Asset 14

Een ontwapenende Raven van Dorst kaatste de bal regelmatig terug

Automatische concepten 76

De openhartigheid waarmee Zomergast Raven van Dorst het gesprek aanging met Janine Abbring sierde hen. Diezelfde openhartigheid verlangde hen van hun interviewer, zag Emma Stomp, die bij Van Dorsts pleidooi voor strijdbare eigenzinnigheid haar eigen vuisten in de lucht wierp.

‘Een beetje verliefd wordt iedereen op Raven, denk ik,’ schreef journalist Hanneke Groenteman voorafgaand aan de Zomergasten-uitzending met de presentator en muzikant. ‘.Met die ogen die altijd waakzaam zijn, ook als die schatert van het lachen […] of de ander pittig van katoen geeft zonder fluwelen handschoentjes. Op dat zuivere gevoel van wat deugt en wat niet deugt, zonder hinderlijk politiek correct te zijn.’

Het waren woorden waar ik me in kon vinden, want ook ik word een beetje verliefd op Raven wanneer ik naar Nachtdieren kijk, een programma waarin die in een oldtimer door nachtelijk Nederland rijdt om te zien wie nog wakker is. En ook een beetje jaloers trouwens, op de onbevangenheid waarmee Raven mensen de hemd van het lijf vraagt. Mensen die zich vervolgens volledig bloot durven te geven en vertellen over hun raadselachtige hobby’s, ongewone beroepen, moeizame familiebanden en angststoornissen.

Hoe zou het Raven vergaan als gast in plaats van presentator, vroeg ik me voor de uitzending af. Zou die last van podiumvrees krijgen als de regie uit handen zou worden genomen? Of zou het gesprek net zo moeiteloos – en vooral grappig – verlopen als in diens televisieprogramma’s? Dat laatste bleek al vanaf de eerste minuut het geval. ‘Janine Abbring, hallo. Daar zitten we dan op de caravan,’ luidden Ravens woorden en het beloofde gelijk een enerverende avond te worden.

‘Nou, toen ben ik maar op zoek gegaan naar Satan en wat ik zag beviel me wel’

Een avond die een lofzang voerde op de buitenstaanders en rebellie. In het eerste fragment pleitten Nirvana-leden Krist Novoselic, Kurt Cobain (demonstratief met een jas over zijn hoofd) en Dave Grohl voor meer underground muziek en kleine platenzaken. ‘Jongens met een mainstream smaak weten nu dat ze een band kunnen beginnen. Het is mooi dat wij daaraan hebben kunnen bijdragen,’ aldus een spottende Kurt. ‘Maar dat ideaal is er altijd al geweest in de underground.’

In een ander fragment zagen we een Sinéad O’Connor een protestlied zingen op een concert ter ere van Bob Dylan. Dapper, want dit gebeurde onder luid boegeroep omdat de singer-songwriter kort daarvoor op televisie een foto van de paus verscheurde. Ook de oprichter van de Satanskerk passeerde de revue; die hield een pleidooi voor het ontdekken van je ware natuur.

Raven vertelde hierover dat die als tiener daadwerkelijk gedemoniseerd was door een predikant in de kerk. ‘Hij kwam naast me staan, legde zijn hand op mijn hoofd en zei: ‘kunnen we samen bidden voor dit kind? Satan ga uit dit kind. Ik begon gelijk te huilen omdat ik me zo afgezonderd voelde van de rest.’ En later, met pretogen: ‘Nou, toen ben ik maar op zoek gegaan naar Satan en wat ik zag beviel me wel.’

Raven, die intersekse is, voelde zich al van jongs af aan anders dan de rest. Maar hoe het precies zat, werd pas op diens eind twintigste duidelijk.
‘Hoe kwam je daarachter?’ vroeg een geïnteresseerde Janine.
Raven, zichtbaar even twijfelend, maar daarna even openhartig als altijd: ‘Ja, eh whatever, ik was bij de gynaecoloog, want mijn ex-vriendin had hele lange nagels. […] Daar kwam ik erachter hoe het zat.’

Die openhartigheid sierde Raven zondagavond. Al leek hen diezelfde openhartigheid te verlangen van Janine Abbring, met wie hen regelmatig de verbinding zocht.

‘Hou jij eigenlijk van Nirvana, Janine?’ werd er al vroeg in de uitzending gevraagd. En later, gekscherend: ‘Wat doe jij eigenlijk voor de lol?’ En: ‘Ben jij eigenlijk seksueel, Janine?’ Alsof ze samen in de kroeg zaten in plaats van in een intellectueel televisieprogramma. Janine, die er zenuwachtig van leek te worden, wimpelde de vragen soms af, maar toonde zich ook opvallend kwetsbaar, door bijvoorbeeld een boekje open te doen over haar pestverleden. Wat Raven lukte in diens eigen televisieprogramma’s, lukte nu ook in het programma van een ander: op een ontwapenende manier de verbinding met de ander zoeken.

