Het is net uit met zijn vriendin als Wilbert de radicale stap neemt om zichzelf te upgraden. Hij neemt zich voor om zich tot genotsmachine om te toveren, het zou zijn marktwaarde op de relatiemarkt enorm verhogen, dat is tenminste zijn uitgangspunt. Zijn gedroomde vervolmaking is de volledige controle over zijn eigen hoogtepunt. Hij wil niet meer klaarkomen, maar wel seks.
Voor de duidelijkheid, Wilbert Cornelissen is dichter, filosoof en mijn bovenbuurman. Wij delen een voordeur, gang en kelder. Vaak raken wij op de trap in gesprek over Husserl, de inherente paradox van het postmodernisme of over insecten. Hij verzamelt namelijk motten en kweekte een korte periode watervlooien.
Waarom zou je niet op die glijbaan stappen en je overgeven aan die seksuele roes?
Wilbert is open over zijn rigoureuze voornemen. Na een lange relatie staat hij alleen en belandt in een vervroegde midlife crisis. Hij zoekt naar een manier om zichzelf te heruitvinden. Deze gezochte wedergeboorte wordt niet alleen gedreven door het single-zijn, maar ook door de wens om op een andere manier met geilheid om te gaan. Of, voortbouwend op Husserl: wanneer Wilbert tijdens seks een fenomenologische reductie uitvoert, de buitenwereld tussen haakjes zet en naar zijn eigen bewustzijnsinhoud kijkt, dan ziet hij hoe zijn bewustzijn is gericht op iets dat verdacht veel op een glijbaan lijkt. Zo’n plastieken buis die je ook wel in zwemparadijzen ziet, waar je eindeloos in rondtolt om dan met een grote plons het water in te glijden. Zo ervaart Wilbert de seksuele roes. Zijn lichaam laat zich gaan en pompt zich naar een orgasme of een 'persoonlijk hoogtepuntje', zoals dat in sommige massagesalons heet. Het is deze glijbaan waaraan hij wil ontsnappen.
Nu is Wilbert misschien wat klein van stuk en kalend, maar dat wordt ruimschoots overschaduwd door zijn kledingkeuze, scherpende intellect en kennis over de fenomenologie en insecten. Ik zie hem altijd met veel vriendinnen. Nu kan ik natuurlijk niet in zijn slaapkamer kijken, maar zijn voornemen om niet meer klaar te komen roept bij mij één vraag op: waarom in vredesnaam? Waarom zou je niet op die glijbaan stappen en je overgeven aan die seksuele roes? Wat is er mis met het orgasme?
Voor Wilbert hangt zijn rigoureuze voornemen niet alleen samen met een ongewilde midlife, maar zijn keuze wordt ook gevoed door een onverwachte bijwerking van de glijbaan. Het orgasme waar we allemaal naar toe werken, deelt namelijk het seksuele spel op in iets dat een begin en een einde heeft. Het persoonlijke hoogtepuntje plaatst de seks onbedoeld in de tijd. Zoals een verhaal start het met een eerste acte waarin lichamen worden besnuffeld en afgetast, wanneer de partners op temperatuur zijn volgt acte twee, het zwaardere werk. Wij laten ons in een roes zakken op zoek naar de afsluitende climax. In het woord klaarkomen zit dit einde al verborgen. Seks wordt hiermee een narratieve ervaring, net zoals een boek of film, het werkt naar een ontknoping toe. Waarbij wijzelf, of de ander, verantwoordelijk zijn voor hoe meeslepend het verhaal is. Terwijl volgens Wilbert seksualiteit ook benaderd kan worden als iets dat buiten de tijd staat. Waarom zou je niet op een willekeurig moment beginnen of stoppen? Zonder klaar te komen. Om eerlijk te zijn, ik heb geen flauw idee.
Seks wordt veel te belangrijk gevonden om aan het individu over te laten.
Er zijn natuurlijk veel manieren om te vozen, rampetampen of te soppen, maar helemaal vrij zijn we hier niet in. Voortplanting en de relatie tussen de seksen is sinds eeuwen onderwerp van onderzoek, experimenteerdrift van talloze voorschriften. Seks, oftewel het welzijn van de bevolking, wordt veel te belangrijk gevonden om aan het individu over te laten. Deze institutionele bemoeienis met het libido komt o.a. naar voren bij talloze religies en zedenmeesters. Het is de bekende moraliserende kijk waarin bepaalde standjes als onnatuurlijk worden gezien. Met kezen of palen via de achterdeur, aan de sjarel snokken of een pijpbeurt gaat immers het mannelijke zaad verloren. Dat wil zeggen, het komt niet in de vrouw terecht. Er moet nageslacht geproduceerd worden! Voor kerk en staat. De correct uitgevoerde zaadlozing is immers een voorwaarde voor het in stand houden van Gods schepping. De juiste ejaculatie produceert onderdanen.
Maar inmiddels hebben wij een seksuele revolutie achter ons en een online wereld met 1001 smaken. Zijn wij niet bevrijd van die betuttelende moraal? Wilbert kan toch zelf zijn seksleven invullen, of niet?
De nadruk op het produceren van nageslacht is misschien naar de achtergrond verschoven, maar het orgasme nadrukkelijk niet. De seksuele norm blijft verbonden met dat persoonlijk hoogtepuntje. Er zijn naast het mannelijke en vrouwelijke orgasme, tegenwoordig ook meervoudige climaxen, g-spots en u-spots, anale en knie-orgasmes, noem maar op. Je kan het zo gek niet verzinnen. Deze wildgroei hangt o.a. samen met een toegenomen kennis over seksualiteit en een economie waarin tijdschriften, internet en televisie om de aandacht van een publiek strijden. Seks zit als een vorst op een troon en wij knielen graag.
Het is deze hegemonie van koning orgasme waaraan Wilbert probeert te ontsnappen. Verlangens komen en gaan zonder dat hij daar veel controle over heeft. Dit maakt hem tot speelbal, niet alleen van zijn eigen begeertes, maar ook van de externe krachten die zijn libido opwekken. Wilbert ervaart lust als een gesel, en zoekt naar vrijheid en autonomie.
In religieuze en politieke kringen zijn er talloze ideeën over wie er wél en wie er niet mag klaarkomen.
Maar net zoals bij het verzamelen van watervlooien, blijkt dit voornemen minder makkelijk dan het klinkt. Nu is er veel te vinden over het opwekken van erecties, lust en het meervoudig orgasme, maar niet direct over het inhouden of vermijden daarvan. Traktaten over het celibaat en beleidsstukken over gedwongen sterilisaties natuurlijk daargelaten, want in religieuze en politieke kringen zijn er talloze ideeën over wie er wél en wie er niet mag klaarkomen.
De fenomenologie is ook niet direct een startpunt voor Wilbert's verlangen. Husserl en andere, Franse filosofen kunnen je prima op weg helpen bij het aanschouwen van je seksuele bewustzijnsstroom op dat moment waarop twee zwetende lichamen elkaar opzuigen. Ze bieden inzicht in het opschorten van een zijnsoordeel tijdens de tinteling van natte tong die over je buik glijdt, in hoe de ervaring van de ander is verweven met de ervaring van een eigen lichaam. Maar fenomenologen geven niet direct praktische tips over hoe je níet klaarkomt.
Hulp vindt Wilbert in een oosters stappenplan, in een Taoïstisch boekje dat belooft om de seksuele energie niet te laten ontsnappen, maar om deze te recyclen. Dit is precies wat hij zoekt! De eerste stappen zien er simpel uit: stop met je best doen, houd je adem in, span je billen aan en trek alle energie uit de schaamstreek naar het hoofd. Dat is alles. Hiermee zou je als man in staat zijn om je hoogtepunt te beheersen. Enige nadeel is dat het stappenplan nogal wat oefening vergt. Om volledige controle over zijn orgasme te krijgen moet de man 10.000 keer masturberen zonder daarbij klaar te komen. Drie jaar lang! Dat is meer dan acht keer per dag!
Wilbert moet zijn orgasme leren beheersen door zich eerst in een krankzinnige overdaad onder te dompelen. Nu is zijn relatie net uit en heeft hij wat vrije tijd om handen, dus hij denkt 'waarom niet?'
Gedurende een aantal jaar traint hij het inhouden van zijn ejaculatie. Tijdens werk, in rij voor de kassa en familiefeestjes trekt Wilbert in stilte de energie uit zijn schaamstreek omhoog, knijpt zijn billen samen en balt de vuisten. Soms kijkt iemand even op, wordt bij de koffiemachine een wenkbrauw opgetrokken of nerveus gelachen. Ik zie Wilbert af en toe op de gang voorbijkomen, even stilhouden, licht schudden en dan weer verder lopen. In een schriftje turft hij netjes de keren af.
Helemaal precies weet hij het niet meer, maar ergens rond poging 3521 begint Wilbert resultaat te boeken en weet steeds vaker net voor de het einde te stoppen. Of beter gezegd, hij blijft hangen in een diffuse staat van genot zonder ontknoping. Dit geeft hem de ruimte om zich heen te kijken, zoals Wilbert zelf aangeeft. Het geeft hem vrijheid. Ik vraag me af waar hij op zo’n moment naar kijkt? Zou hij naar de ander kijken, naar hoe ze haar mondhoeken optrekt, naar die trillende wimper of de haren die op haar voorhoofd plakken? Of zou hij de liefdesstoten turven? 163, 164, 165... Geen flauw idee.
Wilbert gaat op de seksuele glijbaan zitten zonder er ooit vanaf te stappen.
Het is natuurlijk de vraag in hoeverre dit seksuele monnikenwerk verschilt van een knie-orgasme of een andere climax zonder uitwendige ejaculatie? Ook Wilbert heeft goesting en is op zoek naar bevrediging. Enige verschil is dat hij het 'persoonlijke hoogtepuntje' lijkt te vermijden, Wilbert gaat op die seksuele glijbaan zitten zonder er ooit vanaf te stappen. Hij lijkt te blijven hangen in een permanente staat van genot. Tenminste, dat is de theorie.
Met deze upgrade door een downgrade is Wilbert klaar om de relatiemarkt op te gaan, hij stort zich op digitale datingsites. Maar de nieuwverworven liefdestechniek wordt niet met gejuich ontvangen. Verschillende dates verstijven wanneer hij niet klaarkomt, zoeken naar dat kwakje in het condoom. Zijn minnaars beginnen aan zichzelf te twijfelen. Ben ik niet aantrekkelijk en opwindend genoeg? Wie wil er nu níet in mij klaarkomen!? Anderen smeken hem om een lozing op het moment dat hij zijn billen aanspant en de climax vermijdt: 'Waar is mijn persoonlijk hoogtepuntje? Wees niet zo krenterig!'
Waar Wilbert een betere minnaar dacht te worden wordt hij met argwaan bekeken, het orgasme is niet zo eenvoudig uit te bannen. De gezochte vrijheid lijkt verder weg dan ooit, Wilbert heeft ook de ander nodig. Hij kan niet zijn eentje op die glijbaan blijven zitten.
Wilbert Cornelissen (a.k.a. de Mottenfokker) is afgelopen oktober 2018 overleden. Naast vele anekdotes en inzichten, laat Wilbert als dichter ook bundels na. Zijn allerlaatste werk Elke dag een / proefsleuven is een selectie uit 3714 gedichten, waarin Wilbert's fenomenologische kijk op de wereld sterk in doorklinkt. Lees eerst Husserl voor je aan Cornelissen begint, of misschien juist andersom.
