Asset 14

Heiland

Sint Eustatius is een religieus eiland. Het passieve, doelloze gevoel dat het hele eilandgebeuren bij mij losmaakt wordt door de bevolking ruimschoots gecompenseerd met fanatiek (bij)geloof. Na een paar weken vruchteloos aan mijn scriptie gewerkt te hebben in een hotelkamer, verhuis ik met drie kersverse huisgenoten naar een huurhuis. Toch wat voordeliger. Ik ben in het licht van bovengenoemd religieus fanatisme niet verbaasd als het enige stukje esthetische aankleding dat we daar aantreffen een schilderijtje van Jezus Christus is. Het ligt ergens achteloos op tafel, misschien door iemand vergeten. Of misschien is het goed Statiaans gebruik om zo je huurders te beschermen tegen de duivel. De eerste dagen blijft hij vrijwel onopgemerkt liggen, tot ik de kaalheid van het huis zat ben en bij gebrek aan beter onze Heiland ophang. Het blijkt het begin van een roerige tijd, die ons heidenen danig op de proef stelt.

Huisgenoot Bart is de eerste die onze nieuwe vriend opmerkt: 'Hè nee, wat is dat? Waarom hangt dat daar?'
'Dat is Jezus.'
'Waarom hang je dat op?'
'Gezellig toch?'
Bart lijkt niet overtuigd van mijn toch zo vurig pleidooi en de volgende dag hangt J.C. met zijn gezicht naar de muur. Flauw natuurlijk, dus ik besluit zijn uitzicht te herstellen. De volgende ochtend is het opnieuw Bart die een probleem met hem heeft.
'Ik zag 'm zo zitten vannacht. Daar in die stoel.'
'Wie?'
'Hij.' Bart wijst naar het schilderijtje. 'Ik word om drie uur 's nachts wakker, ga even naar de keuken om wat drinken te halen, zit ie daar.'
Spooky, maar voor mij geen reden om het schilderijtje weg te halen. Bart drinkt elke dag veel bier, is in zijn nadorst misschien half wakker geworden en al dromend naar de keuken gestrompeld.

zomercolumn 4

Illustratie: Agnes Loonstra

Dat we hem eigenlijk stiekem wel geloven, blijkt een paar dagen later tijdens onze wekelijkse vrijdagavondbarbecue. Op de een of andere manier komt het gesprek op onze Jezus en Bart is het nu echt zat. Hij smijt het schilderijtje de tuin in tussen de palmbomen.
'Ik meen het! Ik hou daar niet van, dat soort schilderijtjes en dingetjes! Weg!'
Ik weet niet hoe snel ik de tuin in moet rennen, met huisgenoot Lennart op mijn hielen die opeens ook erg vatbaar blijkt voor het spirituele. Een gevoel van onheil bekruipt ons bij de gedachte dat we het Lam Gods zomaar in het donker onder de palmbomen zouden laten liggen.
'Als er 's nachts íemand in je stoel moet zitten, dan toch het liefst Jezus,' zeg ik stellig en Lennart knikt heftig mee. Hij blijft bij ons. Klaar.
Maar wáár hij dan in ons huis moet verblijven weet niemand. Het wordt een soort running gag om de Messias 's nachts stiekem bij elkaar op de kamer te zetten. Want hoewel we hem dus niet kwijt willen, wil ook niemand zijn starende blik op zich gevestigd hebben.

Tijdens een avondje uit eten loopt het uit de hand. Niet alleen hebben we Jezus in huis, Bart biecht op 's nachts elke keer rond hetzelfde tijdstip wakker te worden en stemmen te horen. Ook Lennart ligt vol angst in bed. Hij hoort vreemde geluiden en het hek om onze tuin rammelt, alsof het steeds open gaat. We weten het zeker: we worden belaagd door geesten.
’Ghosts?’ Onze serveerster Mariska leeft helemaal op.
'Let me tell you!' begint ze, en wat volgt is een intens verhaal over haar nekharen die soms opeens overeind gaan staan, onzichtbare handen die ze voelt op haar heupen en onverklaarbare voetstappen op haar zolder. En niet te vergeten: flessen drank die zomaar van hun plank vallen.
'Then they are angry because they want alcohol,' verzekert ze ons.
We hangen aan haar lippen en prenten haar goede raad in ons hoofd:
'When you get home after midnight always walk in backwards so the bad spirits can't follow you inside. Or just take off your shirt.'

Bij thuiskomst (we zijn allemaal achteruit naar binnen gelopen) ontstaat de zoveelste discussie over huisgenoot J.
'Maar Jezus kun je nog wel het best tegenkomen 's nachts! Jezus doet je geen kwaad,' predikt Lennart.
'Wie weet was het nog veel erger geweest als we hem níet in huis hadden,' val ik hem bij. Maar vervolgens lig ik doodsbang (en ok, enigszins aangeschoten) in bed. Wat als Jezus straks echt in de kamer staat? Ik heb toch liever dat hij zijn goede werk achter de schermen verricht. Ik voel me weer het kleine meisje dat na haar oma's verhaal over heilige Bernadetje van Lourdes vreesde voor een Maria-verschijning aan haar bed. Wat is er toch aan de hand met ons eens zo nuchtere mensen? Is onze bekering op handen, en onze inburgering dus bijna compleet? Zijn we besmet met Statia’s zesde zintuig? Ons nieuw verworven geloof levert tot nu toe niet veel meer op dan paranoïde paniek, maar de Verlosser laat ons niet los. En hij lijkt te willen zeggen: 'Welcome to Statia'.

__
Marijn Klok won onze columnwedstrijd en schrijft in augustus elke woensdag over haar zinloze zomer op St. Eustatius. Ze studeerde Nederlands en Journalistiek & Nieuwe Media in Leiden en werkt als freelance tekstschrijver en journalist.

Mail

Agnes Loonstra is een illustrator uit Utrecht die, naast het maken van kleurrijke en humoristische illustraties en animaties, ook zangeres is in de Nu-Folk band Wooden Soldiers en retro-act Charmony. Ze houdt ook erg van katten en elpees.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer