Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'Wat maakt je blij?'
Hobbyclub: doe het iedere week
✩✩✩✩✩
Rose Doolan
'Sinds twee maanden kom ik wekelijks met mijn muzikantenvrienden bijeen. Voor elke sessie schrijven we een nieuw lied dat we dan ten gehore brengen. Het is fantastisch om zo veel redenen. Het is een stok achter de deur, dus in plaats van alleen muziek te wíllen schrijven, doen we dat ook allemaal. Ook alle onzekerheden die bij het creatieproces horen (dit lied is te lelijk en ik ben een slechte muzikant) mogen er zijn en dikwijls blijkt dat dat ze nergens op slaan. Deze bijeenkomsten zijn zo bijzonder, dat ik na elke sessie naar huis ga met brandstof voor de hele week. Dat komt doordat je het creatieproces deelt, doordat je aangemoedigd wordt, door de vreugde die ontstaat wanneer je een passie met je vrienden deelt en door dingen die zich niet in woorden laten vangen. Ik schrijf dan misschien muziek, maar een hobbyclubje kan je oprichten ongeacht de kunst die je beoefent en maakt. Vind je hobbyfamilie en kom samen, deel het geluk en de worstelingen, en word de hele week blij.'
Ik wil geen hond zijn: au, au, au
✩✩✩✩✩
Eva van den Boogaard
'De liefde is een riskant onderwerp om over te schrijven: wat is er toe te voegen aan alle woorden die daaraan gewijd zijn in poëzie, muziek, literatuur, gesprekken, dagboeken, boeketreeksen of zinloze gedachtespinsels? Ik wil geen hond zijn van Alma Mathijsen zorgt ervoor dat die vraag ineens wordt beantwoord: een rauwe, persoonlijke en ongecensureerde beschrijving van de meest afschuwelijke vorm van liefdesverdriet. Het is een novelle die weg leest als een trein en door een nietsontziende eerlijkheid en een surrealistische verhaallijn clichés vermijdt. Dit boek is pijnlijk herkenbaar voor iedereen die maanden niks anders kon dan huilen omdat een relatie stuk liep. Helaas komt deze twijfelachtige eer ook mijzelf toe, en ook al is dat al jaren geleden, de tranen biggelden afgelopen week tijdens het lezen weer rijkelijk over mijn wangen. Au au au, zo mooi.'
Kerstmarkt: ontroerend kapitalisme
✩✩✩✩✩
Else Boer
'Kerst komt eraan! Als ik op de romcoms afga die Netflix me aanraadt, geloven we massaal in liefde, magie en familiediners die niet eindigen met een dutje op de bank. Hoewel ik mijn kinderlijke verwondering het grootste deel van het jaar wel kwijt ben, ben ik behoorlijk gevoelig voor het kerstvirus. Ik kan met tranen in mijn ogen kijken naar een scheef hangende kerstster voor de vitrage.
Een van de dingen die die kerstmagie een duwtje in de rug kan geven is de traditionele kerstmarkt. Natuurlijk, het is behoorlijk kitsch om mensen in Dickens-outfit een kerststal te zien verkopen. Maar het is óók aandoenlijk, net als de handbeschilderde kerstballen en de zorgvuldig uitgestalde sjaals. En zeg nou zelf: ontroerende taferelen gemixt met meedogenloze consumptiedrift, wat is er typischer kerst dan dat?
Als je je ogen een klein beetje dichtdoet zijn die kerstlichtjes die overal hangen net echte sterren. Vijf sterren.'
Beeld: Guillaume Anne van der Brugghen, Vier studies van een hond (1868), via Rijksstudio.