’Je wilt ook wel een keer iets anders zijn dan je gender of je geslacht’

Spannend werd het toen Janine aan Raven vroeg of die ooit het gevoel had gehad dat het leven überhaupt niet voor hen was bedoeld. Was dit niet een te pijnlijke vraag?

Raven, na een stilte: ‘Nou, ik denk dat ik het leven naar mijn hand heb moeten zetten.’ Iets later: ‘Je wilt ook wel een keer iets anders zijn dan je gender of je geslacht.’

In het fragment uit de documentaire Paris is Burning, over de ballroomscene in New York eind jaren tachtig, kwamen deze thema’s ook duidelijk aan bod. In de meest extravagante outfits paradeerden dragperformers over het podium waarbij verschillende categorieën werden uitgebeeld: van Parijse modellen tot aan militairen.

‘In het echte leven kan je alleen directeur worden met de juiste opleiding en kansen. Het feit dat je geen directeur bent, komt door de sociale hiërarchie,’ aldus dragartiest en ontwerper Dorian Corey. ‘Zwarte mensen komen nauwelijks hogerop en diegenen die het wel lukken zijn meestal hetero. Maar in een ballroom kan je iedereen zijn die je wilt. Je bent geen directeur, maar je ziet er wel zo uit.’

Volgens Raven liet de documentaire heel erg duidelijk het belang zien van een gemeenschap kiezen. ‘Ze maken hier met z’n allen een plek waar ze kunnen zijn wie ze willen zijn.’

Ravens openhartige overpeinzingen leverden een mooie avond op, waarbij je als kijker geen moment met gekromde tenen zat te kijken naar een ego dat moest worden hooggehouden. Raven verloor zich niet analytisch taalgebruik en toen Janine er een Latijnse spreuk in gooide was diens commentaar simpelweg: ‘Wat? Ik spreek geen academisch.’ Wat overigens niet wil zeggen dat Ravens antwoorden niet van een enorme intelligentie getuigden.

Aan het begin van de avond vroeg Janine of Raven zichzelf niet zielig vond door lange tijd een buitenbeentje te zijn geweest, maar dat is allerminst hoe de Zomergast zichzelf zag. Het er niet bij horen maakte de presentator en muzikant niet kwetsbaar of zielig, maar vooral strijdbaar: ‘Het is makkelijk om ergens bij te horen. Als je aan de lopende band verkering hebt, ga je dan nog zoeken of voor jezelf nadenken?’ Waarop alle buitenbeentjes (inclusief de schrijver van dit stuk) hun vuisten in de lucht gooiden. In een tijdperk waarin we steeds meer in het gareel moeten lopen, was het mooi om te zien hoe Raven een lans brak voor het anders-zijn.

Mail

Emma Stomp (1994) schrijft over alles wat haar fascineert: van vreemde Mexicaanse gezegdes tot aan de mooiste uren in je lichaam. Eerder studeerde ze sociologie aan de UvA, waar ze nu werkt als communicatiemedewerker. Ze is dol op Wes Anderson films en vintagekleding en heeft minstens zo’n grote koffieverslaving als Lorelai Gilmore.

Zach Danson is een beginnende Rotterdamse illustrator.  Zijn voornaamste materiaal is balpen waarmee hij louter mensfiguren tekent. Aldus Danson is huid en haar het meest interessante om te tekenen wat resulteert in immer herkenbare personages . Terugkerende thema's zijn imperfectie, hedonisme en knaagdieren.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
het laatste
Komiek schreeuwt tegen wolk

Komiek schreeuwt tegen wolk

Of je vertelt de waarheid, bent grappig en wordt vervolgens gecanceld, óf je bent ‘politiek correct’ en daarmee helemaal niet meer grappig. Daar wil Jihane Chaara het even over hebben. Lees meer

illustratie van een meisje in een tent waarin ze leest en veel spullen om zich heen heeft staan, in contrast met de paarse lucht buiten

De magen zagen bleek in dit licht

'Ik heb een onstilbare behoefte mensen van hier te ontmoeten / op zoek naar een bewoonbare waarheid.' De gedichten van Angelika Geronymaki worden bevolkt door bietjes, bralhonden en bulderende koeien: lijfelijke poëzie die je voelt en proeft. Lees meer

Automatische concepten 55

Mijn vader en ik, mijlenver uiteen

Hoe blijf je strijdvaardig als misstanden generatie na generatie niet worden opgelost? Marthe van Bronkhorst reflecteert op de relatie met haar vader en hoe ze verschillend met onrecht omgaan. Lees meer

Illustratie van twee bomen. De bomen zijn wit en kaal, en je ziet hun wortels en takken voor een achtergrond van een groene en paarse gradiënt.

Van bladeren tot wortels: liefhebben zonder te verliezen

Hoeveel van jezelf lever je, dan wel niet onbewust, in om samen te kunnen zijn met een geliefde? Stefanie Gordin onderzocht wat Rainer Maria Rilke, Herman Hesse en bell hooks hebben geschreven over deze dynamiek. Ze probeert een antwoord te vinden op de vraag: Wat ging er mis in haar vorige relatie, waar ze juist zo duidelijk hadden afgesproken elkaar niet te verstikken? Lees meer

Over het lijk van Picasso

Over het lijk van Picasso

Ferenz Jacobs onderzoekt, vijftig jaar na het overlijden van Picasso, hoe groot de prijskloof tussen commerciële kunst van mannen en vrouwen nog is. Lees meer

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

Een koetjes-en-kalfjesgesprek tussen Eva en een collega in de trein wordt ongemakkelijk wanneer hij ongefundeerde aannames doet over haar privéleven. Lees meer

Illustratie van een vrouw die een deur opent en daarachter een wereld van verschillende kleuren ziet

Rust Roest

Met dit verhaal waarin surrealisme en de werkelijkheid op een poëtische manier in elkaar overlopen, won Chris Kok de Debutantenschrijfwedstrijd van Editio. Lees meer

een persoon die naar hun eigen vervormde gezicht staart in de weerspiegeling van een telefoon

AI-angst

Wanneer Aisha in het bibliotheekcafé ineens met een human robot hybrid wordt geconfronteerd die rechtstreeks uit the Uncanny Valley schijnt te komen, lijkt het toppunt van haar industrialisatieverwarring bereikt. Lees meer

Kamer aan zee

Kamer aan zee

Twee mensen ontmoeten elkaar: de een werkt in een hotel en de ander wordt niet vaak tegengesproken. Wat volgt zijn een strandopgang, cocktails en een gedeelde sigaret. Lees meer

Baas in eigen brein

Baas in eigen brein

Marthe van Bronkhorst loopt in haar werk als psycholoog tegen een dilemma aan - is medicatie wel echt altijd de oplossing voor psychische problemen? Lees meer

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Vivian Mac Gillavry schreef een reeks korte verhalen over de vragen waarmee we achterblijven vlak na de dood van een dierbare, van 'Wanneer besloot hij dat hij gecremeerd wilde worden?' tot 'Welke schoenen zijn gepast voor de uitvaart?'. Lees meer

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Eva slaapt de laatste tijd slecht. De nachtelijke hersenspinsels die ze compulsief noteert 'rieken een beetje naar waanzin'. Lees meer

De tastbare droom van Escher

De tastbare droom van Escher

Ferenz Jacobs schreef over Espai XC, het Escher-achtige huis van kunstenaar Xavier Corberó: fotogeniek, maar ook verwarrend. Lees meer

Verliefde klimaatvluchtelingen

Verliefde klimaatvluchtelingen

Het is midden november en 17 graden. Twee geliefden kuieren het strand af en aanschouwen de vreemde schoonheid van het industriële landschap. Waar zullen ze gaan wonen als het water komt? Lees meer

Mijn buurjongen 1

Mijn buurjongen

"In hun vriendschap waren ze onaantastbaar, als een groep soldaten voor een veldslag." Een kwetsbaar kort verhaal van Lars Meijer waarin tractors worden opgegeten, kleedkamers vol stoom hangen en geheimen worden ontdekt. Lees meer

Welkom in het circus van de dood

Het circus met één wild dier

Marthe van Bronkhorst verbaast zich tijdens een circusact die verkeerd afloopt over hoe laconiek het publiek reageert: "We hadden met zijn allen bij de galg kunnen staan, een standrechtelijke executie, een heksenverbranding – de popcorn was rondgegaan." Lees meer

Een ongelukje in Niemandsland 3

Een ongelukje in Niemandsland

Hoe weet je of dat wat je kiest het juiste is? Een kort verhaal van Stefanie Gordin over liefde, zwangerschap en autonomie. Lees meer

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

Er is jarenlang gestreden, maar onlangs werd bruinkooldorp Lützerath hardhandig door de Duitse politie ontruimd. Een gesprek over representatie, politiegeweld en de kernboodschap van ‘Lützi Lebt'. Lees meer

Onthouden dat ik het even moet vergeten 1

Onthouden dat ik het even moet vergeten

Heeft iedereen zo'n fabelachtig goed geheugen voor schijnbaar onbenullige details, of ligt het aan Eva? Lees meer

Stuur je pitch in voor Hard//hoofd Magazine #3! 2

Stuur je pitch in voor Hard//hoofd Magazine #3!

Stuur uiterlijk 28 februari je pitch in voor de derde editie van Hard//hoofd Magazine, met als thema: ‘Aaah!’. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel