moeder en dochter in een strijd belanden. Ze willen beiden laten zien wie er meer van het dier gehouden heeft. In dit verhaal van Keet Winter mondt die spanning tussen de twee vrouwen uit in een pijnlijk diner. Lees meer

Stranding

Stranding

'Ze ligt hier als aanklacht / op het land gespuugd / om de noodzaak tot evenwicht / tussen mens en water te benadrukken.' Angelika Geronymaki trekt je met dit gedicht over zelfbeschikking en milieuvervuiling mee, als de aangespoelde zeemeermin in een sleepnet gevuld met platvissen, sardientjes en haringen, en slingert je vanuit het zure zeewater op een strand met grijpgrage mannenhanden. Lees meer

 1

Een luik naar het verleden

De opa van Emma Stomp vertrok vanuit Curaçao naar Nederland. In haar gedichten observeert ze het gemis dat dat met zich meebrengt. 'Koop een wollen muts tegen de regen en kou, bid tweemaal daags voor je examens, denk aan thuis maar niet te veel, weet dat alles uiteindelijk is voorbestemd.' Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer