Na elk geweldsincident doet iedereen zijn best om onze homo’s weer een gevoel van warmte mee te geven. Men spreekt er schande van, er wordt beschaafd gedemonstreerd. Alle columnisten bespreken manieren om homohaters op het juiste spoor te brengen; het beeld van dat gapende gat in het gebit van die Arnhemmer raak je niet gauw kwijt.
Homo’s zijn uit de kast, homo’s trouwen, maar nog steeds worden ze geregeld uitgejouwd en gemolesteerd. Twee lieve vrienden van mij durven elkaar al lang niet meer op straat gedag te zoenen. Ze kunnen zomaar doelwit worden.
In de jaren zeventig en tachtig werd in de vrouwenbeweging zelfverdediging aangemoedigd. Weerbaar worden, zo was de boodschap. Je kon in die tijd in elk buurthuis de rechtse hoek en de houdgreep leren, en hoe een knie aan gort te schoppen. Iedereen deed een cursus zelfverdediging. Ik ook, bij Henk die zwarte band achtste dan jiu jitsu had. We oefenden zelfs in het donker in het park.
In de laatste les mochten we trainen met gevorderde judoka’s. Mijn trainingsmaat en dus aanvaller, hij was twee meter hoog, gaf mij meteen zo’n hengst dat ik tegen de muur knalde. Mijn reflex, in drift, was een strakke stoot recht op zijn gezicht. Wham. Met een verraste blik in de ogen betastte mijn aanvaller zijn bloedende mond. Vervolgens klopte hij me met zijn andere hand op de schouder en lispelde: ‘Goed gedaan zeg.’
Wat was ik tevreden. En nooit meer bang. Van die training heb ik later nog enorm plezier gehad toen ik in een volle tram werd gerold. Ik voelde het gebeuren. De woede kwam uit mijn tenen. Ik trok de zakkenroller aan zijn kraag en riep: ‘Hier met mijn portemonnee!’ De man schrok zich dood, ontkende heftig en reikte toen in zijn jaszak. De hele tram hield de adem in. Allemaal dachten we: ‘Nu grijpt hij een mes.’ Ik werd nog kwaaier en schreeuwde: “Háál het in je hoofd. Ik schop je dwars door die deuren naar buiten.’
Het werkte. Allemaal dankzij Henk. Dat gun ik onze homo’s nu ook.
Waar zijn de leernichten als ze nodig zijn? Die grote gespierde kerels, met geschoren hoofden, klinknagels in de leren broeknaad en ijzeren kettingen om de brede tors. Wat zou er gebeuren als het COC hen als interventiemacht paraat zou houden en na een melding van gedupeerden op zware motoren de straat op stuurde? Even een hit-and-run op de locaties waar wordt gescholden en gepest. Ze hoeven geen betonscharen te hanteren, dat geeft maar problemen met justitie, maar even laten zien wie de sterkste is, dat mag natuurlijk wel. En dan wat filmpjes op Facebook en YouTube.
Ik denk zo maar dat dat werkt.

Loes de Fauwe is journalist en oud-verslaggever van Het Parool. Ze publiceerde twee boeken, Kasba Holland (met Arthur van Amerongen) en Een moeilijke jeugd. Sinds Loes afscheid nam van de krant verheugt ze zich in haar bestaan als gepensioneerde. Zonder plichten, zonder wekker, maar nog steeds met een nieuwsgierige blik op de wereld.

Lisa-Marie van Barneveld is editorial illustrator. Ze houdt van korte deadlines en moeilijke onderwerpen. Haar geheime superkracht is meer verf op haar handen/kleren/tafel/kat krijgen dan op het papier.