Asset 14

Glory hole

Glory hole

Met mijn broek op mijn enkels tuur ik naar een klein rond gat in de wc-muur, net iets groter dan een medaille. De randen zien er rafelig uit, alsof iemand met veel moeite een opening heeft gepeuterd. Achter het gat beweegt een schaduw, ik ontwaar de contouren van een lens. Dit moment duurt niet meer dan een seconde, maar het lijkt een eeuwigheid; waarom moet ik uit alle plees op de luchthaven van San Francisco juist die kiezen waarin een idioot zich met camera verstopt?

Openbare toiletten zijn vreemde tussenplekken, ze liggen steevast verscholen aan de achterkant van gebouwen, in kelders of servicegangen. Niet zelden is het een slagveld vol losse stukjes papier, pislucht en plakkerige vloeren. Zo ook hier: de toiletspiegels zijn gebarsten en één wc-hokje is met rood-wit lint afgezet. Waarom ben ik niet omgekeerd bij de aanblik van dit strijdtoneel? Terug naar waar het veilig is. Maar een gevonden plee geef ik niet zo makkelijk op, ook niet voor een anonieme camera.

'Waarom moet ik uit alle plees op de luchthaven van San Francisco juist die kiezen waarin een idioot zich met camera verstopt?'

Terwijl ik recht in de lens kijk vraag ik me af wie er door het gat gluurt. Is het een linkmiegel die materiaal zoekt voor zijn online handel? Een verveelde reiziger die zijn duty free gadget uitprobeert? Of misschien is de lens een beveiligingscamera die over de goede zeden waakt. Dit is wél Amerika, het land waar paranoia en commercie de grens tussen privé en publiek doet vervagen, waar je totale transparantie opgedrongen krijgt of je het nu wilt of niet. Is de camera onderdeel van het almaar uitdijende surveillance-netwerk? Openbare toiletten zijn immers niet alleen plekken waar menselijk afval wordt geloosd, maar het zijn ook vrijplaatsen voor louche handel, brekebenen, temeiers, bangabanga of de rust om een lijntje te snuiven. De kleine stinkende hokjes zijn wonderlijke toevluchtsoorden, de openbare toiletgang voert ons weg uit de bovenwereld naar een onderbuik en biedt ruimte aan het verbodene en het afwijkende.

Ik sluit mijn ogen en draai mijn oor naar rafelige gat, zachtjes hoor ik het zoemen van een camera, een ademhaling, het lichtjes ophalen van een neus, een vinger die over knopjes glijdt. De geluiden onthullen iemand die geconcentreerd iets in beeld wil brengen. Maar wat? Een pisstraal, de naakte billen van een reiziger of het wegspoelen van een drol? Wat voor bevrediging zoekt de lens? Of ben ik ongewild in een glory hole-ruimte beland? Dat ranzige gat in de muur waar de man zijn stijve stok door heen kan steken om anoniem afgewerkt te worden. Waar aan de andere kant van de muur een straatwerker het stuk vlees in haar handen neemt, verder door het gat trekt en in de keel steekt, met de tanden op het lid. Zou het de bedoeling zijn dat ik mijn tampeloeres tevoorschijn haal, twintig dollar eromheen rol, diep adem haal en mijn blote buik tegen de wc-muur aandruk om na een paar minuten in iemands mond klaar te komen? Geen flauw idee? Hoe werkt zoiets?

En dan, voordat ik het weet, steek ik mijn vinger in het gat. Alsof ik iemand in zijn oog wil prikken. Ik voel de camera terugdeinzen, een adem stokken, iets op de grond vallen, van onder het muurtje stuitert een bril mijn kant op.

Fuck!’ hoor ik aan de andere kant.

Een hand verschijnt onder het dunne wandje en zoekt op de tast naar de bril. De handpalm is klein, vier dunne lange vingers en een zilveren ring om de duim. Het zou een vrouw of man kunnen zijn. Al zoekend schuift de hand langs losse stukjes wc-papier, mijn schoenen en de bril, die op een paar centimeter gemist wordt. Aan andere kant van het wandje hoor ik iemand zuchten. Op een gegeven moment klinkt er uit het gat een zacht gemompel: 'Would you mind!'

'Sorry, what!?' antwoord ik onwillekeurig.
'Glasses,' fluistert de stem.
'What about them?' smiespel ik terug.
'I can't see.'
'So?'
'Can you pick them up?'

Als in een biechtstoel hebben wij contact door een gat in de muur. Maar dit is geen schuldbelijdenis, geen biecht waarin berouw wordt getoond. Deze persoon heeft duidelijk geestelijke hulp nodig, maar vraagt om praktische. Onwillekeurig pak ik de bril, het is een modieus model met gouden pootjes en nepbriljanten. Behoedzaam vouw ik de pootjes dicht en steek hem in het gat, maar op het moment dat degene aan de andere kant van het muurtje de bril wil aannemen verstijf ik. Gedachteloos grijp ik het montuur steviger vast. Er wordt harder aan de bril getrokken. Ik laat niet los. Korte tijd gaat de bril heen en weer, wordt gekanteld en gewiebeld. Met mijn broek op mijn enkels waan ik me op het schoolplein en ben ik verwikkeld in een spel om leven en dood. We zijn aan elkaar gewaagd, tot op een gegeven moment een gouden pootje dubbelslaat en het montuur vastzit. De bril hangt half uit het kleine gat, het glas vol met vingerafdrukken, de nepbriljanten glinsteren in het spaarzame licht.

'Als in een biechtstoel hebben wij contact door een gat in de muur'

'Asshole!' klinkt er uit het gat.

De patstelling lijkt me een gepast einde aan deze eigenaardige ontmoeting. Maar dan wordt er keihard op het muurtje geslagen, het dunne scheidingswandje trilt en beweegt golvend naar voren. Ik schrik en laat het montuur los. Binnen een seconde verdwijnt de bril door het gat, waarna ik een deur hoor opengaan en iemand weglopen. Net als op het schoolplein trek ik aan het kortste eind.

Terwijl ik mijn broek dichtknoop en naar het lege gat kijk, schiet het door mijn hoofd dat ik de komende tijd het internet in de gaten moet houden. Maar waar? De virtuele wereld is een doolhof vol met anonieme hokjes en diffuse doorkijkjes. Openbare toiletten en het internet hebben hierin opvallend veel gelijkenis. Beide bieden zicht op talloze ongrijpbare werelden, zitten vol rafelige gaten waardoor we ongestoord gluren maar tegelijkertijd ook bekeken worden. Elk gat geeft en neemt.

Mail

Prosper Prosper schrijft, maakt en verwondert zich.

Micha Huigen is een Zwolse illustrator. Wat in zijn werk veel terugkomt is een spel met de werkelijkheid, waardoor in één oogopslag nog lang niet alles gezien is.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Het borrelt 1

Ortolaan

Liefde gaat door de maag, weet de chef in het verhaal van Fleur Klemann. Zorgvuldig bereidt hij al zijn ingrediënten én zijn geliefde: ‘Haar tong die ze langs haar vette lippen haalde, het rozige vlees.’ Lees meer

Naweeën

Naweeën

In Naweeën dicht Vlinder Verouden over vervellen, verpoppen, verschonen, volgroeien en legt zo het proces van veranderen vast. ‘Hier slaat de klok tien en stap ik uit spinseldraden slijmerig warm een / Laatste vinger die glijdt over de plastic bodem van een pot haargel.’ Lees meer

Het borrelt

Het borrelt

‘Vuur raakt water / en alles sist barst klapt fluit schuimt vergaat stijgt verdampt smelt breekt sterft’. Dieuke Kingma dicht over het moment dat het ondergrondse naar boven breekt: zoals bij vulkaanuitbarstingen, of de tweede symfonie van Mahler. Lees meer

Laboratoriumkinderen

Laboratoriumkinderen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In dit drieluik onderzoekt Louise van der Veen in vitro fertilisatie (IVF) als een mogelijke grond van het bestaan. Lees meer

Als de bodem niet dragen kan

Groeipijn

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Hondenvoer

Hondenvoer

Een overleden hondje zorgt ervoor dat moeder en dochter in een strijd belanden. Ze willen beiden laten zien wie er meer van het dier gehouden heeft. In dit verhaal van Keet Winter mondt die spanning tussen de twee vrouwen uit in een pijnlijk diner. Lees meer

Stranding

Stranding

'Ze ligt hier als aanklacht / op het land gespuugd / om de noodzaak tot evenwicht / tussen mens en water te benadrukken.' Angelika Geronymaki trekt je met dit gedicht over zelfbeschikking en milieuvervuiling mee, als de aangespoelde zeemeermin in een sleepnet gevuld met platvissen, sardientjes en haringen, en slingert je vanuit het zure zeewater op een strand met grijpgrage mannenhanden. Lees meer

 1

Een luik naar het verleden

De opa van Emma Stomp vertrok vanuit Curaçao naar Nederland. In haar gedichten observeert ze het gemis dat dat met zich meebrengt. 'Koop een wollen muts tegen de regen en kou, bid tweemaal daags voor je examens, denk aan thuis maar niet te veel, weet dat alles uiteindelijk is voorbestemd.' Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer