Asset 14

Ouderlijk onderhoud

Column: Ouderlijk onderhoud 1


Mijn moeder belt op. ‘Idoen,’ zegt ze, ‘ik heb al je columns gelezen en ik ben niet blij.’
Ik sta met een gieter in mijn hand de kamerplanten te bewateren. Ik wil eigenlijk een kat maar woon zonder tuin aan een hele drukke straat, ik wil een hond maar ben zo weinig thuis, ik wil koeien maar heb helaas geen weiland. Dus dan maar planten, en die zijn al een heel project, want in mijn aanpak blijken steeds maar twee uitkomsten mogelijk: óf vergeten en uitgedroogd, óf schimmelig en bleek van het vochtoverschot. Dat ik al mijn planten namen heb gegeven lijkt jammer genoeg niet te helpen.
‘Oei mamsie toch, wat scheelt eraan?’ vraag ik.
‘Ik vind dit moeilijk om te zeggen,’ zegt mama. Ondertussen stroomt de pot van Karin de Scindapsus-hangplant over.
‘Nou jeetje, voor de draad ermee dan.’
‘Ik ben helemaal niet zo,’ zegt mama.
‘Hoezo je bent helemaal niet zo?’
‘Nou, zoals jij schrijft dat ik ben. Zo ben ik niet.’

Mijn ouders doen aan inhaallezen, vaak nadat ze van iemand hebben vernomen dat ik weer eens over ze geschreven heb. Dan gaan ze op een middag achter hun computer zitten, googelen mijn naam, lezen de dingen die ze in de afgelopen maanden gemist hebben en concluderen dat ze een geniale dochter hebben/een maar wat aanklotende dochter hebben, beter op me moeten passen/me meer los moeten laten. Naast hun ontdekkingen over mij doen ze soms ook ontdekkingen over zichzelf. En bij gelegenheid wordt dat naar mij teruggekoppeld.

‘Je maakt een karikatuur van me,’ zegt mijn moeder. ‘De lezers van jouw column denken dat ik de hele dag alleen maar kruidenthee drink en poppenkleertjes punnik.’
‘Maar is dat dan niet zo, mam?’
‘IDUNA, HOU OP.’
Ik proest en sta inmiddels bij Alegra, onze Cactus. Ik weet niet wat er waar is over cactussen en een droog klimaat, maar Alegra houdt heel erg van water, haar omvang is er sinds haar aanschaf door verdriedubbeld.
‘Mamsie,’ zeg ik. ‘Je maakt het veel te groot. Je denkt dat half Nederland die column leest. Dat is helaas niet zo. En de mensen die het wel lezen snappen best dat om van de realiteit een column te maken soms wat wieden en snoeien nodig is.’
‘Wieden en snoeien?’
‘Als jij poppenkleertjes aan het punniken bent volg je toch ook niet precies één patroon? Dan gebruik je toch ook de kleurtjes en de steekjes die je zelf…’
‘IK PUNNIK GEEN POPPENKLEERTJES, IDUNA.’
‘Ja, maar je snapt wat ik bedoel.’
‘Ik vind je beeld van mij gewoon een beetje eenzijdig.’

Ik ben aangekomen bij Mo, onze trots. Zijn stam is een soort vlechtwerk en als ik op de bank lig en in zijn bladeren kijk, overtuig ik mezelf ervan dat ik weet hoe het Amazonewoud eruitziet. Soms fantaseer ik over het nemen van een tuin. Het lijkt me fantastisch en vreselijk eng tegelijk. Het moet zo confronterend zijn om een dor, rottend en ontzield stukje land te zien als je je buitendeur opendoet, en dan te weten dat je dat helemaal aan jezelf te wijten hebt.
Ik denk vaak aan de prachtige roman van Anton Valens, Het compostcirculatieplan, waarin een schrijver samen met zijn al gepensioneerde redacteur een volkstuin onderhoudt. ‘Her en der heb ik gewied,’ schrijft de schrijver na een tuinbezoek aan de redacteur, ‘maar zonder systeem, van de hak op de tak als ’t ware, zodat het nauwelijks opvalt. Enkele zevenbladhaarden zijn oppervlakkig geruimd, maar wanneer je bent teruggekeerd zal dit tuinmansverdriet de kop vast weer hebben opgestoken.’ Misschien is een tuin onderhouden wel een beetje hetzelfde als ouders hebben: als je het te oppervlakkig doet krijg je dat op den duur in je gezicht geboemerangd.

Ze heeft gelijk, denk ik terwijl ik Mo watergeef. Ze heeft gelijk, ik ben eenzijdig bezig.
‘Ik snap je, mam,’ zeg ik, ‘ik snap je. Ik zou in de volgende column over je kunnen zeggen dat je de beste kindertherapeut ooit bent? Dat je prachtig kan zingen? Dat je geweldige sprookjes schrijft? Dat je altijd zo goed kunt luisteren? Dat je je nooit opdringt maar me wel het gevoel geeft dat je er sowieso bent?’
Het is even stil. ‘Ach lieverd,’ zegt ze. ‘Ja nou ja, ja nee, ja dat zou wel weer een beetje too much zijn misschien. Vind je dat allemaal echt?’

’s Avonds appt mijn vader. ‘Zeg tutta, door jouw vorige column weet nu iedereen dat ik binnenkort vijfenzestig word. Niet zo blij mee.’
‘Aha,’ app ik terug, ‘omdat jij al je haren nog hebt, daarvan een heleboel nog geen grijstinten vertonen en je verder ook de looks hebt van een frisse veertiger heb jij zoiets van: mijn echte leeftijd hoeft niemand te weten?’
‘Zoiets ja,’ typt hij, ‘ik bedoel, als je toch de boel aan het fictionaliseren bent, had je ook zestig kunnen doen, of vijfenvijftig. Was ook feestelijk geweest toch?’

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Falco Verholen werkt vanuit Haarlem, omringd door pluizige katten, rust en natuur. Zijn grootste passie is het vertellen van vreemde en melancholische verhalen door middel van strips, series van illustraties en sinds kort videogames.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer