Lisanne van Aert schreef Een fanbriefroman. Een egodocument oorspronkelijk als theatermonoloog. Voor hard//hoofd bewerkte ze de monoloog tot acht afzonderlijke delen, geïllustreerd door Joost Dekkers. Acht weken lang, iedere zondag een deel. Acht eerlijke fanbrieven, die samen een ontroerend egodocument vormen.
IV.
Het zou fijn zijn om iemand huiswerk te geven, als hij of zij interesse heeft om je echt te leren kennen: ‘Kijk voor volgende week Mulholland Drive en luister The Murder Ballads. Schrijf een opstel waarin je beide visies op het kwaad tegenover elkaar plaatst. Dan praten we daarna verder.’
We zouden ook weer cd’tjes voor elkaar moeten branden en buttons moeten dragen op onze spijkerjacks. Het zou een hoop gezemel schelen. Alle eerste gesprekken lijken op elkaar en niet op de goede manier. Ik ben altijd teleurgesteld als iemand naar iets triviaals als mijn studie vraagt. Zelf zoek ik vaak zo lang naar dingen die niet stom klinken, dat de anderen om me heen zich al van het weer naar de filosofie hebben gepraat. Dat ligt blijkbaar niet zo ver uit elkaar. De mensen die opmerken dat de zwaluwen laag vliegen, zijn de mensen met een stapel boeken naast hun bed.
Vaak zeg ik zo weinig dat alles wat ik zeg context mist. Als ik vertel dat ik mijn teennagels knip als ik verdrietig ben, dat ik in het ziekenhuis ben geboren omdat ik in het vruchtwater poepte, dat ik in het weekend het liefste bij mijn ouders in bed slaap, dat ik een ramp ben om verliefd op te worden, een ramp ben in praten, dat ik mijn wangen stuk bijt, vertel ik daar niet bij dat ik hou van lekker eten en gezellige dingen doen met vrienden.
Ik klink als een verzameling fun facts. Ik werd ooit verliefd op een jongen omdat hij me in het eerste kwartier vertelde hoe je een huis bouwt van varkensvet, en dat hij een psychopaat was. Dat was een slecht idee.
Ik vertrouwde iemand die ook van David Lynch houdt toe dat ik eenzaam ben, omdat ik mijn vrienden niet begrijp als ze dansen. Hij wacht altijd drie dagen met op mijn berichtjes reageren.
Wantrouw de mensen die mooi proberen te klinken.
Nummer vier:
Ik probeer hier casual te doen. Ik word een heel naar mens van teleurstelling.
Het is zondagavond en ik ben blij dat het weekend over is.
Een paar weken geleden ontmoette ik een jongen die zei dat hij smalltalk haatte. We praatten over iets dat we het leven noemden. We waren de laatsten die het buiten te koud vonden en onszelf naar binnen verplaatsten. Toen hij zich daar ontpopte tot de leider van een drankspel ben ik huilend naar huis gefietst.
Ik klamp me vast aan het idee van iemand begrijpen. Ik verheug me zo op de momenten die dat doen blijken, dat de ander maar één keer hoeft af te dwalen om alles kapot te maken.
Ik zet zo hoog in dat ze me wel moeten kwetsen.
Illustratie: Joost Dekkers.
--
Lisanne van Aert is schrijfster van pamflet, ode en bouquetreeksroman. In haar werk probeert ze naast pulp en poëzie ook cultuurkritiek te verschaffen.
Joost Dekkers is illustrator. Zijn tekenwerk verraadt een voorkeur voor het analoge en onaffe.
